Look what we found!

een stukje van onze reis vanuit een ander perspectief. Van Charles, Diana en Nicole uit The U.S.A met wie we een paar dagen zijn opgereden.

Saturday

DAY 46

Friday 26 August 2011

Just after leaving Lapad we stopped for breakfast with a spectacular view of Dubrovnik from a fewmiles straight up from the city. Curving along the coastal roads was harrowing at times because ofthe flimsy-looking guard rail that was the only thing between the road and a sheer drop miles down.

Looking back on Dubrovnik

We wanted one last dip in the Adriatic in Croatia, so we drove down a long country road to Camp.Monika (thinking of Dian's sister Monica, of course). Instead of continuing to the actual camp, wepulled into a parking area where we saw a family eating their breakfast next to a van similar to ours,except theirs was adorned with photo-stickers of family friends all around the top part of the van.

We met the Dutch family of Mories, Isabel, Miro and Goya and found out they were also traveling

for a year... to CHINA! (Bhutan, to be exact.) Since our paths were the same for the next few days

and since we were going through some mountainous terrain we thought a 'caravan' would be agood idea, so off we went to our 12th country, Montenegro. The huge lake was stunningly

surrounded by the majestic 'black mountains.'

Preparing for spaghetti dinner

When we passed through the border and had our passports stamped we were relieved to see that weweren't on the other side where the line stretched down a steep mountainside for at least amile. Navigating can be tough even with good maps and GPS so it was especially pleasant tojust follow the Dutch van. With two boys, aged 10 and 8, it was important to them to dunk in the seaas soon as possible so we found a beach, only to be informed we were on a 'private beach' (by twofeet) designated by a string in the sand. So we moved over two feet. No international incident. Wedrove more and later found a tiny camp on the beach and had spaghetti a la Mories amongst 400-year-old olive trees, and lemon, pomegranate and grape arbors.

Montenegro

Saturday

DAY 47

Saturday 27 August 2011

We left the seaside camp at noon after a swim (not as hot as the day before, thank God), then

avoided an overcharge to both families for our camp stay through Dian's toughness when she wentto pay, and headed for 'forbidden' Albania.

Near the border we saw a guy on his old tractor, chugging along.... while yacking on his cell phone.We saw women in traditional garb -- gypsies? A Montenegran car suddenly passed and swerved tooclose to the Dutch van! -- did he hit them? We pulled over and talked, they didn't think so, but sureenough there was some paint gone in that very spot. More gypsies (?) We passed minarets,buildings trying to be modern but clueless. Garish colors.

We crossed into Albania (country #13!), aimed for the capital, Tirane. Graffiti featured the scary-

looking Albanian black double-headed eagle, and on the side of a mountain was written, in English,'Welcome to Albania -- students of Vitrinal.' We began to see many Mercedes and gas stations,called Castrati, others named Crappi and a truck graveyard on the side of the main highway to thecapital plus a cow in someone's front yard. There was some trepidation about entering a Co unistcountry but we soon found that the Albanian people were gems.

Stopping at an Internet cafe so Charles could send his articles to the Santa Monica Daily Press, hewas treated with exceptional courtesy and customer service beyond imagination, and when Dianand Nicole showed up the owner treated each of the to bottled fruit juices. The rest of the grouptook care of errands. Mories had a key made, Isabel bought some things at the apothecary and

Nicole was given a container of lotion by the pharmacist who was excited to meet such foreigners.All were greeted with the same friendliness and service.

Isabel and Mories had needed to find a fitting for their gas canister, so we stopped to check out astore carrying all they could ever want in the way of camping gas, only to find it was closed. Wewere about to leave when Dian saw it was just opening. Our caravan screeched to a halt.

To make a long story longer, we couldn't co unicate with the store owner until a man named

Bruno walked up and, speaking Italian and German, was able to translate through Isabel their needs.Leaving on two bicycles to weave through Tirane rush hour traffic more quickly, Moreis and Brunowere successful in finding a second camping store, and what a sight it was to see him come aroundthe bend holding a large can of gas under one arm while steering with another.

Bruno was our new 'best friend.' He invited us to park near his apartment and use his facilities, andled us to his favorite restaurant across the street where the eight of us feasted on unending rounds ofbeef, chicken and pork, with all the side dishes and seven beers for a mere $64. We're loving

Albania.

Saturday

DAY 48

Sunday 28 August 2011

We awoke with the mission to get better drops forNicole's pink eye. After graciously letting us use his restroom, our friend Bruno assured useverything was open on Sunday (oh yeah, that's right, an emerging former godless Co uniststate) and we set out unsure of what we would find. What we found was a small pharmacy wherethe man first offered what seemed to be only contact wetting drops, but after more gesturing and alook at Nicole's eyes he seemed to understand, got on the phone for advice, then got out his ladderand climbed up to take a small package off the top shelf. He said we needed a prescription for it,then at least a passport (we usually had that, but didn't that time), then finally wrote the prescriptionhimself and stamped it with something official-looking, and we were very grateful, though still notsure we had the right stuff. One of our pre-trip nightmares, getting sick somewhere where no onespeaks each other's language and trying to get the right treatment, was a reality (but at least it wasn't

something far worse).

The recipients of Isabel and Mories' hats

We took off from our privileged parking in front of Bruno's place for a long drive towards the Greekborder where we traveled some scary high mountain roads (with little or no barrier) the rival ofCroatia or Montenegro and pulled over for a coffee refresher at a restaurant with a great view.... ofan industrial town way below. The more interesting view was across the street, where a local hadthree sheep carcasses strung up and proceeded to strip them of their wool coats by hand, then chopoff spare parts like heads and testicles (probably for use in soups or something). We were kind offascinated, but it turned out to Mories and the boys it was old hat because he used to do that whenhe was a boy on the farm, and his boys too. A wedding party pulled up at the restaurant -- we hadseen a lot of them that day (again, so much for Albanian co unism). Three young boys werehanging around the vans and Isabel asked them if they had caps. No, too expensive, came the reply.So she climbed up top and opened a big silver chest and pulled out Nike hats for all. (Nike was oneof her flower shop accounts in Holland, and when they heard of her trip to Bhutan with her MagicHares they gave a slew of promotional hats to hand out along the way). Photos and big smiles allaround.

A later stop for gas ended with large

misco unication (to put it kindly) about whether or not credit cards were accepted, and what the

cash exchange rate would be for Albanian kuna. It resulted in wasted time finding an ATM in a verysmall town nearby, after leaving parts of the family as voluntary hostages. War avoided, we decidedto stop for the night at a small town jutting out into a very big lake that we saw on the map; Lin,before deciding on our final route towards Greece, through Macedonia or dropping down furtherinto Albania.

With the Dutch family in the lead, we drove downanother of those streets that could lead to gold or to getting stuck when the street ran out. Where thestreet ran out... we found gold, room enough for two vans right by the water. (But Charles had tomove the van four times that evening as trucks, big trucks, came in. But no problem, said thesmiling locals. Do you think that would happen in the US? No -- Hey, what do you think you'redoing, camping where we live and work? Get lost!) Just before we got there we were surprised tosee a tour group marching along, even more surprised to see our lead car stop and talk with them --they were Dutch, in this small out-of-the-way village, but as Mories later said, sun and cheap prices,that's what the Dutch like. Turns out this Macedonian-based company brings in groups fromNetherlands twice a week, all the way through October. Both tour group leaders advised us to takethe northern route through Macedonia, much better roads, so that clinched it.

We quickly made friends with our new local neighbors, learned names and some Albanian

words, attracted kids, swam, hung out. This was a real deal village. Goats being milked, an old manbent half over and leaning heavily on his cane, two beautiful toothless old women named Olga andGeorgina, Donika who offered us coffee and told us in a very loud voice more than once how shewent to New Jersey when she was a young girl, and the genial older man who offered us hishomemade raki as we started on our stroll (it was good, and strong). We walked all the way back tothe town square, stopping in shops to buy cleanser, beer and food. We passed a small white churchon the hill, then on the way back Dian and Nicole went up and were invited in by an older mansitting on the porch, who proudly showed them some fairly amazing artwork, icons and chandeliers,and a 4th Century mosaic on the floor. Fourth Century. Just past the square we saw a man lead hiscow down to the lake to drink, gingerly avoiding smoldering fires, and when the old girl hadenough he whistled her back to him.

After yet another great Mories dinner, Charles decided to take a late night stroll back up the sameroad. Just past 9, he encountered maybe seven or eight groups of two or three young people, talking,strolling, sitting in a doorway, and by the time he headed back from the square -- no one. He heardsome voices coming from some lighted homes, but Lin was definitely done for the night by 9:30

Not Mories: he climbed to the top of the steep rocky hill just behind our vans, but had a bit of

trouble getting down because he forgot to take a flashlight. How easily our adventures could turn todisaster, but hey, we were all there because we didn't think life was a spectator sport.

Saturday

DAY 49

Monday 29 August 2011

Our van Clifford is on the leftHeard (herd) goats, the town came alive by 6:45. Charles went a few steps to the water to write. Itwas actually chilly! He said hi to local Loud Donika with a Big Smile. The bright morning light onthe lake and hillsides was beautiful and tranquil. Turned out we were camped at a fish market! Littleboats came in, out came an old metal balance scale, a new calculator, cash, fish thrown ashore andthe fishermen were off. The cell phone for Mr. Buyer rang -- getting latest market prices?

Finally with a proper table and chairs, Charles played another game of chess with Goya right by thewater. Nicole gave art lesson to three little local girls.

Dian climbed up a steep hill to the top where she found an igloo-shaped sheepherder's hut with religious iconography inside. She reverently placed a watercolor shemade of 'Mary' and two boys (who looked a lot like Miro and Goya) and hoped it would bereceived in the right spirit by whomever entered next. Meanwhile, Nicole was responding to the callof nature and was terrified to see a small boy come into sight, and he wasn't a sheepherder. Goya,

seemingly unknowingly, marched forward oblivious to his and Nicole's peril. Nicole cried out 'Nay,nay, Goya, go away' complete with histrionic gestures but he seemed at a complete loss forwarnings in any language, until she finally blurted out, 'I'M PEEING!' and he muttered '... oh,'

with a sheepish grin, thus concluding this episode of Bathroom Travel Terrors.Back at the vans, little Anastasia was teaching the younger kids in the village the 'Kye Kye Kule'song. Being a pied piper has its drawbacks, however, as later three of the rascals hung around the

van, and on it, and in it, and wouldn't go away until Mories issued a stern warning. Not in Albanian,

but it worked.

Dian took another dip then sang songs for the kidsand Nicole chilled in the van until her eyes healed, thanks to the drops from the pharmacist inTirane, the capital. Also her sore throat improved, but all the time no complaints. What a bravetraveler. Charles climbed up for another view -- love that hilltop -- this time to the very peak wherethe view of the huge lake was 340 degrees. He saw Isabel and the boys swi ing way down belowon the other side. They came back and said it was great so Nicole and Dian did the same. Wheneveryone finally returned we left Lin, Albania, a village and people we'll never forget. And at leastthanks to Nicole's teaching the singing-dancing African song, they won't soon forget us either.

We wound our way through narrow streets out of town and up across the top of the lake to the

nearby border crossing into Macedonia (#14!) then headed to Ohrid, on the opposite shore from

Lin, because we heard it had a medieval church and ruins. Parking cheaply in the center of town weexplored the big market, buying veggies and.... a basketball for Charles! Sure, it's rubber, and toosmall, and made in China, but only 6 bucks, and now he's ready.

We opted for a short boat ride to the bottom of the ancient sites, and negotiated a very good pricefor seven passengers with a bottle of the captain's own home brewed schnapps thrown in, all forabout $11.50. Fortified, we took the long, steep hike up, well worth it. The lower chapel and thebasilica, from the 9th Century, were in the Orthodox style that we hadn't yet seen on our travels. Wecould have easily gotten lost on the way down (not really marked in any language we could figger)except for Tom and his two brothers, Germans but veterans of Ohrid streets because their mothergrew up there and they visited every su er, who showed us their personal best route right alongthe water, cutting through restaurants and private beaches like they belonged there. They stopped toshow us where a snake nearly fell on their heads along that path, from high up on a cliff. We droveout of town and once again tried for a great spot on the water but ran out of daylight and patienceand settled for an asphalt and dirt lot with a few big trucks, oh well. Too late and too tired forcooking, we nonetheless feasted on Dian's tomato and cheese sandwiches with garlic sauce on goodlocal bread, and retired well-fed and happy with another good day.

Saturday

DAY 50

Tuesday 30 August 2011

Isabel needed to make three more Magic Hares and mail them, and they were waiting on importantpapers to be delivered to Thessaloniki, Greece, so we opted for a chill day and found free parkingspitting distance from the water. Unfortunately for Isabel, the post office was closed on Tuesdays(?!). We rested and wrote. Dian awoke with a very sore back from climbing the steep hills of Lin(twice), and got some much needed rest.

Charles spoke at some length with the seaside vendor a few feet away. 'Alexander... the Great?'

Charles asked of the Macedonian, but no, he demurred. However he gave insight as to why

Macedonians don't like Greeks- they don't recognize Macedonia's nationhood, which returned in

1989 when Yugoslavia broke back into the six nations it had swallowed. George Bush did recognizethem, and signed a formal recognition, and gave them economic aid, and even visited, so Al theAlmost Great loved him. When asked his opinion of President Obama, he gave the universalEuropean response: face screwed up, shoulders hunched, hands spread out- don't know.It was after Nicole had exhausted all the restaurants for their bathroom facilities in the i ediatearea, that Dian declared she had a craving for a strawberry gelato. Nicole was on a mission. Charlesjoined her, and they brought back their bounty to the recovering Dian. With gelato at only 50 cents ascoop- the messengers had to indulge, too.

That evening, the weather turned blustery. The Dutch family pulled out their kite, Charles played

another game of chess with eight-year-old Goya on the promenade, and Mories cooked a goodbyedinner of couscous and fava beans. Both families' riddles were answered, and an appreciation forthe five days we shared was expressed in words and also without.

Charles and Mories went out to find Internet and share a beer, and plan their separate routes to

Greece.

Marrakech en mijn 41ste verjaardag

Goya's gedichtje:

het vlees is op

mijn brood is rood

daar kan geen vissie op.

24 mei 2012, ( 41 jaar).

' En hoe voel je je vandaag?' vroeg Mories.

' alsof ik een gouden kroontje op heb '.

Vandaag ben ik jarig en dit is de bijzonderste plek in 41 jaar waar ik mijn verjaardag gevierd heb.

In de Erg Chebbi, vlak bij Merzouga op een ontzettende leuk camping in de zandduinen,

'Haven la Change desert hotel' 1 euro per nacht per persoon inclusief een zwembad die's avonds verlicht is en waar je overdag, als de zon je laat smelten in kan springen om af te koelen.

Maar het mooiste nog van alles, de zandduinen, het niets anders dan zand waar je ook kijkt.

Vandaag neem ik dus een kijkje 'over the hill', maar het valt eigenlijk best mee.

Ik ben heel langzaam de heuvel op geklommen liep hier en daar wat achter op de rest.

Dan neem ik aan dat de heuvel af met hetzelfde gangetje rustig naar beneden gaat.

Een extreme laatbloeier ben ik dus zal ik wel net aan het bloeien zijn boven op de heuvel.

En trouwens ik zie daar beneden een prachtig dal.

De jongens hadden het huisje op wielen versierd met slingers en er stond een halve meloen op tafel met kaarsjes erin.

We hadden nog drie van die taarten dus dat was heel de dag taart eten.

Bij het zwembad kreeg ik lunch gemaakt door Miró.

Na zonsondergang, waar wij met zijn vieren in de duinen naar zijn gaan kijken kreeg ik een romantisch diner voor vier bij het verlichte zwembad.

Het eten was heerlijk, wat een top camping, met een heel goed restaurant erbij.

En om het feest helemaal af te maken zijn we met zijn vieren in het zwarte donker van de woestijn de duinen in gelopen om een plekje te zoeken om te slapen.

We namen dekens en matrasjes mee en twee vuurwerk fontijnen om het feest feestelijk af te sluiten.

Het plafond was de sterrenhemel en het warme zand was ons bed.

Wat hebben we er heerlijk geslapen!

De volgende ochtend werd ik voor de zon wakker en heb ik naar de zonsopgang gekeken.

De jongens lagen nog heerlijk te slapen.

Ik zag dat door ons bedje een woestijn torretje zijn weg geblokkerd was, rondom zag ik de kleine paniekerige voetstapjes van het torretje die zijn weg zocht.

Het was net een versiering van onze vloer.

Verderop zag ik nog meer sporen van diertjes en toen Miró en Goya ook wakker werden gingen wij proberen te ontdekken van welk dier het zou kunnen zijn.

De verre duinslapers komen in groepjes uit de Erg Chebbi op kamelen.

Mooi gezicht in het ochtendgloren.

We moesten voor de hitte de duinen weer uit zijn dus natúúrlijk waren wij net te laat en sprongen de jongens oververhit en met een rode kop het heerlijk koele zwembad in op de

'Haven la Change'.

We zijn de volgende dag verder gereden richting Zagora, Tazenakt waar de warme woestijnwind om ons heen blaast en Quarzazate, waar we speciaal voor de pasteri's en de fruit drankjes heen zijn gegaan.

Er zat een musje op ons aanrecht, er vloog een musje door de raampjes binnen en weer buiten en tikte mij in zijn vlucht even aan.

En nu zit er een heel mooi zwart vogeltje met een wit kapje en een mooie witte staart steeds voor de deur.

' Tekens!' zeg ik.

' Of ze komen op ons brood af ' zegt Mories.

In Quarzazate streken we neer op een parkeerplaats voor een bar met een groot terras.

We hebben er geslapen en de volgende ochtend tijdens de school van de jongens kwam de ober van het cafe een pot thee brengen.

Van een anonieme gever. Zei hij.

Later die dag, in de avond, liet de ober weten dat onze anonieme weldoener een grote tagine met vlees en coucous is komen brengen en die konden we in de bar komen opeten.

Het was heerlijk! En het was veel, we hebben het met zijn vieren niet op kunnen eten.

Aan de ober heb ik Haas nr 58 gegeven en of hij de Haas aan onze onzichtbare weldoener wilde door geven.

Later zagen we, ha ha !, toen we nog een theetje op het terras aan het drinken waren, een man met het Haasje in de hand en een riem met een hondje eraan in de andere hand weglopen.!

Weet je wat zo grappig is? Ik ben een tante in Marokko.

Van Quarzazate zijn we in een paar dagen via Demnate en Imdahane naar Marrakech gereden.

In Marrakech parkeerden we de auto bij ' parking gare routiere' waar we ook mochten slapen.

We kwamen 's avonds na de hitte van de dag in Marrakech aan toen het nog erg heet was.

Vanuit ' parking gare routiere' zijn we naar la place Djema el Fna gewandeld en daar hebben we de hele verdere avond doorgebracht.

Onderweg hebben we het broekje van Goya laten naaien bij een naaimannetje.

Een van de broekspijpen van Goya was helemaal uitgescheurd.

Toen wij op het platteland, de woestijn of in kleine dorpjes waren vonden wij dat niet zo erg.

Handig zelfs want als Goya en ik samen door kleine schattige straatjes liepen werden we door niemand lastig gevallen.

Ik een echt Marrokaanse vrouw en Goya een arm zwervers jongetje.

Door Miró en Mories werden we verraden.

En als ze achter ons liepen hoorden we de winkeliers ' kom kijken in mijn winkel!, niks kopen, seulement pour les plaisir des jeux.'

en dan liepen Goya en ik iets harden om niet ook in de val te lopen en te doen alsof we die twee witte mensen niet kennen.

Maar nu in de grote stad vonden we dat het broekje weer gemaakt moest worden en in korte tijd zag je er helemaal niets meer van.

Heel vakkundig heeft het mannetje de broekspijp weer gerepareed en loopt Goya er weer keurig bij.

Op' la place' was het een groot feest, koninginnedag op z'n Marrokaans.

Overal ' illegale visrestaurandjes' waar je heerlijk kan eten en sinaasappelsap kraampjes en slakkebarretjes en mensen die truckjes kunnen en mensen met slangen of apen (aaaaaah nee niet een aap, gilt Goya) waarmee je tegen een kleine vergoeding op de foto kan.

We raakten verwart in het spinneweb van kleine restaurantjes waar je van de ene naar de andere gepingpongd werd.

' Bonjour madam! Regarde la menu de chez nous!, vous venez de ou? Aaah Hollande, allemachtig! Madame! Viens manger chez nous! Chez nous! Chez nous! '

minstens 85 restaurateurs trekken er aan je arm of houden er het menu voor in de hoop dat je bij hen aan tafel aanschuift.

We waren echt van plan lekker te gaan eten op 'la place' en om even op adem te komen zijn we een heerlijk soepje voor 35 euro cent gaan eten.

Daarna hebben we het nog een keer gewaagd en sprongen we weer in het gekkenhuis van de restaurantjes.

Nu waren ze nog op dringeriger en wapperden de mannen met hun menu's voor onze gezichten en versperde ons de weg op zoek naar nr 23, tip van Horas, of nr 124.

Maar alle nummers staan kriskras door elkaar dus het is echt zoeken.

En ineens verloor Mories daar zijn geduld.

Hij slingede een menu kaart weg en zwiepte een mannetje een paar passen terug.

' touche pas ma FEMME!' riep hij een andere toe die mij de weg versperde en mij tegen probeerde te houden door mij terug te duwen.

En dat vind Mories ook niet leuk, vreemde mannen die aan zijn vrouw komen.

' joh wind je niet zo op ' zei ik tegen Mories.

En om mij heen zag ik verschrikte gezichten van toeristen die lekker zaten te eten.

En in ganzepas liepen we van het restaurant gedeelte weg om net daar buiten bij de speciale kruidendrankjesstalletjes een kruidendrankje te drinken.

' Ik ga daar nu niet meer in hoor' zei ik.

En ben met de jongens tolletjes gaan kopen om te tollen op ' la place'.

Mories is nog terug gegaan en heeft bij een restaurantje waar alleen maar Marokkanen zaten te eten een schapenkop gegeten.

Lekker rustig want als de wapperende menukaart houders bijna Mories hun tentje in probeerde te lokken en hem net optijd herkende, hielde ze de kaart snel naar beneden en slikte en verstikte zich bijna in hun eerste woorden.

De kleine man die het gewaagd had mij aan te raken zei nog dapper omhoog tegen Mories

'Tu n'est pas tres gentille'.

We zijn nog tot laat in de avond op het plein gebleven, tollen samen met de tollenman die alle truckjes kan en sinaasappelsap drinken.

We zijn de volgende ochtend vroeg weer weggereden uit Marrakech naar de kust bij Taghazoute.

5 dagen zijn we op het strand bij Taghazoute gebleven.

We betaalde onze parkeerwachter 5 dirham per dag ( 0,50 cent).

Het was er super.

Ongelovelijk mooi strand, schoon, lekker oceaan water en hoge golven.

Bijna vakantie, was het niet dat de jongens elke dag naar school gingen en ik maar hazen aan het maken was dan zouden we het bijna geloven.

14 juni 2012 Sidi Ifni

We zijn nu al bijna een week in Sidi Ifni, wat een leuk dorp is dit.

We staan op het strand, er is elke dag verse vis, tonijn net uit de zee voor 2 euro per kilo, een leuk centrum en een super grote markt op zondag en hele leuke lieve mensen.

Goya heeft er op de markt een gouden Rolex gekocht door flink te onderhandelen .

Gister kregen de jongens een klein haaienbekje op de vismarkt van een jongen die er werkt.

Ze waren er zo blij mee dat we 's avonds terug gegaan zijn en een grote bek kochten met drie rijen grote tanden erin.

Deze hangt nu te drogen in de zon en daarna moeten we hem schoon borstelen en vernissen.

We komen hier maar niet weg elke dag is weer een fijne dag en het leuke is dat we de bijzondere en gekke mensen leren kennen.

't mannetje met het jampot brilletje en de tandjes

't mannetje met de walkman die het verkeer regelt met een badmeesters fluitje

't mannetje die elke dag vraagt of hij de auto kan wassen

't mannetje met het Marokkaanse viooltje met een snaar

de nachtwaker met het mutsje en het oranje hesje.

We komen ze elke dag weer tegen en dan is het steeds een vrolijk weerzien.

In vliegende galop door het cederbos van Azrou.

1 mei Romaria in Aguadulce, Andalusië was ons weer in de schoot geworpen.

Groot feest op het platteland.

De dag voor het feest hadden we ge-sms't met Carmen en Bas of ze heel misschien in Spanje waren omdat het mei vakantie is in Nederland.

Zij waren er jammer genoeg niet, maar de hele familie Martin- Sanchez in Aguadulce, broers en zussen van Carmen, verwachten ons al en hebben ons weer als vorsten ontvangen.

En wat een geweldig feest, het heilige relikwie uit de kerk werd met een koets en twee paarden meegenomen naar de Romaria waar er een feest losbarstte van jewelste.

Wij allemaal achter de koets aan naar het platteland met veel paarden en veel mooie jurken.

Die paarden zijn geweldig.

Prachtig gepoetst en gekamd, mooie zadels en alles erop en eraan.

Daar gaat het hoefsmeden's bloed weer sneller van stromen.

En ik opscheppen, ' ooh ja ik spring zo op een paard, dan ren ik er een stukje naast en als een jonge hinde spring ik erop en rij ik er zo mee weg'.

' doe dan' zei Mories.

' Nu? ' riep in uit.

' Nee nu niet we hebben nu net de longdrinks op en euh het is ook wel warm en nou ja ik denk dat ik nu net ….. ja hoor daar zal je Antonio hebben met een nieuw glas voor mij met een van zijn favoriete mixen, als ik nou nog niks had gedronken ja!!! dan zou ik het zo doen maar nu? Dat zou niet verstandig zijn' en blablabla.

Maar Mories handelde snel tijdens mijn 101 smoezen om niet te hoeven opstijgen. En daar stond een prachtig paard voor me klaar met de rij-instructeur in het zadel.

Kom maar gebaarde de man en wees naar het kussentje achter zijn zadel, zeg maar het achteropje.

Mijn hoofd tolde een beetje van de drank en de zon, maar ik kom nu niet meer terug.

Dus met mijn voor mijn leeftijd nog best wel soepel lichaam kwam ik niet op het paard.

Eli, Carmens zus, probeerde mijn been nog van richting te veranderen maar die had een eigen wil. Dat was niet de wil om met een soepele zwaai over de paardenrug te zwieren maar eerder precies de andere kant op en belandde bijna in de nek van de rij-instructeur.

Ik hing zo halverwege, ongeveer op het midden van het paard zijn buik, aan het zadel die langzaam mijn kant op begon te glijden. Ik zag nog door alle waas heen dat de rij-instructeur met zijn hele gewicht de andere kant op hing, om het rollen van het zadel te voorkomen.

Ik voelde mij enorme lomp daar zo hangen, maar dankzij Eli die de spieren in mijn lies iets heeft opgerekt en mijn been toch over de rug van het paard heeft weten op te sturen zat ik plotseling op het achteropje van het paard. Daar gingen we, ik hobbelde er bijna achter af met mijn duizelige hoofd.

Van dit korte ritje herinner ik mijn eigenlijk alleen nog de spierpijn de volgende morgen.

Maar wat een feest ! Wat een heerlijk feest daar in Aguadulce! Haas 53 is voor hen.

De volgende dag hebben we weer afscheid genomen van de familie in Aguadulce waar het heerlijk naar de zoete geur van sinaasappelbloesem ruikt. Daar loop je met je neus in de lucht de geur op te snuiven om het nooit meer te vergeten.

We zijn doorgereden tot net na Ronda, waar we een plekje vonden in de Spaanse natuur.

3 mei zaten we op de boot naar Marokko, Tanger, Le Rif.

In de lounge kwam er een meneer uit Jordanië bij ons aan het tafeltje zitten.

Een hele keurige en vriendelijke man die ons vroeg of we Frans of Engels met hem wilden praten.

Wij vertelden over onze reis en dat we ook bijna in Jordanië zijn geweest maar dat Syrië in de weg zat.

En eindelijk begrijpen we waarom de Irakisch en Iranisch geen geld van ons wilde aannemen.

Het zit namelijk zo, vertelde de man. In Jordanië accepteer je hun vriendschap niet als je wilt betalen voor wat deze of gene voor je heeft gedaan.

Beledigend dus.

De Jordaan vertelde ook een verhaal over de Koning van Jordanië die het leuk vond om elke avond een tour te maken door zijn stad.

Op een avond zag hij dat er twee agenten buitenlanders onbeleefd behandelden en op de bon wilden slingeren. Dit omdat ze bij een rotonde het stopbord genegeerd hadden.

De Koning liep naar de agenten toe en zei: ' wat doen jullie nou!? Deze mensen zijn bezoekers. Het zijn onze gasten. Ze komen hier om ons land te bekijken en brengen geld.

Wees gastvrij! en behandel in de toekomst onze gasten met respect.'

De koning liep op de toeristen af en bood zijn excuses aan en heetten hen welkom in zijn land.

' It realy happened' zei de Jordaan.

' ohh zei Mories op zo'n voorkeursbehandeling kunnen de toeristen in Nederland niet rekenen.

Een buitenlands kenteken wordt vaak goed bekeken door parkeerbeheer. Een wielklem is zo gezet, of ze slepen gewoon de hele wagen weg. De kosten zijn niet mis.

Als je in Amsterdam zo slaapt zoals wij doen, gewoon in de auto krijg je zonder meer een boete van 100 euro per persoon.

Dat is duurder dan de meeste hotelkamers.'

De Jordaan wilde het niet geloven.

' Ja-ha het is echt zo.

Wij hebben al in geen 8 maanden meer een bekeuring gekregen voor wat dan ook, en we gedragen ons echt niet beter dan in ons eigen land.

Echt waar! Back home, ten tijde van de bonnenquota, minstens één bon in de maand '.

ha ha de Jordaan moest vreselijk lachen om Mories over onze ergernis nr. 1 in Nederland.

' now I understand you departure for such a long time'. Antwoordde onze Jordaan.

Ondertussen was ik zeeziek geworden en snel liet ik de mannen even alleen om op het dek uit te waaien.

Geef mijn maar 't vaste land .

Die zee dat is toch niks voor mij dat geschommel en gedreun.

Ik was net op tijd, Miró die achter mij aangekomen was zag nog net hoe ik …... nou ja ik zal het jullie besparen.

In Tanger probeerden wij een nieuwe strategie om te handelen bij de douane.

Van af het begin zou ik de hele papierwinkel afhandelen.

We werden apart gezet en moesten blijven wachten.

' Eens even kijken' dacht ik.

' Er lopen hier een heleboel petten. Er lopen hier belangrijke petten, er loopt er één met een belangrijke pet èn een stempel. Die moet ik hebben.'

Met de paspoorten en de autopapieren in mijn hand liep ik op de belangrijke pet mèt de stempel af en vroeg hem naar de weg.

Want ze laten je gewoon zwemmen.

Niemand weet precies waar je heen moet, wat je moet hebben om er een stempel op te laten zetten en hoe je daaraan moet komen.

( later in Azrou kwamen we Wilma en Hubert – die vanuit Gambia via Senegal en Mauritanië in Marokko waren- tegen. Die vroegen ons bij hoeveel loketten wij zijn geweest aan de grens.)

Gelukkig leek deze belangrijke pet met stempel op neef Luka , zoals ik mij kan voorstellen dat hij er later uit gaat zien. Daardoor voelde ik mij als 'tante' helemaal op mijn gemak bij 'Luka'.

Nou twee loketten want ik had beet, 'Luka' ontfermde zich over mij en tijdens het stempelen wees hij mijn uitstekend de weg.

Hij wees de iets minder belangrijke petten er steeds op dat ze mij moesten helpen als ik verveeld tegen onze auto aan leunde.

Binnen de kortste tijd hadden wij al onze papieren in orde en vlak voor ik de auto in stapte kwam 'Luka' naar mij toe gesneld om nog eens persoonlijk uit te leggen dat ik het gele papiertje heel goed moet bewaren. Dat het een heel belangrijk papiertje is voor het uitgaan van zijn land.

De minder belangrijke pet kreeg van hem nog een snauw toen hij ons nog wilde tegenhouden voor … ik weet niet wat.

Zo! tevreden met mezelf en het resultaat zat ik in de bijrijdersstoel naar Marokko te kijken en kon een glimlach niet onderdrukken, voelde de verbaasde maar toch ook bewonderende blik van Mories die naast mij zat te sturen.

De eerste nacht brachten we in hetzelfde stadje door waar we twee jaar geleden tijdens onze generale repetitie ook onze eerste nacht hebben doorgebracht. Tamuda Bay.

We zijn nog naar het bizarre hotelletje gegaan waar we toen tijdens onze kennismaking met dit land hebben geslapen.

We willen alle steden en toeristische plekken omzeilen en besloten om het witte weggetje door het Rif te nemen.

Gewaarschuwd door de Lonley Planet voor opdringerig kief, wiet, chocolat en caramel verkoop ( het zal wel mee vallen) reden we met ons blije autootje door het Rifgebergte.

Le Rif, een groot blok hasj.

Stoppen en foto maken zat er niet in, merkte ik toen ik het prachtige klaprozenveld wilde fotograferen en er meteen zomaar uit de grond een mannetje voor mij stond.

Of kwam hij uit de lucht?

Ik heb het niet gezien want ik zat met mijn oog in de zoeker van mijn camera naar de prachtige rode bloemetjes te kijken en daar stond het mannetje vlak voor me.

' Ola! ' Dacht ik. ' Hij staat wel heel dichtbij en ik ben wel net iets te ver van de auto voor als de man me gaat ontvoeren' .

Want de blik in zijn ogen verraadde zijn toestand.

Die van knetterstoned.

Of ik de bloemen mooi vind en of ik kief wil kopen.

Ik rook dat spul niet en wil het ook niet hebben, probeerde ik met handen en voeten duidelijk te maken.

Tijdens dat ik gebarentaal aan het uitvogelen was liep ik achteruit richting de auto en moest nog een gevaarlijk heuveltje af en prikte de distels in mijn voeten en lukte het me om via het witte weggetje de auto in te springen terwijl de man bleef aandringen om dan chocolat te kopen, of caramel.

' rij maar ' zei ik tegen Mories.

Ik hoef geen foto meer.

Dit was nog maar het begin.

Bij elke boom werd ons de kief aangeboden, sprongen ze bijna wanhopig voor de auto om spul te verkopen en keken ze ons met donkere holle ogen na.

Wat een merkwaardige kabouters komen er hier uit het bos.

Er zijn er met puntmutsen zonder baard.

Ook met een puntmuts en een baard.

Goya en Mories spelen dat ze beroemd zijn omdat iedereen naar ze zwaait en met de lampen seint.

Totdat de dollemans rit begon.

In een stadje werden we klem gereden.

Mories wist handig om de auto heen te sturen, begon tegen de man te schreeuwen dat hij normaal moest doen en hij wees naar zijn voorhoofd .

Nu was de achtervolging begonnen.

Twee auto's reden als gekken achter ons aan.

Een witte Mercedes 240 D en een blauwe VW Golf .

Midden op de pas stopten de wagens dwars over de weg zodat we er niet door konden, dachten ze.

Eén van hen stapte uit en wierp zich voor de auto.

Maar dan Mories achter het stuur, reed gewoon door, vlak voor de tenen van deze jongeman.

Snel stapte hij weer in en ze begonnen ons weer te achtervolgen.

Ze er nu niet meer langs laten want dan zetten ze ons weer klem.

Hoe ze het ook probeerden ze kwamen er niet voorbij.

Net Starsky en Hutchky.

Deze jongens waren heel vasthoudend en volgden ons nog heel veel kilometers door Le Rif tot vlak voor een politiecontrolepunt.

' C 'est dur hein! Conduire dans Le Rif ' klaagde Mories bij de agent.

' Oui oui' zei hij. ' Apres Taonate c 'est fini.'

Wij raden niemand aan deze pas door Le Rif te nemen.

Het loont de moeite om de grote rode weg richting het zuiden te nemen.

Maar eerlijk, als ze ons hadden weten te stoppen hadden we zeker wat bij ze gekocht. Toch?

In Taonate hebben we geslapen op een parkeer terrein van de plaatselijke buslijndienst.

Ik moest even mee met de directeur van het plaatsje om een formulier in te vullen en 30 dirham te betalen.

Heel officieel allemaal het gekrabbel van de man op een A-4 tje.

Hanenpoten omdat hij ons schrift niet gewend is en waarvan hij half de betekenis niet begreep, voila, een handtekening van madame Lammerts van Bueren ' C 'est vous?'

' Oui c'est moi' zei ik en keek de kamer rond of er misschien nog een madame aanwezig was.

' natuurlijk ben ik dat ' dacht ik bij mezelf. 'wie anders'.

Heerlijk geslapen.

Maar de volgende ochtend vroeg wakker gemaakt door de buschauffeurs die uit allemacht hun bestemming riepen om passagiers te lokken.

Mensen liepen af en aan om onze camper heen, kwamen uit de bus van een andere bestemming of stapte er juist in op weg naar een nieuwe.

Een drukte van belang we stonden op het busstation van Taonate en niemand vond dat gek.

Dat vind ik nou zo heerlijk van landen als deze.

Niemand maakt het wat uit wat je doet. Lekker laten leven, of je nou op de stoep ligt te slapen of tussen de bushaltes.

Goya en Miró zijn op het station nog naar school gegaan en daarna zijn we vertrokken naar de Midden Atlas.

We reden over weer een prachtig wit weggetje (op onze kaart de kleinste wegen, daarna komen de 'mule-tracks' paadjes) en ergens tussen Tissa en Thalala vonden we een hele mooie plek met een nog mooier uitzicht over een prachtig groen dal waar de plaatselijke boeren hun gewassen op verbouwen. Tussen de paadjes door lopen vrouwen en mannen met volgepakte ezels of oogsten het gewas.

Een oude man met een baard die zijn land aan het ploegen is met een ezel en een paard.

Naast het zijn land zitten zijn vrouw en kleindochter in het gras naar hem te kijken.

Van alle kanten hoor je hier geluiden, hele fijne rustige geluiden.

Van een haan daar links omhoog en een ezel die staat te balken beneden op het veld.

Af en toe begint de minaret zijn gebed en roepen de herders erdoorheen.

Vogels die tsjilpen, moeders die hun kinderen roepen.

Kinderen die lachen, insecten en koeien met bellen.

Na het ploegen zie ik het kleine meisje op het paard als Pippi Langkous voorbij rijden op weg naar huis. De oude man zit op de ezel en zijn vrouw loopt ernaast.

Of we mee willen komen naar zijn huis, eten en slapen.

' nee dank, we blijven vannacht hier staan. Genieten van het uitzicht'. Zei ik gewoon in het Nederlands want als ze je niet verstaan maakt het niet uit in welke taal ze je niet verstaan.

De vrouw drong aan en bleef maar vragen.

' no' zei ik nog eens ' dank je'.

Nog een keer vroeg de vrouw en nog een keer zei ik 'no thank you' misschien dat ze het dan wel begrijpt.

De oude man trok zijn schouders op gaf zijn ezel de sporen en zei tegen zijn vrouw ' …..no.........is no.........no' en zwaaide zijn armen een voor een een klein stukje in de lucht.

Ik denk dat hij zei ' als ze nee zegt betekent dat nee, nee is nee'. Of zoiets.

Toen ik in gedachte verzonken tijdens het thee zetten naar onze nieuwe tuin aan het staren was kwam er ineens een meisje met een kan karnemelk op mij af lopen.

' bonjour' zei ze. ' ca va bien ?'

' ah bonjour' zei ik 'oui ca va, merci'.

Fatima Sahra heet ze een pittige Marokkaans en ze gaf mij de karnemelk.

Het was heerlijk! Zo vers en zo puur hadden wij het nog niet gehad.

Tijdens het drinken keek Sahra, zoals ze zichzelf en haar familie haar noemt, maar later moesten we toch Fatima zeggen, hoe klungelig ik in haar ogen een potje thee aan het zetten was.

Ongeduldig duwde ze mij weg en wees op de suiker. Dat moet erin.

Ja weet ik wel maar wij willen geen suiker in de thee.

En de mint blaadjes moeten er nu nog niet in straks pas, lacht ze me nou uit?

Ze pakte een kopje van tafel en begon er water in te schenken uit onze water voorraad.

Water om ons mee te wassen niet om te drinken.

Ik pakte het kopje weer af en schonk er drinkwater in.

Met een handige zwier wierp ze het water weer uit het kopje en schonk de thee, die nog helemaal niet klaar was want wij hangen het theezakje er pas later in, in het kopje en proefde de thee.

Ze keek mij ongelovig aan en schudde zachtjes haar hoofd.

En zonder iets te zeggen liep ze weer weg.

' Ou est que t' habite? ' vroeg ik .' T' habite la bas?' en ik wees de heuvel achter ons huisje aan.

Ze knikte en liep daar over een ezelspaadje de heuvel op met de lege karnemelk kan.

We dronken de thee en die was best lekker.

Ineens stond ze daar weer maar nu met een dienblad met thee, olijven, brood, een geklutst ei en zelf gemaakte boter.

' Ooh kijk nou' riep ik uit ' wat lief!'

En we begonnen allemaal te lachen, de thee was mierzoet maar Sahra was zo trots op haar thee dat we het met veel smaak hebben opgedronken.

En heerlijk hebben gegeten van alle dingen die ze had meegebracht.

Alles zelf gemaakt! Niks uit een potje, maar van het land of uit de koe.

We waren allemaal heel vrolijk en we bleven maar grapjes maken en lachen.

In het begin dat van ' bonjour, ca va bien? ' dacht ik dat ze aardig Frans sprak maar eigenlijk bleef haar Franse woordenschat daar hangen.

Ze zei steeds ' …...................maison?........................................................oui?.... d'accord?

Dan gebaarde ik dat ik het niet precies begreep en begon ze weer opnieuw.

….......................oui? …......................................................................d'accord?

En dan moesten we er weer hard om lachen.

Na het eten wilde Sahra weglopen en ze nam afscheid van ons.

' Zal ik even mee lopen? ' vroeg ik.

Om te helpen tillen.

Miró en Goya liepen mee, Mories bleef thuis.

Onderweg de heuvel op kwamen we haar moeder tegen die voorover gebukt in het land stond.

Blij kwam ze op ons af lopen en kuste haar hand nadat ze die mij even had gegeven.

Haar kleine broertje kwam er ook aangerend en kuste mij en de jongens. Ze had nog een broertje en een zus.

Miró, Goya en de twee broertjes speelden Marokkaantje op het platteland.

Ze probeerden kuikentjes te vangen of kalkoenen.

Hondje pesten, ezeltje rijden de heuvel af rennen en weer op, tikkertje.

Wat een geweldig huis hebben ze daar.

Muren van stro en modder, een binnenplaats waar Shakira, de melkkoe, en nog twee koeien stonden.

De schapen hadden hun eigen binnenplaats er liepen kippen, kuikens en kalkoenen ze hadden een ezel en een paard.

Buiten de muren van het huis stond een broodoven en een waterput.

Beneden in het dal hebben ze graan en bonen staan en hoog gras voor de dieren.

Wat een rijkdom.

Haas no 54 heb ik aan Sahra gegeven en ze staat bij hen in de keuken op de kast.

We molken Shakira, ja ik en de jongens en na het zeefje dronken we de vette heerlijke verse melk die nog warm was op.

Toen we weer naar huis gingen zei ik ' merci ' Sahra zei ' beaucoup'.

We hebben die nacht niet op deze prachtige plek geslapen, we hadden Boucha uit Aliane geboekt om bij te logeren.

Dat is ons spel.

Elke keer komen mensen ons halen op de plekken waar wij neerstrijken en dan spelen wij dat we dat al lang van te voren hebben besproken.

Boucha nam ons mee naar zijn huis een paar kilometer terug richting Tissa.

Inmiddels was de nacht al gevallen en was het zo donker dat ik het te eng vond om naar boven naar de sterren te kijken.

Een omgekeerde hoogtevrees.

We sliepen in ons kleine huisje op wielen op het terrein van Boucha, tussen zijn graan op het veld.

De volgende morgen hoorde ik hem al vroeg in de weer op zijn boerderij, zag hem lopen naast zijn moeder die de kleinste met een doek op haar rug gebonden had.

Ze liepen samen naar de rand van het graanveld en bekeken het gewas Boucha wees naar links en zijn moeder wees daarna naar rechts.

Graaninspectie denk ik.

Toen wij, slaapkoppen, eindelijk wakker werden en gedesoriënteerd naast ons huisje stonden.

Want waar wonen we nu ook al weer!

Kwam Boucha ons halen voor het ontbijt.

Haas no 55 staan bij hem in de koele kamer op de service kast.

Na het ontbijt kregen we een rondleiding op zijn boerenbedrijf dat ons ook weer 500 jaar terug nam in de tijd.

Zijn twee oudste dochters stonden beneden bij de rivier de was te doen op een wasbord.

Naast de rivier hadden zij een waterput waar zijn dochters met drie handige halen de emmer met water naar boven trokken.

Moeder 'madam' liep aan de overkant met de kudde prachtige schapen en oma stond bij de broodoven vers brood te bakken met de baby op haar rug.

Het water haalden ze met een ezel naar boven om te drinken en te koken in grote plastic flessen.

Er waren nog twee dochters die bezig waren in de keuken en verzorgden de koe.

Boucha, madam, oma, vier dochters en een zoontje wonen daar op die prachtige boerderij.

Madam had schalen gemaakt van klei uit de rivier en lagen nu in de zon te drogen.

Er stonden olijvenbomen waar oma olie van maakt als de olijven rijp zijn.

De rest van de olijven verkoopt Boucha op de markt samen met zijn schapen.

Boucha vergiste zich steeds in het woord 'kinderen' en noemde ze 'ami'.

Dan wees hij op de babygeitjes die dronken bij hun moeder en zei hij, ' regarde les ami's bois chez mama' .

Of ' les ami's ont soif?' en bedoelde hij Miró en Goya.

Nadat we nog met Boucha boven op een berg met waanzinnig uitzicht een wandelingetje hebben gemaakt zijn we terug gereden naar onze oude plek om weer van het uitzicht te genieten.

Ik liep steentje vooruit schoppend heen en weer toen ik de moeder van de eerste boerderij in de verte in het dal op een ezel zag zitten.

Ze had gras geoogst voor haar schapen en was op weg naar huis.

Ze wenkte mij dat ik moest komen en op mijn slappe slippertjes probeerde ik zo goed als het ging de heuvel af te lopen naar moeder op de ezel.

Ze was erg blij mij weer te zien en begon me te zoenen ze lachte luid en begon een heel verhaal waarbij ze ook haar armen gebruikte in de hoop dat ik haar dan beter zou verstaan.

Ik verstond er natuurlijk gaan woord van maar begreep haar wel.

Ze had nog wat op te halen van het veld en of ik de ezel met gras naar huis wilde brengen.

En nu wel!! hop! Ik erop en alsof ik nooit anders had gedaan reed ik de ezel de heuvel op.

Kuiten in de flanken stokje in mijn hand, geen zadel geen hoofdstel want met behulp van het stokje wijs je de ezel de weg.

De vrouw moest nu nog harder lachen en ze riep mij vrolijk na, ' gül arre arre!' dan gaat hij harder lopen. ' gül schssssss' en dan stopt hij. Ha, gelukkig had ik in Iran geleerd dat gül, zeg betekent.

En ja hoor wat een perfect getrainde ezel was dit.

Omdat ik het zo leuk vond dat het werkt zei achter elkaar ' arre' de ezel begon te lopen.

' schsssss' de ezel stopte.

Wat was dat leuk en glimmend en giechelend van plezier kwam ik lopend stilstaand lopend stil staand dan een beetje harder lopend de heuvel op gelopen en langzaam doemde ons autootje achter de heuvel vandaan waar Mories, Miró en Goya zich al een tijdje afvroegen waar ik uithing.

' Mories!' riep ik blij toen ik op de ezel achter de heuvel tevoorschijn kwam.

Ik zag hoe Mories zocht waar mijn stem vandaan kwam en rond keek.

Eerst de vallei in en daarna mijn richting op.

Hij zwaaide naar mij en begon te lachen.

Toen Miró en Goya zagen dat ik zeer professioneel een ezel de volgende heuvel op stuurde renden ze naar mij toe en liepen mee naar het huis van onze eerste vrienden.

Toen ook de moeder haar twee dochters en haar twee zoontjes weer thuis kwamen gingen Goya en Miró op de ezel Mories halen voor de thee.

We hebben weer de heerlijke melk van Shakira gedronken. De jongens hebben weer Marokkaantje op het platteland gespeeld en wij kregen nog een heerlijke lunch.

Mind you! Schapentong met doperwtjes (vers geplukt, net van het land).

We zijn zo verder gereisd, we namen weer afscheid van heel veel mensen die wij op onze feest route tegenkwamen. We delen ons eten met landlopers en honden die ons een bezoekje brachten. Kleine witte weggetje genomen en geslapen in de wildernis.

En wat een wildernis! Een echte cowboyplek.

Naast een kreekje tussen de grote keien, een kampvuurtje, brood bakken op een stokje, aardappels poffen, wat een feest wat een feest!

De volgende morgen een bad in het riviertje.

Ook hier kwam er een lief landlopertje als een beestje naast ons huisje staan. Ze praten niet.

misschien hebben ze dat nooit geleerd.

Ze kijken alleen, zoals apen kijken. Niet dat ik vind dat een landloper een aapje is, maar de manier van kijken.

Ze staan dan ook midden in de deuropening naar binnen te kijken. De oogjes gaan van links naar rechts en scannen alles dan lachen ze vriendelijk en bekijken alles nog eens een keertje.

De meeste hebben ook bijna net zoveel kleren aan als een aapje.

Schoenen waar geen zool meer onder zit, en kleren met veel gaten en scheuren. Alles met een touwtje gerepareerd.

Op die momenten vind ik het jammer dat we vederlicht reizen en niks teveel mee hebben om ze bijvoorbeeld nieuwe schoenen of een hemd te geven.

Maar het eten delen we wel, en met lieve kleine hapjes eten ze hun kommetje – meestal- couscous langzaam leeg.

Eerst de worteltjes eruit dan de doperwtjes, kleine heuveltjes couscous en voor het laatst bewaren ze het vlees.

En dan, na het eten, verdwijnen ze net als een hond die je een bot heb toegeworpen.

Maar aan hun achterhoofd zie zie je de dankbaarheid.

Uiteindelijk bereikten wij Azrou.

Daar waren we twee jaar geleden ook geweest en Goya kocht er toen een met fossielen ingelegd zwaard van een man.

' leuk om weer naar dat winkeltje te gaan' vond Goya.

De winkel was er nog en ook de man. Hij was een heel stuk dunner dan de vorige keer.

Toen wij bij hem in de winkel stapten zei hij, ' ha ik ken jullie. Hij ' en hij wees naar Goya,' heeft hier twee jaar geleden een zwaard bij mij gekocht. Hier achter in het magazijn'

ha ha dat was grappig.

We wilden weer bij de sjeik slapen op zijn camping voor een douche en het zwembad, net als twee jaar geleden.

En ook de man van deze camping kon zich ons herinneren.

De boa-constrictor die toen heel klein was is nu een grote dikke slang.

Goya en Miró legden de slang om hun nek en de slang kronkelde over hun heen.

Dat was voor de weddenschap met Mories, hij had gezegd dat ze ieder 10 dirham kregen als ze de slang durfde op te pakken.

We bleven er drie nachten. Toen we na de tweede nacht weer verder wilden gaan, kwam er een Frans gezin de camping op rijden.

De kinderen begonnen meteen te spelen en ook wij, de ouders konden het goed met elkaar vinden.

Ze vroegen ons of we niet nog één nachtje wilde blijven zodat de kinderen konden spelen en wij ook.

We zijn naar het cederbos gegaan voor een picknick en om apen te kijken.

Wat een leuke dag!

We waren de kinderen al snel kwijt en in het bos was het een stuk koeler dan erbuiten.

Er stopte een man van de Marokkaanse tv. Hij was een filmpje aan het maken over Azrou en het cederbos.

Hij filmde de mannen op de prachtige paarden die in volle galop op zijn camera afstormden en vroeg of wij, als gasten uit een ander land, iets wilde vertellen over deze plek.

Servië, Kroatië en Slovenië.

Omdat we bang waren dat we verder niks meer mee zouden maken en dus niks meer te schrijven valt voor op hazenpad,zijn wij zo onverstandig geweest onze auto net over de grens een heuvel op te rijden. Met een prachtig uitzicht van boven op de grensovergang om daar de nacht door te brengen.

Die nacht kregen wij bezoek van de Servische grenspolitie. Natuurlijk. Wat we daar deden en waarom we precies daar stonden, en een van hen wees naar de grensovergang in de verte.

En onze verderkijker (zoals Miró het vroeger noemde) die voor het raam lag.

Euh... ja.., en leg het dan maar eens uit. Daarbij ook nog de handicap dat deze politiemannen slecht Engels konden en Duits niet wilden spreken.

Ik hield mij slapende, want hier is Mories heel goed in.

Onschuldig kijken, begrijpend kijken, grapjes maken en geruststellen.

Ik hoorde vier verschillende stemmen, drie stemmen waarbij ik mij in mijn verbeelding grote mannen kon fantaseren met petten op en uniformen aan.

En één klein stemmetje, die het meeste zei, en waarbij ik een klein mannetje voor mij zag in een te groot pak en een scheve pet.

Een beetje aan de dikke kant met zachte puddingachtige wangetjes. En hoe langer ze bij onze camper stonden hoe grappiger dat mannetje in mijn verbeelding werd.

Maar ik bleef mijzelf onder de deken verstoppen zodat ik het spel van Mories niet in de war zou sturen. Ook al werd ik steeds nieuwsgieriger naar de man met het hoge kleine beetje hese stemmetje, dat ik met moeite mezelf moest tegenhouden niet stiekem te kijken.

We mochten op deze plek blijven slapen, Mories heeft de borderpolice weten te overtuigen dat we hier toevallig op deze strategische mooie plek stonden omdat..... we er niet van houden in een stad te staan en omdat we van de natuur houden en meer van die praatjes.

'Goed gedaan Mories', zei ik trots. 'Jij blijft altijd zo lekker rustig, haha.'

Wat een grappig mannetje was dat zeker hè? Die met dat hoge stemmetje' vroeg ik Mories.

Eerst begreep Mories niet precies wat ik bedoelde en zei later, ' er was één vrouw bij'.

13 april (vrijdag).

Niet om het een of ander, maar deze dag had ik helemaal geen zin om op te staan.

En ik wist nog niet eens welke dag het vandaag was.

Onze rechter voorband was lek, er zat een grote schroef in. De krik die we bij ons hebben is niet de goede, hij is te kort en kan onze auto niet op krikken dus band verwisselen lukte ons niet.

Een politiepatrouille kwam poolshoogte nemen en vroeg onze paspoorten, toen ik op onze lekke band wees trokken ze alleen hun schouders op.

We stonden ver van het dorp Dimitrovgrad, omdat we zo nodig in de natuur wilde staan.

Mories is op de fiets opzoek gegaan naar een krik die nergens te koop was en kwam terug met een bandenman die voor 50 euro!!! de band wel wilde verwisselen en plakken.

Toen we later weer op weg waren scheelde het maar een beetje of we hadden een frontale botsing, in het sombere Smederevo, met een autootje waarvan de bestuurder iets anders aan het doen was dan op de weg te letten en in de flauwe bocht op onze weghelft reed.

Onze nacht werd verstoord door het gedreun van een disco aan de kade van de grote rivier ( waar overigens de film Black cat White cat is opgenomen).

De volgende dag zijn we naar Belgrado gereden en door naar Novi Sad.

Servië is ook een prachtig land en het gekke is, ik was zelf ooit in Joegoslavië, een groot land.

Nu hebben de mensen er grenzen tussen getrokken en denken wij steeds, ' oooh hier is het ook mooi, en hier dit land ook.

Van Novi Sad zijn we Kroatië binnen gereden tot aan Vukovar waar we op de heen reis ook al waren geweest.

Vukovar is de meest gebombardeerde en beschoten stad van Kroatië, we stonden onder een watertoren die 600 keer geraakt was door kogels van de Serven.

Links van ons deze toren, die de Vukovaren als monument hebben laten staan, en rechts van ons een lief klein speeltuintje, met gras en fruitbomen die in bloei staan.

Links de oorlog, rechts vrede.

Er komen heel veel mensen hier om te herdenken, ook mannen die zelf mee vochten in de Joegoslavische oorlog.

We waren op weg met de geluksreis maar Haas wijst ons de weg langs een oorlogsroute.

Eerste Kroatië in Joegoslavië, Sarajevo, Georgië met Rusland, zuid-Oosetië, Armenië met Turkije, Iran en Irak, Afghanistan, Pakistan, Koerdistan, we scheren langs Syrië. Ook kunnen we de Noord Afrikaanse route niet nemen vanwege de ruzie van Algerije en Marokko, in Egypte is het mis en in Libië ook niet veilig.

En wij rijden met ons sukkelige autootje door en langs de brandhaarden, die van vroeger en die van nu.

In de huizen van Kroatië zitten de kogelgaten nog, de hele voorkant totaal verminkt door een hagel van kogels.

Dat maakt veel indruk, nu de tweede keer meer dan de eerste.

In één dag zijn we door Kroatië naar Slovenië gereden waar we weer met de Euro moeten betalen en waar de boodschappen ook weer Europese prijzen hebben en waar we elkaar met heimwee aankeken.

Heimwee naar het Oosten, naar Azië, naar dingen die we nog niet kennen en waar we ons nog kunnen verbazen.

Hè bah! We zijn gewoon weer thuis.

Teneergeslagen zijn we in drie dagen door Italië ( wel mooi hoor) naar Frankrijk gereden.

We hebben ons tijdens onze hele reis nog niet zo onveilig gevoeld als in Italië. De auto alleen laten staan lijkt ineens geen goed idee meer. Da's gek hè!

Voor ons toch eigenlijk thuis.

We werden nog door twee maffe Italiaanse politiemannen aangehouden die als de Dukes of Hazard uit hun rijdende politieauto sprongen en ons dwongen te stoppen. In zenuwachtig Italiaans schreeuwde ze ons iets toe en dat ze ons in de gaten hebben.

De kleine trok met zijn wijsvinger het vel onder zijn rechter oog naar beneden zodat wij de rode binnenkant konden zien. Niet om zijn Italiaanse gezondheid te tonen maar ten teken dat hij ons in de gaten hield.

'Die hebben gister een maffiafilm gezien en spelen die nu na' zei Goya.

Maar we konden doorrijden, later kwamen ze terug en keken ons langs de kant van de weg na

met hun handen in hun zij en knikten met hun hoofden om ons te laten weten dat we er niet zomaar mee weg komen.....

Whaaaaa! Gauw weg uit dit rare land. Geef ons de politie uit Turkije maar of nog beter die uit Iran, die zijn tenminste vriendelijk en ook al kan je ze niet verstaan, we begrepen ze tenminste!

26 april,

zijn we nu in Avignon en morgen willen we in Spanje zijn.

We gaan snel weer naar een vriendelijk land.

Over een week terug in de tijd, we zijn op weg naar Marokko.

Bulgarije

2 april wilden we Turkije verlaten en Bulgarije binnen gaan.

Het is Mories weer niet gelukt.

Al binnen een minuut had hij de vrouw, die bij de bagagescan werkt, tegen zich in het harnas gewerkt.

Wij moesten van haar onze hele camper leeghalen, ALLES.

'Nee... dat doe ik niet!' zei Mories en hij ging met zijn armen over elkaar voor haar staan en strekte zijn rug nog eens extra.

'Ik doe het niet'. Zei hij.

' it takes one whole day to take everything out! And one whole day to put everything back in!'

' oke!' zei de vrouw. 'It is not my job'.

' No! What is your job?' you work here! Just go in and look for yourself! What are you looking for! Get your dogs! Let them in! But I will not take everything out! This is my house!' begon Mories langzaam een beetje te schreeuwen.

De vrouw kreeg rode wangen van ergernis, haalde haar schouder op en liep weg.

'It is not my job' zei ze nog eens tegen zichzelf.

' Dan wil ik terug naar Turkije'. Riep Mories haar na.

' Dat kan niet, dan moet je ook alles uit uw auto halen want we moeten het checken'. Zei ze terug toen ze zich omdraaide.

Mories liep stampvoetend om de auto heen. 'alles eruit halen, dat kan toch niet!'

en hij keek boos naar mij.

'maar Mories,' zei ik 'ze laat ons hier gerust een week staan hoor, dat maakt haar niks uit.'

Dus stonden wij daar als het ware gevangen tussen twee landen we konden er niet terug in en ook niet uit.

Dit was haar macht, ze kon ons er gerust een week laten staan.

'doe jij het dan maar' zei Mories.

'doe jij het woord maar, met zo'n domme trut kan ik niet praten, waar gaat het over!'

Oke!... Ik haalde diep adem en ging bedenken hoe we hier zo gemakkelijk mogelijk weg konden komen.

Ik haalde alleen de zichtbare spullen uit de auto en de zilveren kist.

De kist op het dak moest er ook af van de mevrouw, die ik zo vriendelijk als ik nog kon toe glimlachte.

En dat ik heus wel voelde dat het een lelijke glimlach was met geforceerde

trillende mondhoeken en dat mijn ogen haar iets heel anders toewensten.

'Je doet het alleen om ons te pesten hè,' zei ik vriendelijk tegen haar in het Nederlands.

We hadden Turkije namelijk al twee keer verlaten. Één keer naar Georgië en één keer naar Irak, dus we wisten wel hoe het anders kon.

En de grens over naar Irak moesten we met de auto door de scan, alles erin erop en erbij.

Samen met Goya en Miró sleepten we de grote blauwe kisten die we vonden en waar al onze spullen inzaten en de zilveren kist bij de vrouw naar binnen om ze op de lopende band van het scanapparaat te zetten.

'No, no. ' zei ze . 'we don't want to scan your luggage'.

Ik keek haar zo verbaasd aan en zocht naar woorden die ik niet kon vinden.

Wat wil ze dan? Vroeg ik mezelf, waarom moest alles dan uit de auto? Ze wil toch weten wat we mee smokkelen?

Ik begreep er werkelijk niks van en heel langzaam voelde ik het driftige gevoel dat bij Mories al meteen opkomt bij het zien van zo'n tronie, opkomen.

Ik voelde ook al dat het bloed naar mijn hooft steeg en dat ik binnen korte tijd woorden zou vinden die alle onverstandige woorden van Mories in zo'n situatie zouden overtreffen.

In de verte zag ik Mories met zijn handen in zijn zakken slenteren met af en toe zwaaiende benen.

De jongens keken mij verbaasd en verward aan. Wat moeten we nu doen mama? Zag ik in hun ogen.

' Maar.... wat wilt u dan dat we doen?' vroeg ik met overslaande stem omdat ik mijn woede probeerde te onderdrukken.

Ze knikte met haar hooft in de richting van de autoscan.

'Daarin?, onze lege auto?' vroeg ik haar.

Ze knikte en zei verder niks.

' Een lege auto...?'vroeg ik haar nog eens.

'Yes, that is our system' zei ze.

' Ooh no, it is not' zei ik en ik vertelde haar dat we al eens door een autoscan waren geweest aan de grens met Irak en dat alles in de auto MOEST blijven.

Tijdens dat ik dat vertelde dacht ik, 'doe dat nou niet! Alles is toch al uit de auto, doe nou maar wat ze wil dan zijn we hier zo weg, hou nou je mond.... IES!'

De vrouw liep weer weg en zei met haar achterhoofd 'doe maar wat je wil'.

Dus wij met onze lege auto door de scan, niks te zien want er zat nog maar weinig in.

Niks gevonden dus, want alles wat we niet mee mochten nemen zat in onze bagage die bij de vrouw op de stoep stond.

Tenminste, dat is onze tip voor als je zou willen smokkelen van Turkije naar Bulgarije.

Het duurde nog ruim een half uur voordat we alles weer een beetje netjes de auto in hadden.

Maar onze paspoorten hadden we niet terug.

Sterker nog, we wisten niet eens wie ze had.

Dus Mories weer naar onze vriendin van bij de douane en vroeg waar onze paspoorten waren.

Maar onze vriendin was nergens meer te vinden.

Er zat een andere vrouw.

Ze zwabberde met haar hand in de richting van een leeg kantoorgebouw.

Mories keek naar het donkere kantoor.

' Maar daar zit helemaal niemand' .

' Ooh,.. ooh' stamelde deze nieuwe vrouw.

En ze liep haar eigen kantoor binnen en begon op de knoppen van haar computer te drukken.

Maar het ding reageerde niet.

' Euh... I don't know I am sorry, and computer no work' zei ze.

' Sorry, maar jullie organisatie hier rammelt een beetje. Jullie weten wel heel veel NIET'. Zei Mories en liep nog steeds zonder paspoorten haar kantoortje uit.

We vonden onze paspoorten ergens bij andere interessant kijkende mannen en konden onze reis voort zetten richting een nieuw land.

Bulgarije.

Deze overgang heeft tot nu toe het langst geduurd van allemaal, en we zijn deze reis al heel veel grenzen over gegaan.

Turkije uit en Bulgarije bijna in, we reden over een kleine tuinsproei- installatie waarvoor we later drie euro moesten betalen. Enkele druppeltjes chloorwater, voor het ontsmetten van de auto. (?)

In Uzunköprü hebben we geslapen.

Het land van de ooienvaars zegt Miró hij zag er nu alleen al vier. Twee in hun nest en twee in het veld.

Hier in Bulgarije zijn we steeds in de natuur gaan staan, wat heerlijk is.

De bomen staan in bloei, lieve kleine witte of roze bloesempjes en fris groene nieuwe blaadjes.

Het ruikt hier lekker, een zoete geur van honing.

Op 4 april stonden we op een prachtige plek aan de rand van een rivier met een nieuwe onaffe brug en een oude gammele brug.

's morgens tijdens school kregen we bezoek van een oud wandelend mannetje met een stok, een hoedje op, een wollen groene broek met een touw als riem, zwarte plastic schoenen met een gespje en vel gekleurde wollen sokken (roze, geel, oranje) erin.

Hij had een heel vriendelijk gezicht met een rustige uitdrukking, hij wees in de verte naar een zwarte auto bij de rivier.

Hij bewoog heel langzaam en het leek of ik kon voorspellen wat zijn volgende beweging zou zijn terwijl ik naar hem keek.

Hij praatte aan een stuk door. En gek genoeg, net als de man in de rolstoel in Bandar-e-Lenghe, Iran, kon ik hem verstaan.

Hij vroeg of we in Iran waren geweest en in Irak. Hij vond het leuk wat we aan het doen zijn en bleef maar woorden uitspraken, Bulgaarse woorden.

En pas later toen de man plotseling besloot weer door te lopen, over de oude gammele brug dacht ik, 'ook grappig dat hij vraagt of we in Iran en Irak zijn geweest'.

Bulgarije is ook een verrassing.

De steden liggen als eilandjes in de natuur. En hier kan je nog echt lekker boef zijn.

We hebben ook hier weer vast gezeten op een hele mooie plek in de bergen. Deze keer gelukkig geen regen die het onmogelijk maakte om uit de blubber te komen dus na een hele tijd kwamen we er uit. Fietsen eraf en het meeste gewicht de auto uit. 4X4 misschien iets voor ons?

We zijn nog op waanzinnige plekken geweest, langs woeste rivieren gekampeerd en op prachtige groene heuvels naast grazende koeien.

We zijn nog door een winterwonderijke sneeuwpas gereden waar het leek of de dennenbomen met poedersuiker waren bestrooid.

Een week geleden nog zaten we in Kas, Turkije, in de zomer en nu rijden we weer door kerstmis, met kerstbomen van wel twintig meter hoog! Het sneeuwde sneeuwde! De weg was af en toe een ijsbaan. En we hadden geluk, zeiden ze later, dat de pas open was.

Oooh ja en Pasen in Bulgarije, op een veld bij een rivier hier. Pasen met onze Gelukspaashaas. Dat was natuurlijk een heel groot feest.

We waren het niet van plan maar we bleven drie dagen in Plovdiv, een stad die net zo leuk is als zijn naam.

Op 12 april zijn we naar Servië gereden.

Voor we Bulgarije verlieten heeft Miró al ons Bulgaarse losgeld overal neer gelegd, voor wie het vindt.

Ooh how romantic!

Ongeveer precies een jaar geleden won Miró twee retour tickets naar één van de nieuwe bestemmingen van Transavia, bij een quiz in Zestienhoven.

'Maar ik ga een jaar reizen met mijn ouders, over land naar Bhutan' zei Miró toen hij het ticket van John Buijsman overhandigd kreeg. ' Wanneer moet ik dan vliegen'?

Het ticket kon Miró zelf niet gebruiken omdat het maar geldig was tot oktober 2011 en tegen die tijd waren we al een heel eind op weg.

Miró had er een hele mooie andere bestemming voor.

Een paar dagen voor we vertrokken zijn we bij Mickey en Nick gaan eten, daar heeft Miró het ticket aan Maan gegeven om naar hem toe te kunnen vliegen. (Maan het vriendinnetje van Miró al sinds de kleuterschool).

Het ging allemaal niet zo gemakkelijk als dat het leek, er zaten namelijk een heleboel voorwaarden aan het ticket. Zo mochten ze bijvoorbeeld niet vliegen in vakantieperiode, alleen naar één van de nieuwe vliegbestemmingen in Europa en wij zaten al in Turkije toen Maan en Nick de konden komen en Turkije is geen Europa.

Het leek er toch op dat ze konden komen in oktober 2011, later bleek het toch niet te lukken maar ze hadden het wel voor elkaar gekregen dat ze in november 2011 naar Antalya konden komen.

Helaas moesten we Turkije toen al verlaten vanwege het Turkse visum dat afliep en het visum van Iran dat we in Georgië (later Armenië) moesten ophalen.

Miró en Maan heel verdrietig, jammer dat ze elkaar nu heel lang moeten gaan missen en jammer van het gewonnen ticket dat nu niet gebruikt kon worden.

Maar!!!! toen we in Irak waren ( april 2012), kregen wij het bericht van Nick dat met de ontzettende lieve hulp en inzet van Esther, niet alleen moeder van van de KMS en vriendin van Mickey en Nick maar ook piloot bij Transavia. Zij heeft voor elkaar gekregen om via de hoogste baas van Transavia het ticket te verlengen. Zo konden Maan en Nick in maart naar Antalya komen vliegen!!!!

Eureka ! Miró was dolblij en rolde van plezier en geluk over de kleden in ons logeerhuis.

16 maart 2012.

Een dag voor we ze van het vliegveld gingen ophalen, zat ik in de theetuin in Kas een theetje te drinken. Tegenover een deftige Engelse dame van 94 jaar.

Ik vertelde haar het verhaal van het gewonnen vliegticket en dat Miró zijn vriendinnetje laat komen omdat ze elkaar missen.

Oooh how romantic!! riep de dame uit en ze sloeg haar handen tegen haar zachte wangetjes.

Ze kon haar ogen niet van Miró afhouden en zei af en toe zachtjes bijna fluisterend ' how romantic'.

In Antalya stonden we naast het hek van het vliegveld, tegenover een köafeur en naast alle lijnbussen die morgen, net als wij passagiers van het vliegveld moesten ophalen.

De kapper kwam twee kopjes koffie brengen net toen we een sms-je van Oma Joon kregen.

'om 11.00 vertrek ik en land om 15.45 in Antalya. Met Onur Airlines Flight no. OHN 302'.

Komt ze ook. Heeft ze besloten.

Wauw dat komt toevallig goed uit!! Dat we hier al zijn en tegelijkertijd Maan & Nick en Oma Joon op kunnen halen.

In dezelfde hal als daar waar we Oom Nico Koek ophaalden stonden we te wachten op Maan en Nick. Wij allemaal schuifelden zenuwachtig door de hal, alleen Miró keek cool.

Dus plukten wij aan zijn kleren en vroegen steeds ' ben je niet zenuwachtig dat Maan zo komt?' ' neehee' zei Miró en ging steeds een beetje verder van ons afstaan maar langzaam schuifelden wij dan weer richting Miró om hem lastig te vallen en om hem zenuwachtig te maken.

En dan JAAAAA! Daar zagen we ze door de schuifdeur die even open bleef staan. Esther was meegekomen om ons even te zien, maar ze mocht eigenlijk niet naar ons toe omdat ze direct weer terug moest vliegen naar Amsterdam.

Maar nee is geen nee, dus Esther kwam mee met Maan en Nick om ons gedag te zeggen en haar ere passagiers veilig af te leveren op hun bestemming.

Maan mocht in de cockpit meevliegen samen met Nick. Controleren of Esther wel op de goede knopjes drukte en of ze wel snel genoeg reden om op te stijgen, eenmaal in de lucht ging ze als stewardess met thee en koffie langs de 'gewone' passagiers. Daarna croissantjes rollen en bakken voor de piloot en de copiloot. En aan het einde het aller belangrijkste kijken of de landing zacht en smooth verliep.

Eerste keer vliegen in je leven en dan gelijk zo'n belangrijke taak.

Met belangrijkste reden: vliegen naar je vriendje!! how romantic!!!!

Oma Joon kwam pas 4 uur later aan dus zijn we naar het strand gegaan gepick-nicked, de kinderen hebben zelfs gezwommen en kastelen gebouwd.

Toen kwam joon met de ouden-van-dagen vlucht, allemaal grijze mensen uit Amsterdam en de leukste was mijn........... moeder.

We hadden een appartementje in Kas gehuurd en tegen de tijd dat wij goed en wel ' thuis' kwamen zat Esther weer thuis in Bussum met de kinderen aardappelen te eten. Wat een gekke wereld eigenlijk, zo groot en zo klein tegelijkertijd.

18 maart 2012.

Na het Turkse ontbijt renden de kinderen het dorp in met een paar lira op zak voor iets lekkers. Wij oudjes kwamen iets langzamer op gang en liepen een hele tijd later ook naar het lieve vissersdorpje.

Nick en Mories gingen de ene kant op ik en mijn moeder de andere kant.

We liepen tussen de houten boten door die op blokjes hout stonden en in onderhoud waren.

Schilders, houtbewerkers, lassers en later de inspecteurs-boot-eigenaren waren in de weer.

Joan en ik zaten op de rotsen in de zon naar de zee en naar het eiland Meis, Griekenland, te kijken toen we Maan, Miró en Goya over de rotsen onze kant op zagen klauteren, ieder droeg een tasje en wat zat erin!

Een Toblerone reep, 500gr baklava en een fles water , hun koek pick-nick voor aan het water.

's avonds hebben we heerlijk zeebaars en een andere zeevis gegeten bij Smileys en na het eten zijn we in het donker naar het amfitheater gegaan en hebben we ons ingebeeld dat we in de vroegere tijd naar een opera of iets anders chiques aan het kijken waren. En als je over de piste van het theater in de verte kijkt, zie je de prachtige zee met een enorme verre verte.

Nick en Mories waren Cees (Nederlander maar sinds 6 jaar woontie lekker in Kas) tegengekomen en hadden een wandelafspraak met hem gemaakt.

Het was een fantastische wandeling die we de volgende dag met Cees gemaakt hebben.

We beklommen de hoge berg die we al dagen aan het bewonderen waren en lijkt op een reus die op zijn buik naar Griekenland ligt te kijken.

Het was een behoorlijke klim, de zon gaf al behoorlijke warmte, af en toe moesten we even rusten.

Joan stapte behoorlijk door met de verende wandelstok van Cees en de kinderen waren al in het eerste oog van de reus toen wij nog op de helft aan het zwoegen waren.

Daar in het oog, gingen we lunchen en wat langer uitrusten want de wandeling was hier eigenlijk nog maar pas begonnen.

Boven op de berg is de waanzinnige hoogvlakte, ongerept en fris groen gras met bloeiende amandelbomen. Overal waar je kijkt liggen stukjes witte steen, het lijkt daar op een sprookjes landschap en voor je het weet heb je de kans een kaboutertje of een elfje tegen te komen, denk je.

Joan en ik liepen te genieten van alles wat we zagen en zochten de mooiste stenen uit op mee te nemen. Joan vond stenen met een gat erin ( die ze van de douane niet in het vliegtuig mee mocht nemen) en ik vond een steentje die precies lijkt op een pepernoot.

De mannen liepen door met ferme pas, niet verder dan twee meter vooruit kijkend om de pas erin te houden. De de kinderen holden als hondjes heen en weer en wij raakten steeds meer achter, dartelend tussen de steentjes door over een dierenpaadje.

Omstebeurt een verrukte kreet uitslaand, als we weer iets moois op ons pad tegen kwamen.

Totdat we in de verte de mannen met geërgerde lange nekken onze kant op zagen draaien en wild met hun armen zwaaiden dat we op moesten schieten en niet zo moeten treuzelen. Ze riepen iets over nog uren wandelen en een bus.

Dus zijn we maar wat op gaan schieten, stiekem toch nog heel even een foto maken en iets van de grond af pakken om bij te komen.

Een eindje verderop kwamen we twee hele lieve kleine hondjes tegen die op hun rug gingen liggen als je bij ze in de buurt kwam. Ze rolden speels om en konden de kinderen niet met rust laten.

Joan en Cees liepen nu voorop en verdwenen al snel een hoekje om.... Nick en ik liepen er snel achteraan en waren ze eventjes kwijt maar zagen later de witte haren van Joan een paadje inslaan.

Mories en de kinderen waren we kwijt, ze bleven te lang bij de hondjes en liepen de verkeerde kant op.

Met fluiten konden we horen waar ze heen gelopen waren en met fluiten konden Mories en de kinderen ons weer terug vinden. Het duurde toch nog een hele tijd voor we elkaar weer vonden. Veel langer dan het getreuzel van Joan en mij, want wat er ook nog bij kwam, de hondjes waren helemaal met ze mee gelopen en wij vonden dat we ze terug naar de boerderij moesten brengen voordat ze zouden verdwalen.

Joan, Goya en ik zaten te wachten bij een waterput.

Het was inmiddels toch laat geworden, dus besloten we naar de weg te lopen en de eerste de beste bus terug naar Kas te nemen. Die bus kwam pas een klein uurtje later voorbij.

20 maart zijn Nick en Maan met de bus terug gegaan naar Antalya en vlogen naar Amsterdam.

We gaven Esther, de Transavia piloot, de 47ste Haas voor het voor elkaar krijgen dat de gewonnen tickets van Miró gebruikt konden worden. De 48ste haas aan de P.A van de Chef van Transavia, die getekend heeft voor het akkoord om de tickets te verzilveren. De 49ste Haas is voor Maan en Nick omdat ze met hun bezoek ons op vier hele leuke dagen hebben getrakteerd.

We zijn met Joan nog vier dagen in Kas gebleven, Joan is naar de vismarkt geweest We hebben schildersklasje gedaan in de haven, we hebben thee gedronken in de thee tuin en bij Smileys, citroenen geplukt van de bomen en nog veel meer. Op 24 gingen we de bergen om Joan ook nog een ander stukje Turkije te laten zien.

We kwamen op een plekje waar allemaal mini-bloemetje bloeiden, hele kleine Margrietjes, Anemoontjes, Irisjes, Boterbloempjes, Paardebloempjes, Orchideetjes, Tulpjes en andere licht roze bloemetjes. Heel schattig. Hier zijn we gaan slapen. Met z'n vijven in ons huisje.

De volgende ochtend begonnen we relaxed, ontbijtje, buiten spelen, kleine klusjes en daarna zijn we doorgereden naar Elmali. Daar kregen Joan en ik de volgende ochtend een Turks ontbijtje van vier oud ijzerhandelaren terwijl de jongens nog lagen te slapen.

De mannen sliepen naast ons in hun truck, één op de voor stoelen één in de laadbak op twee kistjes met daar boven op een oude radiator en een matrasje. Twee in een andere truck.

De mannen noemden de man die het ontbijtje aan het maken was, een ei soepje met brood en thee, Sophie. Ha ha dat was hun grapje..... echt grappig.

We hebben deze mannen de 50ste Haas gegeven voor de gezelligheid en het delen van hun ontbijtje.

We waren echt vroeg op, Mories en de jongens lagen nog lang te slapen dus zijn wij naar een marktje gegaan.

Ineens hoorde we een stem uit een luidspreker komen en iedereen stond stil met hun handen als kommetjes voor hun gezicht of borst. Behalve één mannetje die gewoon doorging met tomaatjes uitzoeken.

Joan stond ook ineens, als alle andere mensen, met haar handen als een kommetje voor haar borst mee te doen met het gebed. Tenminste ik denk dat het een gebed was.

De luidspreker was ineens stil en de wereld begon weer te draaien.

De school was moeilijk te vinden vandaag, maar we vonden het in een weiland. Ongeveer 20 km van Antalya want morgenochtend vliegt Joan weer terug naar Nederland.

We hadden een bonte avond met BBQ vlak bij het strand in een parkje. We zijn laat naar bed gegaan en de volgende ochtend vroeg weer op. We moesten om 08:30 uur op het vliegveld zijn.

Het ging allemaal anders dan we dachten. We kwamen niet om 08:30 aan op het vliegveld. Volgens onze klok wel, maar volgens de wereld niet. De klok was een uur vooruit gezet en dat hadden wij op ons minibloemenveldje niet meegekregen!

We waren dus een uur later, een half uur voordat haar vliegtuig vertrok dus te laat.

Joan haar vliegtuig gemist, we waren zo goed op weg, we waren precies op schema.

We kochten een nieuw ticket, ze vertrok nu pas om 20:55 dus hadden we gelukkig nog een hele dag bonus met oma Joon!! dankje Haas, je weet altijd weer op een verrassende manier ons te verrassen.

Voor de lunch hebben we weer ge-BBQ-ed en nu waren we ruim op tijd weer op de luchthaven.

Om 20:50 kregen we een sms-je dat Joan op het punt stond te vertrekken.

We keken met zijn vieren door ons zolderraampje en zagen een paar minuten later een vliegtuig opstijgen. ' dat moet oma Joon zijn' riepen we allemaal tegelijk.

' daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag!! Oma Joooooooooooooooooooooooooooon'.

We konden haar de rest van haar reis volgen want ze stuurde ons steeds een smsje. Dat ze geland was, dat ze in de trein zat naar Rotterdam en dat ze met de taxi naar huis ging.

We zijn op weg Turkije te verlaten, weer naar nieuwe landen te gaan en onze ogen te openen voor alles wat er om ons heen gebeurt.

Weer terug in Turkije voor de 3de keer.

Toen we in Irak door de bergen reden, waren we opzoek naar school.

Wie weet waar de school van de jongens vandaag zal zijn?

Er lag overal sneeuw langs de weg en de zon scheen, we konden met korte mouwen naar buiten want zolang we in de zon konden zijn was het lekker warm.

Wij dachten dat we slim waren en de bergen door moesten voor het mooie weer en even leken wij ook gelijk te hebben want het weer werd steeds mooier.

Dat kwam niet omdat we door de bergen naar het zuiden reden maar dat dachten we toen wel en zeer tevreden waren we met onze zogenaamd slimme zet.

In Duhok waar we vandaan vertrokken was het echt koud, slecht weer, sneeuw zelfs en

's nachts winterstorm.

Daarom werden we door een hoteleigenaar bijna uit onze camper getrokken.

We moesten van hem in zijn hotel slapen maar wij wilden dat niet. Money yok! Geen geld!

Hij verstond geen woord van wat wij zeiden, namelijk dat we ons eigen huis hebben en dat we al 6 maanden in dit kleine huisje, hotelletje restaurantje, schooltje enz. wonen en dat we ook al kou, sneeuw en vries hadden overleefd.

De man was erg vasthoudend en accepteerde geen nee als antwoord.

Maar wij waren ook vasthoudend en het gevecht was begonnen .

' oeh pas op, straks begint hij te slaan' zei ik tegen Mories.

Uiteindelijk hebben wij gewonnen!!! maar de volgende ochtend stond de man al bij ons voor de deur om ons mee te nemen naar zijn restaurant. Voor het ontbijt. Nu konden we niet meer weigeren en hebben heerlijk bij hem gegeten, money yok.

's avonds ook in het hotel gegeten en, heeft hij toch een beetje gewonnen, de nacht in zijn hotel geslapen wat eigenlijk ook wel heel relaxed was. Money yok.

Hij was zelfs een beetje beledigd dat wij hem voor het eten en de nacht wilden betalen, ' wij zijn vrienden en hebben jullie geld nodig, dat zeggen jullie het maar'. Dat was de derde Iraki die ons geld aanbood. Dan gaven wij haas no 45, voor het Lomana hotel in Duhok.

De haas staat op een mooie plek in de lobby van het hotel.

Wij waren blij met de beslissing door de bergen te rijden naar het mooie weer en het lukte.

Het was er heerlijk, en wat wij toen nog niet wisten, overal was het mooi weer geworden.

Eindelijk daar stond de school van de jongens, boven op een pas in de zon in de sneeuw.

Tijdens het huiswerk maken hoorden we plotseling schoten, eerst één en daarna nog drie. Als een hond die zijn naam hoort strekte Mories zijn hals en snel als de wind stond hij buiten.

200 meter van ons vandaan werd er geschoten met een pistool.

Met zijn handen in zijn zakken kuierde Mories naar het geluid toe.

Een paar minuten later hoorden wij weer 2 schoten.

In de achterkijkspiegel zag ik Mories terug lopen met een tred tussen huppelen en rennen in, de kleine oogjes zag ik vanuit de verte glunderen en zijn gezicht glom van geluk.

' En?' vroeg ik.

' twee schoten gemist' zei Mories.

' wat gemist'

'de fles'.

De verkeerspolitie, nou ja verkeerspolitie het verkeer is er een zooitje, stond daar om een vaste hand te oefenen en we mogen hopen dat ze nooit hoeven schieten want ze raken nog geen fles op vier meter, en Mories ook niet.

Na school reden we verder, leuke weg links en rechts kleine dorpjes met heel veel schapen en langharige geiten, tentjes en vuren.

Rennende kinderen in de verre groene vlaktes, het leek wel een decor uit een film.

Het was of we in een klein treinkarretje op safari waren en konden kijken hoe de echte Iraakse bergbewoner leeft.

Een beetje Teletubbie land soms of een houtvolk dorp uit de 'rode zwaan'.

In het eerste dorp zijn we even gestopt, wat gaan we doen, want ook voor Irak hadden we een plattegrond van de Efteling mee dus reden we maar wat.

Een paar minuten later stond er een meneer naar binnen te kijken.

Of we met hem mee gingen naar zijn huis waar hij met zijn vader en zijn moeder zijn vrouw en zijn vier kinderen woont in één van de leukste huisjes die we gezien hebben.

We deden alsof we met deze man hadden afgesproken en gingen mee, zijn zus was er ook met drie kinderen dus het was er een drukte van belang en heel erg gezellig.

Weer ongelooflijk lieve mensen die ook niet wilden dat we in de auto gingen slapen.

We logeerden bij hen in de tweede kamer en 's morgens zagen we steeds de deur een beetje open gaan en de kinderen keken of we al wakker waren.

Hele lieve kinderen , giechelen en stoer dingen roepen onze kamer in.

Omdat ze niet kunnen wachten tot we weer wakker werden en met ze kwamen spelen.

Ze hebben haas no 46 aan de lege licht groene muur gehangen

We moesten de volgende dag weer verder want we hadden een afspraak met de basisschool in Duhok voor de ' over en weer gelukswens'.

Taxi's zijn hier niet duur, mensen doen boodschappen met de taxi of een wasmachine kopen.

Hop! Machine in de achterbak. Met de taxi weer naar huis.

Post gaat mee met de taxi, geld ook.

Sabah, (bezitter van haas no 44) onze vriend uit Zakho heeft ons Irak uitgeholpen, er is daar aan de grens helemaal niks aangegeven en ook de douane eambten hadden geen idee hoe ze ons het land uit konden laten gaan.

En ook niemand spreekt er Engels en sturen ons van oost naar west en van noord naar zuid en weer terug.

Mories kan het niet, bij de douane, hij is daar niet geduldig genoeg voor en schiet in de ezel ik werk niet mee houding waardoor de beambten nog minder zin hebben ons snel te helpen en ons nog eens een rondje kantoortjes laten zien.

Laat mij maar, zeg ik dan en ga voor hem staan en vind alles goed wat de mannetjes van ons willen zien.

Dan veranderen de ogen van de mannen en kijken naar de kinderen, vragen of we wapens bij ons hebben en viola de exitstempel.

Mories houdt niet van die onduidelijkheid bij zo'n grenspost en tot overmaat van ramp kwam er tijdens de autodoorzoeking een klein douane mannetje met gespreide armen op Mories aflopen, de man was niet veel groter dan ikzelf, ik zag het al aankomen het boze gezicht van Mories die verwaand van bovenaf op het mannetje neerkeek.

Wat!

Het leek erop dat deze man Mories een knuffel wilde geven en Mories houdt daar niet van,

vreemde mannen die hem willen knuffelen.

In Duhok had hij ook zo'n lief 'vriendinnetje' die hand en hand met hem het hotel uit huppelde om een foto met hem en de jongens te laten maken door mij.

Met dat nog vers in zijn geheugen dacht Mories 'wat!! ik ga jou echt geen knuffel geven'.

Ik moest zo verschrikkelijk lachen dat de tranen over mijn wangen biggelde, en lang daarna nog in een lachbui schiet als ik het gezicht van Mories weer voor mij zie toen de man hem wilde fouilleren.

Miró dacht steeds dat we see you riepen als we naar de W.C (double u cee, Engels uitspreken) vroegen.

Hij vond het al zo'n goede naam voor de W.C. Dat je even naar de W.C gaat en zegt, zie je later!

Terug in Turkije voor de 3de keer. 25 februari 2012.

de volgende dag zijn we naar Gaziantep gegaan waar je de lekkerste baklava van de hele wereld kan eten.

Dus dat hebben we gedaan en voor ons is Ünlüler de baklavabakker de winnaar!

Niet te zoet, als je een hap neemt hoor je krssssss de smaak van nootjes was heerlijk.

Deze baklava met pistachenootjes is perfect.

Omdat Ünlüler gewonnen heeft moesten we de volgende dag weer vier stukjes kopen om het te vieren.

29 februari 2012.

rotweer! Koud en heel veel regen, na school zijn we naar Kizkalesi gereden, omdat Mories zich niet goed voelde en boven in bed lag ben ik naar ons oude plekje gereden, uitzicht op het kasteel in zee.

We konden niet naar buiten, de jongens en ik hebben een lounge gemaakt van de woonkamer en gingen we een tekenclubje beginnen.

We hebben de hele avond tekeningen gemaakt met het fenomeen verdwijnpunt.

'waarom heb je dat ons nooit eerder geleerd' zei Miró.

Ze maakten de ene na de andere mooie tekeningen met gebouwen naar het verdwijnpunt tot we met z'n drieën beneden op de lounge in slaap zijn gevallen.

Mories was nog niet beter en bleef boven op het bed liggen maar we hadden een klein beetje haast want Oom Nico Koek komt de 4de naar Antalya gevlogen en ik vond dat we er dan wel moesten zijn.

We wisten nog van de heenweg dat het laatste stukje door de bergen heel lang duurt en een slechte weg is dus ben in doorgereden tot aan Bozyazi waar ik ook daar weer ons kampeer plekje terug vond aan zee.

En waar ik een handwas heb gedaan zoals de vorige keer.

De volgende dag het wasje droog, de Mimosa bomen bijna in bloei, wat zou dat heerlijk gaan ruiken.

Het cafeetje aan de overkant van de straat kwam vier kopjes thee brengen, na de thee ben ik doorgereden naar Alanya en weer hebben we op ons oude vertrouwde plekje geslapen daar waar we met Jort en Els zaten.

De hele dag heerlijk niks gedaan op het strand.

Het weer wordt vanaf nu alleen maar beter de zon schijnt en de zee is niet zo koud er zwemmen zelf mensen in en oude Scandinaviërs liggen in hun zwembroekjes in de zon.

Miró droomde dat hij en Goya reizigers waren.

4 maart zijn we Oom Nico Koek op gaan halen op het vliegveld in Antalya.

Door de schuifdeuren zagen we Nico aan komen lopen, alsof hij met de trein van Walsoorden naar Amsterdam is gekomen.

Op dat moment zat Mories nog op de See You dus stuurden we Nico naar de W.C's.

In de aankomsthal hoorden we dat Nico op de deur van de W.C aanklopte en hij begon met zijn harde stem met zijn broer uitgelaten te praten.

Een vrolijk gesprek, mensen die door de schuifdeuren naar buiten kwamen keken even op.

Een man die net van de W.C kwam zagen we glimlachend de hal binnenkomen en nog eens omkijken naar Nico die tegen een invaliden W.C deur stond te kletsen. Mories vindt dat schoner en groter.

' Hé Maurice! Met je bruine kop!' hoorde we Nico plotseling blij uitroepen.

Gelukkig had hij dropjes mee het doosje was al open en voor de helft leeg , 'ja ' zei Nico ' ze zijn ook zo lekker'.

' hééé! Jongens kunnen jullie al een beetje Iraans'? Vroeg Nico aan Miró en Goya in de auto.

' Ja, salam goebie zeggen ze in Iran dat betekent, hallo hoe gaat het ermee'.

' Salam koekie'? Vroeg Nico. Hij doet zijn naam eer aan onze Oom Nico Koek.

We zijn met Nico naar het zuiden gereden het weer werd steeds beter en op dit moment is het echt warm.

10 maart 2012

Nu zijn we in Kas waar ik met Thees, Hendriekje en Do ook ben geweest.

Waar we met zijn vieren over een muurtje liepen en zongen dat we een optocht hebben en gevolgd werden door Turkse jongetje die meezongen en op de maat ' optok, optok' zongen.

Nico, Miró, Goya en ik zijn gister over hetzelfde muurtje gelopen en hebben ook gezongen

'we hebben nu een optocht een optocht een optocht'.

Maar we kregen geen volgers dus het was een korte optocht dit keer.

Het is een vrolijke boel met Nico in Turkije, geen gebak of koekje is veilig met Nico in de buurt en hebben we een klein blokje om gelopen vind Nico dat hij wel wat lekkers heeft verdient.

En gelijk heeft hij want je leeft maar één keer.

De Perzische Golf deel 2.

Hello mister... where are you from? Mister madam!!! Mister Madam! Riepen ze mij steeds na.

Misschien zijn ze een beetje in de war geraakt omdat mijn snor door komt en één zwarte baard haar maar wel een hoofddoekje draag.

12 januari werden we wakker in Bandar-e-Lengeh door aanhoudend geklop op de deur.

Er stond een man met een klein kindje die zijn grootste wens was ons mee te nemen naar zijn huis, voor lunch en avond eten en voor slapen en voor de dag erna.

Deze man was zo vasthoudend maar we wisten ons eronderuit te praten en hoefde niet met hem mee.

We kregen 3 kippeneitjes van hem en een hele doos sesamkoekjes.

De jongens gingen naar school aan de Golf en Mories en ik gingen heerlijk in de zon zitten luieren.

In de verte zag ik een man in een rolstoel aan komen, het was heel knap hoe deze man door het zachte zand tot aan de rand van het water wist te rijden, we raakten aan de praat.

Deze man was vrachtwagenchauffeur en had een vreselijke botsing gemaakt waardoor hij nu in de rolstoel zit. Het was heel gek want de man sprak geen woord Engels of een andere taal dan zijn eigen Farsi en toch konden we elkaar heel goed begrijpen.

We hebben vaker dat we mensen helemaal niet begrijpen en de mensen ons niet maar het leek wel of ik heel goed Farsi kon verstaan als deze man sprak.

Aan het einde van de dag toen de zon net onder ging kwam er een witte auto, een man stapte uit en had een zak verse vis bij zich die hij net gevangen had, hij gaf de vis aan ons en verdween weer.

Wat een lieve lieve mensen, het wordt alsmaar erger.

Op het parkeerplaats in Bandar-e-Kong vroeg een man of we iets nodig hadden en prompt vertrok hij met onze water flessen om ze vol weer terug te brengen.

En 6 flessen bronwater.

Meisjes zwemmen met al hun kleding aan. Rokken jurken schoenen hoofddoek alles.

13 januari wilden we de boot nemen naar Kish eiland. Het zou ons 75 euro kosten om daar te komen.

We zijn niet gegaan, van dat geld kunnen we heerlijk uit eten en Kish eiland is natuur, strand en winkels. Dat hebben ze hier ook.

We zijn in Bandar-e-Charak gebleven voor de nacht.

Na het eten keek ik naar buiten.

'oooh jongens, kijk nou een pick-up truck met kamelen achter op! Daar in de verte.

Ik ga even kijken'.

'Ik ga mee' zei Miró.

We gingen op een holletje en toen we halverwege waren dacht in ' het foto toestel!' dus rende ik snel terug. Ik zag de mensen op straat al een beetje gek kijken en zich afvragen waar we zo opgewonden van waren geworden. 'Ik dacht nog, ja een bak vol kamelen of struisvogels of zoiets zien ze hier misschien elke dag maar voor ons is het heel bijzonder.' dus rende ik snel weer naar Miró met het fototoestel in de aanslag.

Ineens zag ik wat het was, dat wat ik dacht dat kamelen of struisvogels waren.

Miró en ik rolde om van het lachen we kwamen niet meer bij.

Achter de pick-up stonden 3 of 4 mannen met hun vuisten omhoog om een rooster boven op de auto te tillen. De armen leken op de nekken en de vuisten op de koppies......

'En?!..... vroeg Mories toen we terug kwamen.

Via Bandar-e-Moqam , waar door een totale onbegrijpelijke conversatie tussen mij en Rosia, mijn hele woud aan haar boven mijn ogen in dunne streepjes werden geëpileerd,

-Hebben de Iraanse dames eindelijk hun zin gekregen. Ik heb de rest van alle volgende dagen met een ongeloofwaardige verbaasde blik uit mijn ogen gekeken. Het leek wel of ik on ophoudend mijn wenkbrauwen optrok, tijdens dat ik de juf was en streng moest zijn, tijdens dat we serieus waren, tijdens dat we de weg niet meer wisten, tijdens dat ik een klein momentje van boos zijn had, of weer heel hard ergens om moest lachen.

Ik vergat natuurlijk steeds dat ik er zo uitzag en deed gewoon zoals ik altijd doe maar zag steeds de jongens en Mories raar naar mij kijken, ze vinden het niets die streepjes dus zijn ze inmiddels al aardig aangegroeid-.

zijn we langs nog meer Bandaren gereden en uiteindelijk in Bandar-e-Kangan gestopt.

Daar wilden we 2 dagen blijven maar hebben er meer dan een week 'gekampeerd' aan de Golf.

Mooie weer, lieve mensen, lekker eten steeds weer bij andere mensen die later allemaal familie bleek te zijn.

Bandar-e-Kangan is één grote familie.

Het was heerlijk zomer in de winter voor ons maar uiteindelijk moesten we ook hier weer afscheid nemen van de hele familie en terug rijden naar het noorden, naar Shiraz, Persepolis (het oude centrum van het Perzische rijk), Kashan en terug naar Esfahan.

We vonden het heel leuk weer in Esfahan te komen, hier wisten we de weg en vonden snel onze parkeergarage terug.

We mochten er blijven slapen en één van hen bracht 's morgens een broodje kaas naar ons.

Miró vind het super leuk dat hij de weg weet in Esfahan. 'Ik weet in Esfahan net zo goed de weg als in Rotterdam' zei hij en bracht ons naar alle mooie bekende dingen van de stad.

We hebben alles nog een keer gedaan daar.

De Moskee op het Imam Square nog eens bezocht en de bazaar waar we werden herkend door de winkelhouders.

Het leek een beetje op thuis komen in je eigen stad.

In Persepolis kwamen we onze Iraans- Nederlandse vrienden uit Ridderkerk tegen die ook een huis in Esfahan hebben tegen.

Ze nodigden ons uit voor een happie eten of een koppie thee als we in Esfahan aan zouden komen.

Het happie eten werd een logeerpartijtje en het logeerpartijtje werd de verjaardag van Aryan die 4 jaar wordt in mei.

Het was een fantastisch feest, die duurde tot 3 uur 's nachts.

Iedereen dansen, iedereen zag er ook prachtig uit, de dames hadden ook mij gemake-upt ( nu was ik helemaal onherkenbaar geworden) een prachtige enorme Lightning Mc Queen taart, heerlijke kebab het ontbrak er aan niets.

Dit was een van de leukste kinderfeesten die we ooit hebben meegemaakt.

Maar ook van deze fantastische familie moesten we op een dag afscheid nemen.

Na Esfahan zijn we in één keer doorgereden naar Zanjan waar het heel erg koud was en sneeuwde. De nacht voor onze aankomst vroor het er 25 graden.

We kwamen in het donker aan en gingen op ons oude plaatsje staan, deden gauw de kachel aan en maakten warme bedjes.

Toen we allemaal in bed lagen hoorden we een auto stoppen, en weet je wie erin zat?

De hele familie van Mr Naser, onze vrienden.

'Mr Mories?'.. en toen geklop. 'What are you do-ing here?

Mr Naser was echt verbaasd. 'Why are you not in the Garden house?'.

Het was heel fijn om de familie Naser weer te zien. Inmiddels was het al ver na middernacht maar Naser stuurden zijn familie met een taxi naar huis en bracht ons samen met zijn broer Mansoer naar The garden house.

'your house' zei hij steeds.

We hadden nog maar 6 dagen over in Iran, dan zou het visum verlopen dus waren we van plan maar 1 dag te blijven. Dat kwam er natuurlijk niet van. We bleven 4 dagen. Elke dag was feest maar de laatste avond was de bonte avond. We hebben ab goest gegeten, dat kregen we de eerste keer toen we bij de moeder van Naser aten tijdens sjab jalda ( de langste nacht) omdat we dat zo lekker vinden. En we hebben gedanst de hele nacht. De volgende ochtend zijn we als dieven in de nacht Zanjan uitgereden.

Zanjan en de familie Naser zijn zo leuk en lief dat we ons er van los moesten scheuren.

We hadden nog 2 dagen om Iran te verlaten er we reden door tot aan de laatste stad voor de Turks-Koerdische grens.

De volgende dag 12 februari zijn we de grens over gegaan naar Turkije.

Een waar oorlogsgebied in. Het werd snel donker en we reden tot aan de eerste stad.

Op de stadsthermometer stond de temperatuur van – 16 graden!

De straten waren van ijs, de mensen hadden het steen en steen koud en wij ook.

'hier blijven we maar niet' zei Mories. We rijden tot we de bergen uit zijn.

De motor had moeite warm te worden en daardoor bleef het koud in de auto omdat daardoor ook de verwarming het niet deed.

Elk kruispunt had een Turkse legerpost met gewapende soldaten en tanks met gevaarlijke wapens op het dak.

En op elk kruispunt moesten we onze paspoorten laten zien en vertellen waar we heen willen en waar we vandaan komen.

De jongens hadden het koud!! niet te geloven, in de vrieskou buiten staan midden in de nacht.

Ze waren wel heel aardig voor ons en geïnteresseerd bij één post gingen ze speciaal 3 grote sinaasappels voor ons halen.

We kwamen aan in een stadje waar de sneeuw al een beetje gesmolten was en waar we zijn blijven slapen. De volgende ochtend reden we verder door de sneeuwbergen in Koerdistan.

Langs nog meer Turkse legerposten en langs Koerdische mensen.

En hè hè Bert!!!! in die Koerdische bergen een heleboel MUILDIEREN. We zijn gestopt en hebben een heel rolletje vol geschoten van die dieren. Het hele dorp liep uit.

Kinderen en mannen, en de vrouwen staken nieuwsgierig hun hoofden uit het raam.

Het was lekker weer, wel veel sneeuw maar een warme zon dus was deze pauze ook wel heerlijk om even van de warmte te genieten.

We moesten wel een prijs betalen voor onze actie bij de volgende legerpost.

Ze wilden de foto's zien die we daarnet genomen hadden.

Hoe ze in vredes naam wisten dat we foto's gemaakt hebben weten we niet, misschien dat ze ons al de hele tijd in de gaten houden via verrekijkers en elkaar snel door seinen wat die gekke witte bus daar in hun bergen doet.

Dus de hele lelijke oppersoldaat bekeek met een heel streng en serieus gezicht AL die foto's van de muildieren, foto's van de oren, van de hoeven, van de ogen, van de staart, 2 muildieren naast elkaar, een net weglopende muildier, een boze en noem maar op.

Er kwam geen lachje om zijn mond, later bleek, beter maar ook want hij had de slechtste zwarte tanden die ik ooit gezien had, het duurde heel lang en daarna moest hij nog onze paspoorten zien en bleef hij heel lang weg met onze paspoorten.

Er kwam nog een andere soldaat bij staan en uiteindelijk mochten we weer verder rijden.

We hebben maar geen foto's meer gemaakt anders komen we nooit meer ergens aan.

Na een prachtige rit door de bergen kwamen we aan in een dorpje waar we voor een theehuis gingen staan.

Natuurlijk kwamen ze meteen thee brengen en vrienden worden, kinderen dromde zich om de bus heen en keken ongegeneerd door de ramen naar binnen.

We hebben de mannen van het theehuis een haasje gegeven die staat nu op een ere plek op een zuiltje.

Mories is bij zijn vrienden blijven kletsen over de Koerdische toestand toen Miró en Goya naar bed gingen.

De politie in deze Koerdische steden zijn Turken en lijken meer op soldaten dan politiemannen.

De politieauto's zien er ook meer uit als tanks met wapens op het dak en de hele dag vliegt er een leger helikopter over de stad.

Er lopen een heleboel mensen met geweren over straat, ook niet soldaten, dat zijn ook Turken.

De Koerden worden de hele tijd in de gaten gehouden en onderdrukt ze mogen helemaal niks.

Niet eens een leuke bergwandeling maken, want ze mogen de bergen niet in.

Wij roepen steeds 'geef die Koerden toch een eigen land!'.

Een van de Koerdische mannen zei dat we naar Irak moesten gaan, naar Koerdistan. Dus zijn we gegaan.

24 februari

We zijn nu al een week in Koerdistan, Irak.

Het is hier een heel stuk relaxter.

Bij de grens werden we geholpen door een lieve Koerdische man die 12 jaar in Nederland heeft gewoond en nu blij is weer terug te zijn in zijn eigen land.

We hebben een paar nachten bij hem en zijn familie gelogeerd.

22 februari

In Duhok hebben we 'de over en weer gelukswens' op een basisschool uitgedeeld.

En Miró's 11de verjaardag gevierd met drilpudding en kokoskoekjes.

De klas van Goya en de klas van Miró hebben gelukshazen gemaakt voor kinderen in Irak.

Haas vond het wel een goed idee de kinderen in Irak een beetje Nederlands geluk te wensen dus heeft hij een leuke school in Duhok voor ons gevonden.

De kinderen werden door de gymleraar keurig in strakke rijen gezet en één voor één gaf ik ze de gelukshaas met een foto van het Nederlandse kind die de haas gemaakt had.

De kinderen waren er heel blij mee.

De bedoeling was eigenlijk dat ik ook met deze Iraakse kinderen haasje zou maken voor de Bussumse kinderen maar dat is niet gelukt.

De kinderen in Bussum krijgen een foto van het Iraakse kind als 'weer gelukswens'.

Nu zijn we in Zakho en Mories is met onze vriend van bij de douane mee naar zijn werk.

Kijken of we handel kunnen gaan drijven met Irak, onze nieuwe business.

Want daar moeten we langzaam weer aan gaan denken voor we totaal platzak maar rijk van geest terug komen in Nederland.