22 augustus 2011.

Soms,..... is het de moeite waard een paar kilometer om te rijden voor een waanzinnige maaltijd.

- oké 2000 kilometer om- Dit is Bosnië-Hertzecovina's top kwaliteit. Op een kronkelig bergweggetje van het noorden naar Mostar en de Kroatische kust, waar boeren langs de weg hun eigengemaakte honing verkopen in kleine stalletjes zitten we in een restaurant. 'LOVACKI DOM'. Hier roosteren ze het hele lam aan het spit. Het is zo simpel, geen fratsen. Het lam wordt ingezouten verder niks. Binnen 5 minuten hadden we 2 lamsbenen en een portie vlees, zo van het spit op ons bord. Het lam werd geserveerd met een aardappel en een perfect rode sappige tomaat. Voor 24,50 km (12,54euro) zaten we met zijn vieren buikjes rond en rond. Het lekkerste lam dat we ooit gegeten hebben!

Mories kocht na het eten nog een lamshoofd 'to go' voor het avond eten. 2,50. En weer hadden we die avond een verrukkelijke maaltijd!

28 augustus 2011.

We zijn in Albanië. Vlak bij de grens met Macedonië. De weg bracht ons bij een heel klein vissers dorpje 'Lin', aan het Lake Ohrid. Het leukste plekje waar we tot nu toe zijn geweest. De mensen zijn heel vriendelijk en 'Overland'paste maar net door het smalle straatje en enige straatje van dit dorp. De huisjes staan aan de rand van het meer. We hebben er een nacht geslapen, de was gedaan, gegeten, gezwommen, met de kinderen uit het dorp gespeeld. 's morgens werden we wakker van het geluid van mannen stemmen en het spatten van water. Af en aan kwamen er kleine roeibootjes met vis. Er stond een mannetje op de kade met een weegschaal en kocht de vis van de vissers. Het was 06:30. De man met de vissen ging om 08:30 weg. Op weg naar de markt om de vis te verkopen. In dit meer zwemt een vis die alleen in dit meer voorkomt, en super lekker is. Deze vis dus die hier verhandeld werd. Voor mij was het iets te vroeg om te reageren en te bedenken dat we hier de lekkerste verste vis konden kopen. Ik heb er nog spijt van.

4 september 2011.

De dag vóór de school begint. We staan op een fantastische plek aan zee! Beter nog dan ooit! Op de tweede vinger van de Griekse provincie 'Halkidiki'. Dit schiereiland heet 'Sithonia'. Waar de regenboogvissen met snorharen zwemmen en vissen met tandjes.

5 september 2011.

De eerste schooldag. Goya heeft er zin in. We hebben het lustrum gevierd. Voor school namen de jongens nog een frisse duik in zee, fris gewassen naar school. Met hun schooltasjes rende ze naar school met appeltje en rekenboeken. De schooldag was om voor ze er erg in hadden op 12:45 lagen ze alweer te snorkelen in de Egeïsche zee.

6 september 2011.

Na school gaan we lekker gymmen. Goya en miró nemen elke ochtend na het ontbijt een bad. Een bad waar vissen in zwemmen. We geven ze elke dag een pauze hapje mee naar school, als het dan pauze is nemen ze het hapje uit hun tasjes. Na school zeggen ze meester Mories en Juf Isabel gedag, pakken hun tasjes en roepen 'tot morgen'. Ze lopen het rondje in tegengestelde richting terug naar huis. 'was het leuk op school?'

7 september 2011.

Kavala Griekenland. Wat een leuke stad!

8 september 2011.

Alexandroupolis Griekenland, om 16:10 lokale tijd rijden we Turkije binnen.

De foto's op de auto wekken veel sympathie op. Vooral aan de grensposten, de altijd zo serieuze douane moet er steeds om lachen, maar schieten wel weer snel in hun functie en vragen zo streng mogenlijk onze papieren waarna ze dan vriendelijk vragen of dat allemaal familie is.Vooral alle foto's aan de linker kant krijgen veel aandacht.

9 september 2011.

We hebben gister mogen overnachten bij Turkse nomaden. Het was in Gelibolu, Turkije. Daar hebben we vandaag de boot genomen naar Lapseki. Bij de nomaden was het erg gezellig. Ik stapte wel meteen uit de auto om te zeggen dat we in vrede kwamen. 'Zal ik even uitstappen om te zeggen dat we in vrede komen' zei ik tegen Mories. Een woord dat ik nog wist in het Turks heeft het ijs direct gesmolten. In eertse instantie leek het er namelijk op dat we weer weg gejaagd werden door de mannen van het kamp. Ik riep (het was al donker) 'do you speek english?' '

'Turkish!' riepen ze terug. Het klonk hard, maar zoals we al eerder hadden opgemerkt,.. het lijkt vaak dat Turkse mensen ruzie hebben als ze met elkaar praten maar het klinkt alleen zo voor ons denk ik. Want na een fikse ruzie (zoals wij dan denken) zie je lachende gezichten en slaan ze elkaar vriendelijk op de schouders. ' Fransais?' riep ik . ' Turkish!' En een van de mannen kwam mijn richting op gelopen. ' ooh oo!' dacht ik maar stapt op de man af. Ik wees op mezelf 'No Turkish' zei ik. Wacht eens dacht ik ik ken nog één woord 'tessekur' riep ik . En de man begon te lachen. 'Tessekur, tessekur' riep hij naar achter. En iedereen vrouwen, kinderen en mannen begonnen te lachen. Het ijs was gebroken. Ik maakte het slaap gebaar en vroeg ' oke?'. 'Oke !' zei de voorste man en deed mijn slaap gebaar na. We werden uitgenodigd om bij hun tent te komen zitten waar ze honderd uit tegen ons begonnen te praten en te gebaren. Geen idee waar ze het over hadden maar het was wel gezellig. Vanochtend kreeg ik een nomade ontbijt met een kopje thee. Ik mocht bij hun onder het tentje. Goya en Miró lagen toen nog te slapen en Mories bedankte voor het ontbijt. Voor we weg gingen heb ik ze de 5de gelukshaas gegeven. Voor de overnachting en de gastvrijheid. Na de overtocht zijn Miró en Goya in Canakkale naar school gegaan, na school zijn we op excursie naar Troye geweest, waar de jongens een schrijf opdrachtje voor maandag van moeten maken en bij juf Isabel moeten inleveren.

ps. tessekur betekend dankjewel. dat wist ik nog van de reis naar Turkije met Thees, Piek en mezus 20 jaar geleden.