In Yenifoca zijn we 4 dagen gebleven. We konden bijna niet geloven dat we nog niet door iemand zijn weggestuurd. In tegendeel. We kregen weer van alles, koekjes, water, kopjes koffie, weer een doosje olijven, we werden nog uitgenodigd door Ensoy en Minime om bij ze te komen eten. Daar konden we ook allemaal een douche nemen, de was ging in de wasmachine en mochten we de andere dagen van hun buiten douche gebruik maken. Zij hebben de 8ste Haas mogen ontvangen. De mensen zijn hier zo ongelovelijk vriendelijk. Eerlijk, ik denk dat we ergens in nederland al lang door de buurt bewoners zouden zijn weggestuurd. Of door de politie met een boete voor hun target. Er zwemmen hier botsvissen in de zee. Ze zijn ongeveer zo groot als een haring. Als je heel stil blijft staan, botsen deze vissen tegen je benen aan. Dat doet best zeer, want ze botsen echt hard, vooral als ze steeds tegen dezelfde plek aan botsen.

21 september was het noodweer. De straten werden rivieren maar het duurde niet lang. Na de storm kwamen de putjesscheppers de putten leeg scheppen.

22 september was een top dag! Een van de gasflessen was weer eens leeg. Ooh ja had ik al verteld dat we het opzetstuk voor de gasflessen, om ze te vullen niet bij ons hebben en dat daarom de opdracht 'vul de fles' best een moeilijk is. Nou vandaag hadden we het weer voor elkaar. We zijn in Aliaga naar Milangaz gereden. Een raffinaderij, een gigantisch gasvulstation voor de hele regio. Daar vroegen we of ze onze fles wilde vullen. Eerst kon het niet, toen kon het toch en later toch weer niet. Uiteindelijk moest de man eerts een kopje thee drinken voordat hij kon beslissen. Mories was weer in de auto komen zitten en we wachtte af..... opeens kwam er een vrouwtje 2 kopjes thee brengen. Een kwartiertje later kwam daar de man mét een volle gasfles.

Jullie wisten natuurlijk nog niet dat de uitlaat doormidden gebroken was. Dat hadden we verzwegen. Maar de uitlaat bleef gebroken. Op de weg van Aliaga naar Sigacik in Buruncuk, zag ik langs de weg een uitlatenwinkel. Alleen maar uitlaten. We gingen eens even kijken of deze uitlatenman ook iets voor ons kon doen. Nog geen kwartier laten lag er een keurige lasnaad over de uitlaat heen. Super blij en 25 Turkisch Lira ( 12 euro) lichter reden we vrolijk weer verder. Tuurlijk heb je dan nog geen topdag. Voor een echte topdag moet er nóg een klein wondertje gebeuren. Eigenlijk konden we het niet uitstaan dat we het opzetstuk voor onze gasflessen niet meegenomen hadden. Dan konden we gewoon bij elke pompstation lpg in de flessen tanken. In Troye konden we een opzetstuk van een vrindelijke Engelsman lenen, in Albanië heeft Bruno (de ontvanger van de 3de Haas) ons geholpen, daar kochten we een tussen opzetstuk, waar we eigenlijk niet zo veel aan hebben. Dus......vandaag hadden we onszelf nog een opdracht gegeven, die bijna net zo onmogelijk leek als onze vorige twee. ' zoek een Italiaanse lpg koppeling in Turkije'. Nou ja we hadden een topdag dus jullie raden het al. Ook zo'n gek ding hebben we hier in Turkije gevonden. Het was geen makkelijke tocht en het heeft ons de rest van de dag gekost maar we hebben er een! Nooit meer angst dat we zonder gas verder moeten. Want we zijn inmiddels wel verwend geraakt met een koelkastje en kooktoestelletje in ons kleine huisje op wielen. We vonden het in Bornova, vlak voor Izmir. Bij een benzinepomp vroegen we met handen en voeten of ze misschien zo'n adaptor verkochten. Niet daar maar een man tekenden voor ons een kaartje naar een plek waar we zeker zouden slagen. Toen we weg wilde rijden sprong er een jongeman bij ons in de auto en wees de weg. Tevens ook handig als tolk. Op een industrie terrein in een hardwarestore kochten we het opzetstuk, dat nog niet paste. Nu kwam het Albanische tussenopzet stuk van pas. Bij een andere zaak tapte ze daarin een schroefdraad zodat de Italiaanse lpg koppeling erin gedraaid kon worden. Het was gelukt! We hebben een bijzondere !! Een Turkse 'Italiaanse lpg koppeling' koppeling, een Albanees tussenstuk en een Nederlandse bajonetfitting. Een Turks Italiaans Albanees Nederlandse samenwerking.

Om 20:00 uur kwamen we in Sigacik aan. Goya heeft ons daar getrakteerd op calamaris met frietjes. Sigacik vinden we maar een raar vissers dorpje. Met een uitgestorven kermisje. Daar hoef je niet persé heen als je het ons vraagt.

23 september vertrokken we vroeg in de ochtend, toen de kinderen nog sliepen. Sigacik vonden we niet zo'n leuke plek voor school. Waar zou vandaag de school zich bevinden. Lang de weg richting Selcuk zijn we een weggetje richting zee ingegaan. Ja daar was school, weer zo'n prachtige plek aan zee! De jongens zijn na school de zee weer ingedoken. Ze moeten hard werken op school van de meester en de juf. Maar als de school uit is! Kunnen ze bijna elke dag de zee inspringen.

28 september.

we zijn nu in een heel klein dorpje in het binnenland van Turkije. De schapen lopen je hier over de voeten in het ' so called ' internetcafé. De afgelopen dagen zijn we in Pamuca geweest, een strand vlakbij Selcuk en Efes. Het was er zo relaxed en we werden weer eens in de watten gelegd door Ali, de strandtent medewerker. Het is ons uiteindelijk gelukt deze fantastische plek te verlaten, we komen hier zeker nog eens terug. Ali kreeg natuurlijk de 9de Haas. Straks gaan we naar Pamukele en dan door richting het oosten.