Midden in de nacht van 27 op 28 september word Goya wakker.

' Miró......Miró.......' fluistert Goya.

' Hoor je dat ?'.

' Wat ?' vraagt Miró.

' Ze zingen het Russische schoppendans lied. Ze kunnen alleen niet zingen, ze zingen vals.'

' Ik hoor niks.'

' Nee, steeds als ik het je wil laten horen stoppen ze. Ja!! hoor je dat?.Dat klinkt eng.'

' Nee.'

' Dat heb ik vaak, dat ik alleen wakker ben en enge geluiden hoor.'

het werd stil. Goya en Miró waren weer in slaap gevallen.

28 september 2011

We zijn gisteravond in een dorpje gebleven ongeveer 5 kilometer van Pamukkale.

De polis kwam bij ons langs om te vragen of alles goed ging.

Omdat Goya en Miró niet zo goed geslapen hadden, door een of andere Russische schoppendans lied, lieten we ze uitslapen.

Mories en ik gingen een Turkisch kahvé drinken in het barretje naast de auto.

Na de kahvé en een bezoekje aan het internet café ( dat café waar de schapen over je voeten heen lopen) gingen we verder naar Pamukkale.

Van heel ver zagen we de witte kalk bergen al in de zon schitteren. Langs de weg stopte we om de bergen te beklimmen via een illegale weg. Want wat we al gezien hadden: verderop stonden al tientallen touringcars in rijen van 4 opgesteld. Daar moeten we niet zijn. Dus wij beklommen Pamukkale vanaf de achterkant omhoog. Zo wit dat je er pijn van kreeg in je ogen. Ik hoorde een stroompje water ergens lopen. Miró klom verder omhoog. Goya en Mories liepen veel verder achter ons. Het water dat daar stroomde was zo helder en fris. Klaar water noemt Mories dat. Inmiddels zijn ook Goya en Mories de witte kalk bergen op geklommen, ze stonden bovenop de top en ineens hoorde we een schel fluitje. Een Pamukkale bewaker. Wat! We keken elkaar aan, we begonnen te lachen, haha en zwaaide naar de vrouw met het fluitje die gebaarde dat we weg moesten gaan. We voelde ons betrapt en ook weer 20 jaar jonger, stoute dingen doen leuk joh. Goya had er de pest in . ' dit is toch gewoon natuur!, hier mogen we toch lopen!' We hadden het wel gezien dat Pamukkale, het is er wel mooi maar om er nou voor tussen drommen andere toeristen te gaan staan ging ons iets te ver. Wat vele malen mooier was, was de plek die we voor die nacht uitgezocht hadden. Aan de voet van de Pamukkale berg. Het moment dat het donker werd zal ik nooit meer vergeten. Dit is het bijzonderste en waanzinnigste uitzicht dat ik ooit heb gezien. De stad in de verte “Denizli”, heeft alle lichtjes aangestoken. De jongens liggen in bed, Mories maakt koffie, ik sta in het donker naar al die lichtjes te kijken. Een magische plek en een perfecte temperatuur.

29 september 2011

Wilde we de bergen in, bij Cardak gingen we de hoofdweg af richting Bayindir, we hebben 3 uur naar de goede weg gezocht uiteindelijk zaten we niet op de goede weg maar het was wel op een hele mooie weg. Aan het einde daarvan kwamen we in een dorpje, Hayriye. We hebben er thee gedronken in het cafeetje. Tussen de Turkse mannetjes met hele leuke mutsjes op. Er kwam een mannetje binnen met een zakje eieren die hing hij op aan de kapstok en bestelde een kopje thee. Ze zitten hier en alle mannetjes hebben een kopje thee voor hun op tafel staan. Wij vonden het net zo leuk naar hun te kijken als zij naar ons. Er komen hier vrijwel nooit toeristen, toevallig een paar weken geleden nog wel. Een paar Engelse jongens op de fiets en daarna wij. Na de thee gingen we weer verder op zoek naar de weg naar Bayindir. Het was echt een wonderlijke weg, over bergweggetjes, langs moerassen waar de vogeltjes met ons mee vlogen zoals dolfijnen mee zwemmen met een schip. En Helle honden die achter ons aan rende, met stekel halsbanden. Soms was het landschap weer helemaal plat en kon je ver de natuur inkijken. Natuurlijk zijn we nog een paar keer verkeerd gereden want wegwijs borden zijn hier niet. Uiteindelijk zaten we op de goede weg, toen we een heuvel op reden zagen we voor ons het meer Corak G. Het wonderlijke was, dat er door het meer autobanden sporen liepen. 'Wat is dat?' dat was een gek gezicht! Toen we dichter bij kwamen zagen we dat het hele meer was droog gevallen. Aan de overkant lag Bayindir De bewoners en bezoekers van dat dorp reden voortaan dwars over het meer naar Bayandir. Het dorp is hier ooit gebouwd omdat hier een meer is die niet meer is.

Aan de overkant van het dorp zijn wij in een marmer mijn gaan staan voor de nacht. Met een prachtig uitzicht over het meer. De zon is al verdwenen achter de bergen, de maan staat er nu voor in de plaats. In de verte horen we alleen een kudde schapen of geiten de bellen hoorde we bellen en de herder af en toe roepen. Miró, Goya en ik zijn het meer opgelopen, dat is zo groot dat je er bang van wordt, zoveel lege ruimte om ons heen zijn we niet gewend dat maakt echt bang. En daarbij kregen we weke knieën als we dachten aan de Helle honden die hier in de buurt rond lopen. Met de kriebels in onze benen zijn we zo hard we konden weer naar de oever gerend en terug de camper in.

30 september.

Bayindir staat wél op de kaart maar is er eigenlijk niet. of wel maar er is niks. Hebben we daar gister de hele dag naar gezocht. er liepen 4 mannen naar het theehuisje, 1 vrouw die de boontjes uitdrogen had gelegd en 3 geiten aan een touwtje om hun beentjes. We zijn 3 keer het dorpje door gereden met 'Overland' die bijna twee keer zo groot was als Bayindir zelf op zoek naar een bakkertje of ander winkeltje. De 4 mannen keken ons elke keer na als we wéér langs reden. ' zo, dat was een hele gebeurtenis daar '. Zei Mories. ' vanaf nu zullen ze zeggen: was dat vóór of na dat die camper 3 door ons dorpje kwam'.

We zijn maar verder gereden en kwamen door steeds meer dorpjes van maximaal 137 inwoners zonder brood winkeltjes. Als we ergens stopte om even na te denken sprongen de mannen van hun stoel en wilde ons allemaal de weg wijzen. Maar we gingen nergens heen. Snel verzonnen we dan een bestemming op de kaart en wezen die aan. Probeer maar eens in het Turks uit te leggen dat je nergens heen gaat, dat je de weg niet zoekt.

Wat we zochten was een bakker en een goede plek voor school. Brood hadden we uiteindelijk gevonden en een schoolplek ook. Grappig dat de meester ook steeds weet waar de school is, deze is toch bijna elke dag op een andere plek.

We zijn langs een landweggetje gaan staan, na het ontbijt gingen de jongens naar school. Een tijdje later stopte er een tractor met Yilmas erop. Hij gaf ons 2 meloenen en vroeg of we thee bij hem kwamen drinken, dachten we. Maar na een uurtje kwam hij ons halen (want de jongens zaten nog op school) en kregen we een echte Turkse plattelands lunch! klaar gemaakt door Yilmas's moeder, Musea. Vader was er ook hij heet Ilyas.

Yilmas woont in een nog kleiner dorpje dan Bayindir is. Hij woont in Beyköy, 42 inwoners. Hij heeft 300 schapen en 6 Helle honden. Ze moesten erg om ons lachen toen we probeerde te vertellen dat we bang zijn van die honden, dat ze ons in onze kuiten bijten. Het was er erg gezellig, met het zakwoorden boekje kwamen we een heel eind op weg naar een gesprek. Yilmas kreeg de 10de Haas. Hij was er echt blij mee en wenst een bruid. Dus Haas doe je best!! stuur Yilmas een bruid.

1 oktober,

We zijn in Egirdir aangekomen, een heel vreemd stadje.

Het lijkt net of alles net niet is gelukt. Er is hier een winkelcentummetje met winkeltje die niet lopen en allemaal hetzelfde verkopen, een krantendrukker die alleen maar aan het gokken is op voetbal wedstrijden en een kleding zaak van een hippe jongeman die er niet is als je hem zoekt.

Een Hamami met een heel groot deftig ijzeren hek opslot en puin op de stoep. Het is er wel rustig en vriendelijk en je kan er ook lekker eten.

De jongens en ik zijn nog even naar de Citadel gelopen maar die had geen ingang. Het meer is wel heel mooi en groot. Toen we eraan kwamen stond er een enorme wind. De golven in het meer leken wel die van een zee.

We hebben 2 nachten in Egirdir geslapen en zijn nu in Sütcüler. Tussen liggend verhaal komt later want onze stroom is nu op. xxxxxxxx IMMG