Thees! gefeliciteerd met je verjaardag!!!!!!!! xxxxxxxxxxxxxxxxxxjes

5 oktober 2011.

' ik zag een heel oud Turkje met een heel hip mobieltje ' – Miró.

6 oktober 2011 in Sütçüler.

' Hello ' er stond ineens een meisje bij het raam van ' Overland '.

' Hello ' zei ik.

' Welkom ' zei het meisje. ' What is your name? '

' Isabel , and what is your name? '

' Merve ' . ' Your car is ….beautiful! '. ' You are beautiful ! '.

' Thank you '.

Merve is 12 jaar oud en ze spreekt heel goed Engels, we hebben een tijdje door het raam met elkaar gepraat, de jongens lagen al boven in bed maar ze keken stiekem uit het raampje naar een film die op de tv was bij het café.

' Jongens ' riep ik naar boven. ' Dit meisje is net Hélena '

' Volgens mij is dat Hélena ' zei Goya. ' kijk eens in het meterkastje! '.

' Nana! ' riep ik en klopte op het deurtje van de meterkast. ' Nana!..... Ze is er niet '.

' Haha zei ik tegen Merve, ons hou je niet voor de gek! Je bent gewoon Nana.'

Merve moest lachen. 'zie je wel ' zei ik tegen de jongens. ' Nana, je mag niet zomaar uit de kast hoor, als de politie dat ziet.... we hebben je paspoort niet mee.

Merve moest weer lachen, ze verstond mij natuurlijk niet maar vond het allemaal heel grappig.

Later kwam haar kleine zusje erbij staan, Rabia van 10.

Merve en Rabia twee zusjes uit Sütçüler.

Ze wezen naar de foto's op de auto. 'Beautiful !' zei Merve haar zusje vond dat ook.

Rabia kan nog niet zo goed Engels dus doet ze mee met haar grote zus.

' Yes, look this is my mother'. En ik wees naar de foto van mijn moeder op de auto. Met Hazen oren op en een Hazensnoetje. De meisjes moesten heel hard lachen.

Ik moet ook steeds om die foto lachen, elke keer als ik de mensen laat zien wie mijn moeder is.

Merve en Rabia hebben mij een rondleiding gegeven door hun dorp en daarna werden ze opgehaald door nog een zus de oudste van 14 jaar.

3 zussen in dit leuke dorpje Sütçüler.

Een dorpje aan het einde van een bergweggetje waar niks gebeurt, wat er gebeurt dat zijn wij.

We zijn er langer gebleven dan gedacht.

Het was er zo relaxed, we stonden tegenover een super leuk café waar we thee dronken tot we erbij neer vielen.

Een voor één komen de mensen een praatje maken, brood brengen en thee. We zagen de mannen een paar keer per dag naar de moskee gaan na een grondige voeten was beurt in het voetenwas plaatsje naast de moskee. Geen vieze stink voeten hier. Hoogstens die van ons.

Om 15:30 zijn we uit Sütçüler vertrokken.

Het plan was om nog een paar dagen in de bergen te blijven.

En daarna pas weer terug naar de zee.

De bergen bevallen ons wel, authentieke dorpjes, mensen die hun halzen strekken als wij voorbij rijden en ons argwanend na kijken. We wilde terug naar Aksu. Dan de hoge bergen oversteken naar Dumanli. We zijn er niet eens in de buurt geweest. I.p.v. Aksu zijn we per ongeluk in Kasimlar terecht gekomen hierna houd de weg op, op de kaart. We zijn van de kaart af gereden over prachtige weggetjes waar op een top van een heuvel een wit paard stond met een mooi zadel en hoofdstel, in volle uitrusting, de ruiter lag ervoor op de grond naar de verte te staren. ' het lijkt wel nep, dat hebben ze mooi gedaan ' zei ik. 'en dan gaat hij dadelijk snel op zijn paard ergens anders staan als boer of zo'. Zei Mories. 'ja dat we echte Turken kunnen zien voor onderweg '.

Wegwijs borden zijn er hier bijna niet zoals je weet, maar met behulp van het kompas konden we koers houden.

De gaten in de weg werden steeds groter en de ravijnen steeds dieper.

' Hé hé eindelijk een avontuur hè Roef '. We hebben de Koeriloe van Thea Beckman voorgelezen.

Ik genoot van elke meter die we vooruit kropen, van de dieren, planten en bomen. Van de mensen die over de weg sjokte met hun vol bepakte ezeltjes.

Het word hier al vroeg donker.

Als het hier 19:00 uur is is het bij jullie pas 18:00 uur, dan staat de maan hier al hoog aan de hemel. En wij reden nog door de bergen op weggetjes die niet op de kaart staan.

Ineens zag ik een wegwijs bord.

Linksaf naar Derebucak en Beysehir, rechtsaf naar Antalya.

Naar Antalya wilde we allemaal niet, niet weer naar het Benidorm in Turkije.

Derebucak was veel aanlokkelijker, dus gingen we linksaf.

Na 8 kilometer kwamen we aan in een spook dorpje.

Het bord naar Derebucak en Beyesehir wees naar links. Maar er was geen weg.

Een paadje met lossen steentjes. Rechtdoor was wel een weg. Wat te doen?

We besloten het bord maar te volgen het paadje op. 100 meter verder stonden we weer stil.

' Gek weggetje ' zei ik.

' Dit is geen weg' zei Mories. En even staarde het donkere paadje in.

Langzaam reden we achteruit weer terug naar het dorpje.

' We kunnen ook de auto hier in het dorpje neer zetten en morgen bij daglicht de weg zoeken ' zei ik.

Miró vond het ook een goed idee.

We parkeerde de auto naast het paadje richting Derebucak.

Mories wilde het pad lopend verkennen om te kijken of het verderop beter werd.

Toen er een man aan kwam lopen. Een griezelige man met een wezenloze blik.

' Ga jij maar het weggetje verkennen, ik denk dat ik jullie beter niet alleen kan laten met deze man '.

' Dat is net zo eng als hier achter blijven ' zei ik.

' Welnee!' zei Mories.

Dus ik met een hoofdlampje dat weggetje op.

Goya ging dapper met mij mee.

'Ik laat je niet alleen mama '. zei hij.

Met zijn ogen dicht liep hij dicht tegen mij aan.

Het was ook best wel eng, maar we liepen door om te kijken of we er met de auto door konden. Het paadje leek verderop weer een weg te worden.

' Verderop lijkt het paadje weer een weg te worden' riep ik in het donker richting Miró en Mories.

De enge man cirkelde nog om de auto heen en stak de ene sigaret met de andere aan.

Om hier de nacht door te brengen vonden we alle vier niet het fijnste plan dus waagden we het erop en reden weer het paadje op.

Het leek er even op dat de weg beter werd.

Maar toen we een paar bochten om waren werd het al maar slechter.

' Wauw! Nick had dit echt heel tof gevonden, dit is echt iets voor hem ' zei Mories.

' Zullen we maar weer terug gaan?' vroeg ik.

' Overland is gemaakt voor gladde snelwegen, straks stort hij helemaal in elkaar,'

' Niet zo snel opgeven' zei Morris. ' We kijken het nog even aan'.

Beter werd de weg niet het werd steeds minder weg en steeds meer helemaal niks.

Uiteindelijk zijn we omgekeerd en terug gereden.

Voor de jongens hebben we een bed gemaakt en wij zijn doorgereden richting.... Analya.

In Side zijn we gestopt, een plaatsje aan de kust.

Voor de deur bij Mehmet en zijn Apart Hotel.

Mehmet kwam bij ons kijken en vroeg of we een kamer nodig hadden.

' No ' zei Maries. ' We have our own house '.

' Otje ' zei Mehmet. ' If you need something, anything come to me.

You can use the bathroom, take a shower. Tomorrow you can use my swimmingpool. Oke? '

' Oke '. Super!.

7 oktober 2011

Na de laatste schooldag van deze week zijn we het zwembad ingesprongen.

Het is oktober maar nog lekker warm hier.

Mehmet heeft de 11de Haas gekregen, hij hangt op de deur van zijn kantoor.

We hebben weer een heerlijke warme douche genomen en thee bij hem gedronken.

We zijn weer verder gegaan, nu staan we aan de kust bij een vreselijk strand, hier waar de mensen vermaakt moeten worden.

De ene tent heeft nog een slechter act dan de andere om mensen te lokken, buikdanseressen, goochelaars, zangers, karaoke, lazershows die in de golven van de zee schijnen.

Wat een verschil met waar wij gister vandaan kwamen.

Er lopen hier alleen maar hele dikke Engelse en Duitse mensen.

Of juist hele dunne.

Het is dat het te laat is om nog te vertrekken, maar ik denk dat we morgen weer snel de bergen in verdwijnen.

Over een week komt Jort met Els naar Alanya, dus we hebben nog genoeg zee in het vooruitzicht.

8 oktober zijn we de bergen weer ingegaan, tot Akseki.

Akseki is heeft een vreemde sfeer. De mensen kijken hier raar uit hun ogen en er zijn hier heel veel Hotels terwijl het best afgelegen in de bergen ligt.

We hebben er 1 nacht geslapen. Akseki heeft een haan met een mensen stem. Die vroeg in de ochtend begint te kraaien. Miró droomde dat het een man was die heel hard begon te schreeuwen en ik dacht dat de haan van het dorp was gestorven en ze tot dat er een nieuwe kwam de haan vervangen moest worden door een man. De volgende dag stonden er een paar jongetjes aan de overkant van de weg. 'what is your name?' riepen ze. 'my name is Isabel' en verder kwamen we niet met ons gesprek.

We hebben heus wel door gehad dat een van de jongetjes Luka was hoor. In Süçüler is Hélena uit het meterkastje ontsnapt en hier hebben we Luka! Wel leuk om ze even te zien.

9 oktober 2011

Vandaag hadden we zin in even echt weer in de wildernis te kamperen, een beetje meer avontuur je kent het wel.

Het avontuur is gelukt!

We dachten een leuk plekje gevonden te hebben in een oude rivier bedding, wisten wij veel dat het de komende 3 dagen ging stort regenen en onweren.

Die nacht ging het onweer behoorlijk te keer.

De nacht was gitzwart als we uit onze raampjes keken zagen we niks anders dan donker.

Maar als de bliksem het landschap verlichtte leek het wel voor een paar seconden of de zon weer scheen.

Dan konden we alles weer zien, alle bergen en de vlakte om ons heen. Een waanzinnig mooi gezicht. Dat we het een voor een uit joelde van plezier.

Mijn dromen waren iets minder mooi.

Ik droomde dat we wakker zouden worden in een grote plas met water, dat we weg dreven. Gelukkig lijkt ons dak op een bootje dus heb ik er van gemaakt dat 'Overland' ondersteboven op het water met de stroming van de rivier terug dreef naar de zee.

10 oktober

leek er nog niks aan de hand, totdat we na school weg wilde rijden naar Seydisehir.

De bodem was zo zacht geworden dat we er al na een paar honderd meter in vast kwamen te zitten.

Het regende nog steeds heel hard.

We hebben er van alles aan gedaan om het allemaal nog veel erger te maken. We kwamen steeds vaster te zitten. En steeds dieper.

Na 3 en een half uur waren we precies één wiellengte op geschoven, en nog die kei harde regen op onze kop.

Inmiddels was het al 16:30, 2 uur voor het hier weer donker word.

Gelukkig zagen we in de verte een auto rijden.

Mories toeteren en ik maar zwaaien.

De auto stopte en ik rende naar de man toe die uitgestapt was.

Deze man was de held hij heeft ons met 3 van zijn kamaraden uit de blubber getrokken en geduwd.

In de stromende regen na een uur stonden we weer op de verharde weg.

Alles zat onder de zware rivier klei van onze voetzolen tot in onze oren.

Ook binnen in de camper leek het als of er een modder bom was ontploft.

Natuurlijk hebben we deze helden allemaal een Haas gegeven.

We hebben die nacht in een bizar gek dorpje geslapen, Ibradi.

De mensen zijn er wel aardig, natuurlijk, zoals overal in Turkije maar het dorpje zelf leek wel verlaten mét mensen die er wonen. De mensen lijken zich zelf ook te hebben verlaten dus dat kan de verklaring zijn.

11 oktober,

We zijn nu in Seydisehir.

Een hele leuke stad.

Mories is op dit moment 23:40, met zijn nieuwe vrinden op everzwijnen aan het jagen in de bergen.

Vrienden maken we hier steeds weer in bijna elke nieuwe stad.

Maar reizen is afscheid nemen dus dat doen we ook als maar weer.

13 oktober,

De nacht van de jacht kwam Mories om 3 uur thuis met twee achter benen van een wild zwijn. Ze hadden en twee geschoten. We zijn nu nog in Seydisehir, gister zijn we allemaal naar de Hamam geweest. Deze stad hoort nu bij een van onze favoriete 'levende' dorpjes/ steden tot nu toe. We zien wat we doen we kunnen hier nog een paar dagen blijven maar eigenlijk willen we de widernis weer in en het achter been van het zwijn op een hout vuurtje roosteren. Eigenlijk denk ik dat we dat gaan doen vandaag.En als Obelix aan het bot kluiven.