Wat Miró en ik hadden bedacht toen we door het sprookjes wonderland van Cappadocia wandelde: we kunnen zo'n huisje gemakkelijk kraken, ze staan al meer dan een jaar leeg. We weten al welk huisje. Met een prachtig uitzicht op een boomgaard, appels of zo. Maar nu is het te koud. Geen ramen geen deuren de gure wind door ons huisje, nu even niet, nu gaan we verder richting Kayseri.

7 november reden we Kayseri binnen, recht voor ons zagen we de 'Paramount pictures' gigantische sneeuwberg. De 3916meter hoge Erciyes Dagi. Geweldig mooi gezicht! We zijn in Kayseri bij de Metro naar binnen gegaan om boodschappen te doen, een soort Makro. Dus we waren weer uren lekker warm aan het winkelen en hebben allerlei overbodige artikelen gekocht. De groenten waren niet lekker en de champions roken naar oude vis. Dus een tip voor onszelf en iedereen die het weten wil: Koop groenten en fruit op de markt! Veel goedkopen en veel lekkerder. We sliepen op een heel saaie, dood verlaten industrie terrein. Geeft niks, als je slaapt zie je er toch niks van. Dus reden we de volgende dag snel weer verder naar Sivas. Mories had in de Lonely planet al gelezen dat er in Sivas de oudste moskee van Anatolië staat. Het leek mij wel leuk deze moskee te gaan bekijken. Maar omdat het vaak al donker is als we een stad binnenrijden en we doorgaans de weg niet kennen leek het mij iets te veel gevraagd om met onze camper heel Sivas door te rijden op zoek naar de moskee. Dus ik zei niks. We parkeerde de auto op een klein parkeerplaatsje voor een theehuisje, we maakte een beetje eten en toen gingen we slapen.

9 november, de volgende ochtend ging ik op pad om een ontbijtje te kopen, toen ik het zag! Naast de auto, hele oude graven, de oudste stamde uit het jaar 1162. Ik liep er omheen en heel langzaam begon het tot mij door te dringen dat we de nacht door hebben gebracht op het terrein van de aller oudste moskee van Anatolië. De oude minaret staat helemaal scheef, en staat volgens mij op omvallen. Later hoorde we in het theehuisje dat de andere bij een aardbeving al is omgedonderd. Dankje Haas! Die Haas toch..... zo vriendelijk om onze route perfect uit te stippelen. Na de thee zijn we weer verder gereden naar Erzican. Over een pas van 2000 meter. Tussen de dorpen Karlik en Gemecik. Het hoogste punt tot nu toe. En heel veel sneeuw op dit hoge punt. We reden over de hoogvlakte tussen de uitgestorven vulkanen en meren. Een prachtige weg, om nooit meer te vergeten. 'Overland' is ons bewegende kasteel. Overal waar we stoppen is ons huis en nog steeds voelen we ons weer overal thuis. Ik heb nu al heimwee naar dit uitzicht. In Erzican zijn de jongens naar een 7D bioscoop geweest, waar ze in een westernkarretje een spoorlijn over reden. Buiten de bioscoop konden Mories en ik de jongens zien op een tv schermpje. Ze zagen er zo grappig uit, de 3D bril van Goya vloog steeds bijna af omdat hij, net als ik, geen neus heeft. Ze vonden het heeeeeeeeeeel leuk. Maar we moesten de stad uitvluchten, de hele stad zag blauw van de rook die op onze longen sloeg en we werden misselijk van de geur. De hele stad stookt op kolen en alle rook wordt uit duizenden schoorstenen uitgespuwd. Op goed geluk zijn we net uit de stad in een straatje gaan staan.

10 november. De volgende ochtend werden we wakker van geschuivel om ons heen. Heel voorzichtig keek ik door een spleetje van een gordijntje en zag ik een meneertje nieuwsgierig naar de camper kijken. Later ook nog een vrouwtje. Nog iets later een jonge vrouw. De bewoners van deze straat hebben de hele ochtend nieuwsgierig om de camper heen geschuifeld en toen wij 'decent' rechtop zaten in de eetkamer en eindelijk de gordijntjes durfde open doen, kwam de Taze van de familie ons thee brengen en broodjes. In de straat waar we stonden woonde alleen maar familieleden, en Taze was duidelijk de baas. Toen zij eenmaal bij ons thuis was geweest kwamen ze allemaal even langs. Taze heeft nu de 20ste Haas. Nu op naar Erzurum waar het heel koud is, zeggen ze. Het sneeuwde er. We stonden midden in de stad , net optijd voor de chaos die er ontstond door de sneeuw. Auto's die de straat niet meer op wilde rijden en botsinkjes. Wij stonden in een winter wonderland, a real White Christmas, de slager waar we de kip kochten werd er gek van. 'het sneeuwt hier ALTIJD'. zei hij. Maar wij hebben vast Kerstmis gevierd, perfecter kan niet.

11 november zijn we vroeg de stad uitgereden, de sneeuw vooruit, voordat het weer glad wordt want het was aan het dooien. Gelukkig maar want onderweg zijn we nog veel sneeuw tegen gekomen. Weer een fantastich mooie weg. Loen! pak je paarden in en kom hier heen. Bert! neem je muildieren mee! Het is hier zo prachtig dan gaan we de rest van ons leven paard rijden als echte cowboys. Haas hebben we al een hele tijd niet meer gezien en echt veel aanwijzingen zijn er ook niet meer. Misschien vind hij dat we een level moeilijker moeten speuren omdat we al zo goed zijn. Nou ja geen aanwijzingen: 'jawel joh!' zei Mories. 'Waar staan we nu dan in? met onze band!'. 'In de paardenpoep'. 'Ja! paardenpoep, paard, paardenhoef, hoefijzer. Wat betekent hoefijzer?'. 'Geluk?'. 'Ja, geluk. Je moet wel een beetje doordenken'. Langs de rivier waar we reden hadden ze om de 200 meter een kabelbaantje gemaakt naar de overkant. Om zichzelf of om de oogst van het land over het water te kunnen brengen. Want aan de overkant zijn al de tuintjes. Toevallig werd er een oogst opgehaald op de plek waar wij even pauze hielden. Hele pakken met aubergines, tuinbonen, en sperzibonen kwamen de rivier over. Twee hele ladingen vol. Onderweg zijn we nog drie keer tegengehouden omdat ze aan de weg bezig waren. Grote bulldozers gooide van hoog op de berg stenen naar beneden. Daardoor kwamen we heel laat aan in Artvin. Net zaten we nog in een stad op 1800 meter. Nu in een rare dunne stad op 240 meter. het verschil in temperatuur is goed te voelen. Artvin is een gekke stad. De stad is een dunne lange straat met heel veel kleine winkeltjes. De stad klimt met zijn lange dunne weg slingerend de berg op. We zijn naast het Atapark gaan staan waar Miró aan de armen van Popeye heeft geschommeld. Toen ik eten aan het maken was vroeg Goya. 'wat maak je?'. 'Knokkies'. zei ik. 'of eendenleverpaté?' vroeg hij.

12 november, vandaag, hoefde we maar 60 kilometer te rijden. We zijn niet verder gekomen dan Borçka. Hier werden we aangehouden door de politie die vroeg of we sneeuwkettingen bij ons hebben. Zonder kan je de pas niet over. Wij kunnen de pas niet over. We zitten nu in Ada restaurant & café. Morgen kunnen we er door. De eigenaar houd het voor ons in de gaten. dus morgen gaan we weer verder. We zijn nog geen 100 kilometer van Georgië waar er een subtropisch klimaat heerst. Eerst zien dan geloven maar het staat in de gids.Als het weer het toelaat, zijn we over een dag in Georgie en aan de zwarte zee..