De ontmoeting met Haas in Oni, Caucasus gebergte, Georgië.

Ha Haas, ik heb je al eerder gezien, je zat toen in het land, onderweg, toen dacht ik dat je een ezel was.

Dankje.

Mag ik je een compliment geven over de speurtocht. Het wordt steeds moeilijker vind ik. Wel leuk.

Even was ik bang dat jullie het niet begrepen, dat jullie naar Oni moesten komen. Inmiddels zijn jullie al zo knap in het vinden van aanwijzingen, dus heb ik de gok gewaagd.

Om eerlijk te zijn kwamen we er niet precies met aanwijzingen. Had je aanwijzingen?

Mijn hemel! Het was nog wel de meest duidelijke dacht ik zo. Je hebt het Georgische alfabet uitgeplozen met Goya, toch?!

Nou wat hebben jullie daar voor geks in ontdekt?

Uh, dat het Georgische alfabet meer letters heeft dan ons A B C ?

Ook ja. Wat nog meer?

Oh ja, dat er na de i de k komt. Er is geen j.

Juist ja! En nu dit dorpje. Het dorpje heet Oni. Zet er nou eens een J voor.

J oni. Joni!! Joni! Oooh ja !! haha jij bent echt goed Haas!! Oma Joni, oma Joni.

Vanmiddag komt Nika jullie halen, hij zal jullie zijn dorp laten zien en erover vertellen. Nu moet ik weer gaan.

Reis je niet een stukje met ons mee?

Dat kan helaas niet, ik moet natuurlijk vooruit reizen om de speurtocht uit te zetten. En ik zoek mijn neefje, het witte konijn.

We gaan thee drinken.

Oké, we volgen je spoor. Tot de volgende keer.

Let goed op! Let op Haas! Niét op ezel.

Dag.

Dag.

We zijn 5 dagen in Batumi gebleven.

Het weer was beter geworden, de regen was opgehouden en de zon was gaan schijnen.

We hebben eindeloos over de boulevard gelopen en op het strand. En in de stad.

Er staan hier prachtige gebouwen van buiten heel mooi en statig.

Mooie zuilen en super daken met de mooiste ornamenten.

Op de meeste daken staan waanzinnige beelden van Romeinen, Goden of Godinnen.

Maar van binnen is het totaal kaal en koud. We zijn het Drama Theater binnen gelopen om te kijken of er iets leuks te zien was, een toneel of dans voorstelling.

Het Drama theater is ook zo'n prachtig statig gebouw.

Op het plein voor het theater staat een enorme fontein met paarden en zeemeerminnen en Neptunus op de top.

Toen we de gigantische deuren binnen liepen was erachter … niks. Beton, geen mens, donker, zo mooi als het gebouw van buiten is zo somber is het er binnen.

Zo was het bij alle gebouwen die we binnen liepen.

Maar 's avonds is de hele stad verlicht, de mooiste gebouwen veranderen steeds van kleur, de palmbomen zijn van onder uitgelicht met zacht blauw licht, het is een plezier om in het donker door de stad te lopen en je ogen uit te kijken.

Winkeltjes zijn heel klein, sommige niet groter dan een gangkastje. Met een heel klein raampje waardoor ze je van alles verkopen.

Regelmatig valt de stroom uit en dan staan er bij alle winkels een kaarsje op de toonbank te branden. Dat je maar weet dat ze wel open zijn.

De bloemenwinkels zijn eigenlijk geen winkels, de dames staan bij een hokje buiten op straat en verkopen 2 soorten bloemen.

Rozen en een andere kleur rozen. Wél ook uit Ecuador.

De laatste avond was het koud en regende het, ik ben met de jongens door de stad gaan lopen want we konden ons herinneren dat we een bioscoop hadden gezien.

We hadden het koud gekregen en we waren totaal nat geregend en toen wilde we opgeven.

We konden de bios niet meer terug vinden. Toen we bij de laatste straat voor we 'thuis' kwamen de bios zagen!

Het was 18:00 uur, en toevallig draaide ze om 18:00 Puss in boots in 3D. Wel versie Georgian maar dat maakte ons niks uit.

17 november zijn we uit Batumi vertrokken richting Tbilisi.

Na school zijn we uit een weer stralend Batumi vertrokken richting het oosten.

Miro had zijn ogen op het kompas gericht want Mories had bij een boekenwinkel een (bijna waardeloze) kaart van Georgië weten te bemachtigen, zo'n soort kaart die je gratis bij de ingang van de Efteling krijgt, waardoor we meer op kompas en dus op Miro moesten vertrouwen.

Samen met het kompas en de 'plattegrond van de Efteling' zijn we in Kutaisi aangekomen.

De tweede stad van Georgië. 'Georgia!' roept Goya steeds.

Hij vind dat gegorgel bij het uitspreken van Georgië lelijk. Georgia klinkt veel mooier.

Voor we naar bed gingen hebben we lootjes getrokken voor Sinterklaas.

Omdat het de laatste jaren steeds mis ging met het geheim houden van wie je hebt zei ik vóór we gingen trekken.

'We doen het één keer. Alleen als je jezelf hebt doen we het over, dus niks verklappen oké!' daar was iedereen het mee eens dus.... toen we allemaal een lootje hadden en niemand had zichzelf zeiden we nog eens 'niet zeggen wie je hebt' en Goya zei tevreden. ' Ik ga voor papa iets maken dat ik zelf ook leuk vind'. 'Goya!!!' riepen Miró en ik tegelijk. 'Wat?' vroeg Goya. Hij had het nog niet door. Maar we hebben nog een keer opnieuw lootjes getrokken.

Deze keer was het wel goed en zelf Goya kon zijn mond houden.

Het raden is daarna natuurlijk wel begonnen.

Kutaisi is, volgens de lonely planet een van de oudste steden ter wereld.

Van die 3.500 jaar oude geschiedenis zie je overigens niet veel, maar als je niet naar de mooie gebouwen maar naar beneden kijkt begin je het toch te geloven.

Aan de straten is in geen tijden wat gedaan en het rijden is hier echt een ramp.

Gaten, bulten, putten zonder deksel en verder onmogelijk terrein maken het rijden een work-out.

Rijden als het donker is doen we dan ook liever niet want de kans op schade is ons te groot. Bovendien kost de vodka hier bijna niets en hoe langer het donker is hoe langer de slinger dronken mensen op straat en waarschijnlijk ook in de auto.

We hadden in Kutaisi weer een prachtige plek. Centraal, aan het park en tegenover de bakker. Net toen we waren ingeslapen werd er zacht op de deur geklopt.

Politie met zwaailichten.

Aankleden in onze slaapkamer duurt even want Mories slingert z'n kleren alle kanten op bij het uitkleden.

Uiteindelijk kon hij de politie te woord staan. Of hij Russisch sprak? Njet!, ENKLISCH? Dan.

Of we de politie wilden volgen naar het politieburo.

Ze maakten een plekje voor ons vrij op de parkeerplaats en als er wat was, of iets nodig hadden dan konden we altijd binnenkomen.

'Overland' begon te glimmen van trots. Nog nooit stond ze op de plek van een glimmende Toyota Hilux pick-up politie auto, naast twee van diezelfde auto's.

De volgende drie nachten hebben we daar ook geslapen, lekker veilig onder de vleugels van de politie.

Een groot voordeel in Georgië is dat je er fantastisch lekker kan eten én drinken.

Ze maken hier al langer wijn dan Frankrijk, Spanje en Italië bij elkaar en dat kun je proeven. Cognac en Vodka is hier ook volop te verkrijgen en Mories sleept steeds flessen ons huis binnen , hij heeft het er steeds over dat we de gasten dan iets kunnen aanbieden.“voor als we gasten krijgen”.

Miró, Goya en ik zijn Kutaisi gaan verkennen.

We liepen langs heel veel winkeltjes, buiten, binnen overal waren er mensen die van alles verkochten.

We hebben er bij een mevrouwtje die buiten in de kou stond met boekjes, schriftjes, pennetjes en andere soorten papierwaar een oefenschrift voor het schrijven van Geogiaans en een kinder ABC in het Geogiaans gekocht.

Onderweg aten we een hotdog voor nog geen 40 euro cent per stuk waar de vrouw uit het kleine raampje een prachtig sierwerkje met de mayonaise had gemaakt. Natuurlijk smaakt zo'n hotdog daardoor veel lekkerder.

Het valt ons steeds op dat bijna alle auto's hier geen voor of/en achter bumper meer hebben. En dat je moet rennen voor je leven als je wilt oversteken.

Er zijn hier mensen die drie keer een kruisje slaan als ze oversteken.

Goya en Miró roepen steeds 'Heere God we maken het snel..... anders rijden ze ons van de sokken!' En als er zich dan een kans voordoet om over te steken moet je snel zijn want de kans is zo weer voorbij. Goya: (tegen Miró)'Ik zou niet zomaar op God vertrouwen als het over oversteken in Georgia gaat'. Miró: (tegen Goya)'Ja, wij kijken veel liever zelf goed uit'.

Er rijden hier ook busjes uit Nederland met de Nederlandse teksten er nog op.

We zagen een busje van een groenteman waarop stond 'verse groente van de Wolf, aardappelen, groente en fruit.'

En een busje met het logo van de Rabobank.

En van een verwarmings winkel. Het maakt ze helemaal niet uit. De oude afgeschreven busjes rijden hier nog jaren lang door. Mét de stickers uit Nederland.

De volgende ochtend 19 november liep ik met een emmertje over straat om foto's te maken, daar heeft dat emmertje niks mee te maken, die had ik toevallig in mijn hand.

Nou ja door dat emmertje kwam onze over buurvrouw naar mij toe gelopen en begon druk te praten.

Ze was van de kapsalon waar er dames naar buiten kwamen met tip top haar, mooi opgemaakt én gelakte nageltjes.

De dames hier houden ervan om zich een beetje chique te maken.

Ik denk dat de kapster dacht, 'kijk nou, die zigeunerin, daar is vast nog wel wat aan te doen'. De dag ervoor zei ik nog, 'ik kan hier alles wassen, behalve mijn haar'.

De overbuurvrouw wilde het emmertje voor mij vullen met warm water om me te kunnen wassen en trok het bijna uit mijn handen.

Ik wilde niet, want ik had me net gewassen.

Dan komt de taalbarrière. Voor ik het wist, het ging allemaal zo snel, zat ik in de kappersstoel en waste de kapster met een professionele handigheid mijn haar.

Drie keer inzepen én een masker. 'Di di mad lo ba' ( heel erg bedankt) zei ik toen ze klaar was. Maar ze was nog helemaal niet klaar.

Ik moest nog geföhnd, geknipt en gekruld.

Gelukkig heb ik dat knippen weten te stoppen ik zag dat haar handen jeukte om er flinke stukken uit te knippen en een prachtig dames kapsel bij mij te creëren, maar de rest ging gewoon door.

Ik kwam met een onvervalst chique Geogiaans dameskapsel thuis. Wel iets te lang naar de zin van de kapster.

's avonds ben ik nog terug gegaan met Goya, ook om eens lekker zijn haar te wassen.

Miró was te moe en lag al in bed.

Ook Goya moest aan het föhnen en krullen geloven.

Aan het einde had hij zo'n zelfde kapsel als dat van Ralf, met een echte lok.

De kapster die Irina heet, geloof ik. Kreeg van ons de 22ste gelukshaas.

Wat heerlijk om weer fris, schoon en lekker ruikend haar te hebben.

De volgende ochtend hadden we weer gewoon ons eigen piek haar terug, helaas.

Dezelfde dag zijn we naar het Gelati Monasery geweest. Zeven kilometer van Kutaisi, waar er net een bruiloft bezig was.

Daarna zij Goya en Mories nog naar een nature park geweest waar er echte voetstappen van dinosauriërs te zien zijn.

Ik vind het leuk om groente te kopen op de markt.

Dan doe ik of ik hier woon en duik even in het leven van de mensen hier.

Toen ik een pompoen wilde kopen bij een vrouwtje die ook tomaten en komkommertjes verkocht kwamen er giechelend niet uit, het vrouwtje kon mij niet duidelijk maken wat ik moet betalen als ik én komkommertjes én tomaatjes en de pompoen nam.

Achter elkaar stak ze steeds andere vingers op.

Dan weer drie, dan weer twee en met twee handen en giechelde waardoor ik ook giechelde en liet ik een hand vol muntjes zien zodat ze eraf kon pakken wat ik betalen moest.

Ze keek naar haar buurvrouw die bosjes met kruiden verkocht en zei iets tegen haar.

Ze moesten allebei lachen. 'I can tolk' zei ineens een stem achter mij.

Een jongen stond achter mij en vertaalde wat de vrouwtjes tegen mij zeiden.

'where are you from?' 'Hollandia' zei ik 'Sandra, Sandra'. Riepen de vrouwtjes.

De mensen roepen hier steeds Sandra, Sandra.

In het begin begrepen we er niks van.

Onze auto verklapt natuurlijk onze nationaliteit.

Sandra is de Nederlandse vrouw van de premier van Georgië.

Het wordt zo vaak naar ons geroepen dat ik automatisch om kijk als ik die naam hoor. Ik voel me bijna een goede vrindin van Sandra.

20 november zijn we verder gegaan.

Naar de Kaukasus. Daar wilden we allebei al heel lang naartoe.

Volgens onze kaart gingen er twee wegen naar het noorden maar het vinden van de juiste weg uit een stad is nog steeds lastig vanwege het alfabet hier.

Uiteindelijk hadden we een noordelijke tak gevonden en maakte we ons op te genieten van het uitzicht in ons rijbare huisje.

De weg was zo slecht dat we toch niet meer zo zeker waren dat we de juiste weg hadden.

We werden al een tijdje gevolgd door zo'n mooie Toyota Hilux politieauto, dat we gestopt zijn en voor de zekerheid aan de politieman gevraagd hebben of dit de weg naar Oni is.

Ja, dit was de juiste weg en sommige stukken....hij schommelde een beetje met zijn hand en lachte een beetje. Hij sprak ook maar een paar woorden engels.

Wij gingen er vanuit dat sommige stukken slecht waren, maar wat hij eigenlijk bedoelde , kwamen we ná de rit achter, dat sommige stukken te berijden waren en de rest van de weg totaal onbegaanbaar. Uiteindelijk kwam er aan de slechte stukken geen einde maar aan het geduld van de chauffeur wel.

Uren hebben we gehobbeld en geschommeld over gaten, bulten, geulen en diepe plassen.

Wij, de passagiers, kregen wel het echte huifkarren gevoel.

Uitstappen tijdens het rijden en meelopen.

We reden zo langzaam dat we echt goed om ons heen konden kijken.

We kwamen door kleine dorpjes met langs de weg hele kleine winkeltjes.

Na twee uur was het buiten stik donker want verlichting ontbrak.

Moedig maar langzaam heeft ons huisje het gebracht tot Oni.

Een heel klein plaatsje aan de voet van de Kaukasus.

We werden er weer ontvangen door politie en naar 'family hotel Gallery' gebracht.

Maar omdat we geen dak nodig hebben, zijn we weer naast het politiebureau gaan staan.

De volgende dag kwam, Nika, de zoon van de hoteleigenaar langs en heeft ons in het museum, de tekenschool van zijn moeder en timmerwerkplaats van zijn vader rondgeleid.

We kregen thee en veel lekkers van zijn moeder in het hotel.

Het dorp oogde ook overdag een beetje leeg.

Weinig mensen op straat maar ook heel veel verlaten en half ingestorte gebouwen.

Nika vertelde ons dat na 1991 de meeste joodse bewoners vertrokken zijn naar het beloofde land (Israël) en dat was ongeveer de helft van het dorp.

Van de oorspronkelijke 6000 zijn er nu nog geen 3000 over.

Sommige huizen waren ook ingestort tijdens het bombardement een jaar of drie geleden. Huh?.. drie jaar geleden.

Hij vertelde dat hij de piloot goed had kunnen zien en heeft moeten rennen voor z'n leven.

Hij was toen 14 jaar oud.

Gelukkig ging de helft van de bommen niet af en waren er slechts enkele gewonden in het dorp.

Bleek dat we enkele kilometers ten westen van Zuid-Ossetië te zijn beland.

Deze lege plek was drie jaar geleden nog wereldnieuws.

Samen met de stad Gori, waar de Russen hebben huis gehouden en waar de Nederlandse cameraman van RTL toen is omgekomen.

Misschien weet je dat nog. Nika vertelde ook dat er in de winter wolven door de straten van Oni lopen op zoek naar voedsel. Een echt heel speciale plek.

Als je eens in Oni komt ga dan opzoek naar Nika, hij kan je een tour door zijn dorp of bergen geven en tolk zijn voor ontmoetingen met de mensen uit dit dorp.

Nika heeft de 23ste Gelukshaas.

Vanuit Oni wilden we doorrijden naar Gori maar door sneeuw was de weg die we wilde nemen gesloten.

We moeste een heel stuk terug richting Batumi.

Later pas , toen we al lang in Tblisi zaten , begrepen we dat we die weg nooit hadden kunnen nemen. De weg loopt dwars door zuid-Ossetië een No-Go!

Daar is het niet pluis.

We haalden het tot Ambrolauri en wegens de onder gesneeuwde pas stonden we weer een nacht op een...... politieparkeerplaats waar Mories ineens gezellig bij de chef-police in het kantoor zat maar de uitnodiging voor een glaasje vodka toch heeft afgewimpeld.

21 november 2011,

Na een ijsrit over de gladde weg door, door de winter afgesloten dorpjes, waar we een rijdend bankgebouw in de berm van de opgevroren modderweg zagen staan. Zodat de bewoners van deze kleine dorpjes ook hun bankzaken kunnen blijven doen, zijn we in de avond aangekomen in Gori, de geboorteplaats van Stalin met een mooi Stalinmuseum.

Het museum was mooi maar ijzig koud.

Onze gids was dik ingepakt met muts en sjaal en warme handschoenen.

Sinds 1957 is het museum geopend maar pas vorig jaar is er in de kelder een gedeelte ingericht die de 'minder plezierige' kant van 25 jaar Stalinistisch bewind aanstipte.

We zijn wel in zijn geboortehuis geweest, 'bijna net zo klein als ons rijdende huis' zei Goya.

We hebben hem maar verteld dat hij niet de politiek in moest.

Van Gori weten we niet precies wat we er van vinden.

Het is spookachtig en sprookjesachtig tegelijk. Zoals heel Georgië eigenlijk.

We voelen ons hier wel thuis. Maar Miró zit liever in Turkije.

Na het museum bezoek zijn we naar Tblisi gereden over een prachtige vierbaans snelweg!

Tblisi, Groter, Drukker en ontwikkelder dan de rest van de steden.

We zijn hier om ons visum voor Iran op te halen en daarna via Armenië Iran binnen te rijden. Onze uitnodiging laat alleen een beetje op zich wachten (zonder zo'n uitnodiging kom je niet aan een Iraans visum).

We hebben het hier in de hoofdstad van Georgië heel erg naar ons zin.

We zijn hier nu drie dagen (25 november)en we willen hier nog minstens drie dagen blijven, zo leuk is het hier.

Morgen ( 26 november) krijgt 'Overland' nieuwe bladveren dat heeft ze wel verdiend. Ze krijgt een bodylift, dan worden haar hangbillen opgetrokken.

We gaan hier naar het badhuis nr 5, voor ongeveer 1,50 euro per persoon inclusief sauna en handdoekje.

Voor de mannen dan, de vrouwen hebben alleen een grote zaal met douchekoppen aan het plafond. Het hete water komt uit de grond.

Tblisi betekend warmte.

Dit hete sulfaat water komt hier al eeuwen uit de grond.

Daar sta ik dan tussen kleine gedrongen vrouwtjes die zichzelf en elkaar ongegeneerd wassen. In het begin was ik een beetje onwennig, ik wist niet precies hoe het moest.

Mijn buurvrouwtje probeerde mij te helpen.

Ze begon tegen mij te praten en scheurde een stukje van haar plastikzakje af waar ze mijn flesjes shampoo en bodywash die ik van mijn Gooise vrindinnen mee heb gekregen op zetten. In Turkije heb ik op de markt een schubhandschoentje gekocht.

Die had ik ook mee.

Ik deed de dametjes na.

Beetje zeep op het handschoentje, jezelf flink schrobben, dan weer onder de hete douche en nog een keer.

Tijdens het afspoelen gooide ik mijn handschoentje op het bankje waarna mijn buurvrouwtje het met een snel en streng gebaar op het stukje plastic legde.

Ze wees op zichzelf en zei, ….lga. Ze was slecht te verstaan.

De douches maakte veel lawaai en het galmde erg. 'Olga?' vroeg ik. '….lga' verstond ik weer. 'aah! Wolga' zei ik. 'L, L, L' zei ze 'Lolga!' 'oooh!' ik wees op mezelf en zei 'Isabel'.

Ze pakte mijn schubhandschoentje en scrubde de lucht en wees naar mijn rug, daarna scrubde ze de lucht weer wees naar mij en daarna naar haar eigen rug.

Lolga scrubde mijn rug twee keer en ik de hare.

Ik waande mij in een grieksbadhuis uit de oudheid.

Vrouwen die er thee drinken, haren kleuren, naakt rond dartelen gezellig met elkaar babbelen en lachen.

Na zo'n bad heb je het voorlopig niet meer koud.

Heerlijk. Vooral omdat het ook hier winter is en het sneeuwt en Miró en Goya sneeuw ballen naar elkaar gooien.

Gister was Haas jarig. Met zijn feestje zijn we naar de bioscoop geweest.

Naar Johnny Englisch in het Georgisch.

Een van de stadsbussen hier in Tblisi is van Nijhof- Baarn geweest.

De stickers staan er nog op met telefoon nummer en al.

Het lijkt mij leuk hier net zo lang te blijven tot ik ook net als de mensen hier gedachteloos uit de bus kan staren en precies weet waar ik heen ga.

Maar daarvoor moet je toch langer dan een paar dagen in een stad blijven.