Ik koop steeds de verkeerde dingen.

Ze maken het mij ook extra moeilijk met hun gekke letters.

We hadden boter nodig.

Het pakje boter dat ik kocht was een soort van hüttekaze, wie doet dat dan in een boterpakje. Goya was er al een eitje mee gaan bakken dat natuurlijk niet lukte.

Voor het ontbijt wilde ik yoghurt kopen twee pakken, toen bleek dat sour cream.

Twee liter sour cream!

Melk is ineens zoute karnemelk, de tortelinies zijn om te frituren en zo kan ik nog wel een tijdje door gaan. Gingen we vandaag op de bonnefooi met de metro. Ik en de jongens. Wat denk je! Alle namen alleen maar in het Georgiaans. Ik heb de naam van de metro (liberty square) in Georgiaanse letters op mijn hand geschreven, dan kunnen we de weg weer terug vragen. Heel diep onder de grond is het een stad op zich. De roltrappen zijn heel lang en draaien heel snel. De letters op mijn hand hebben we uiteindelijk niet nodig gehad. Veilig en wel zijn we weeer terug gekomen op 'Rustaveli ave' waar we met Mories hebben afgesproken.

Toen we gister de auto naar de garage hadden gebracht net buiten de stad Tblisi, gingen we terug met een taxi. 7 lari (3 euro)voor een rit van 15 minuten.

Ik had het koud en ik hield de eerste de beste taxi aan die langs kwam.

De jongens, alle drie, protesteerde hevig. 'wij willen in een Mercedes!'

Het autootje dat ik had aangehouden was een heel kleintje, zonder schokbrekers en een voorruit met meer barsten dan niet.

De taxichaufeur kwam net met zijn neus boven het stuur uit maar hij reed in tegenstelling tot alle andere Georgiaanse automobilisten, keurig.

Onderweg moesten we de weg vragen aan de parkeerbeheerders en omdat het raampje aan mijn kant niet meer open kon moest ik steeds de deur openen zodat het mannetje de weg kon vragen.

We waren al een paar dagen opzoek naar het postkantoor, niet te vinden als je niet in een taxi springt.

En dan nog, zelf de chaufeur wist niet precies waar het was.

Toen we uitgetstapt waren kreeg ik de wind van voren. 'jongens willen in een Mercedes'zei Mories.

'Wat maakt dat nou uit'zei ik.

'Dat bergrijp jij toch niet, maar wij jongens willen de ervaring van een Mercedes meemaken'. 'Nou ik gun het anders zo'n meneertje veel meer. Deze man heeft het geld veel meer nodig'.

'De volgende keer hou ik een taxi aan'. Zei Mories gepiekeerd.

Oke dacht ik, moet je je voorstellen.

Op zoek naar een Mercedes taxi, af en aan reden er taxi's langs.

Er stonden zelfs taxi's klaar langs de weg op zoek naar passagiers.

Niet goed genoeg voor de man des huizes.

En wij liepen als gehoorzame sukkels achter Mories aan.

Het was echt steen koud en ik wenste snel in een taxi te springen.

Soms riep ik 'Kijk daar! dat is toch ook best een mooie auto'.

Pfff Mories hief dan zijn neus op.

Intussen hadden we al bijna de helft van de rit te voet afgelegd op zoek naar de Mercedes taxi. Op dit moment kwam Goya toch aan mijn kant staan.

Ook hij vond dat het nu eigenlijk niet meer uit maakt.

Als we maar lekker warm in een auto konden zitten en de tweede helft met een taxi konden afmaken.

En dan EINDELIJK, voor de deur van een chique hotel stonden er wel drie!!

De blije ogen van Mories maakte alles weer goed, blij als een kind begon hij te hollen, welke moest hij nou kiezen. 'Kom nou Ies!'. Riep hij.

Uiteindelijk zaten we daar dan in de Mercedes, ruim twee keer zo duur als het leuke kleine wrakje, en de vriendelijk oude zuchtende chaufeur waarin we de heen weg hadden gezeten.

De chaufeur van de Mercedes was een norse.

De radio stond heel hard aan en hij reed heel snel.

Een gekke tic had hij ook. Telkens als hij vaart had gemaakt zette hij de motor uit.

Rare mannen. Zo bijzonder is het echt niet hoor! Tien minuten in een Mercedes.

Volgende keer neem ik gewoon weer de eerste die langs komt.