Twee nachten hebben we nog in het badhuispark, het oudste gedeelte van de stad Tblisi, geslapen. Ik heb de parkeerwachter een kopje thee gebracht om warm te worden, hij heeft de laatste drie dagen zo goed zijn best gedaan om mensen bij onze auto weg te houden. Hij is de leukste en grappigste parkeerwachter van de stad. We hebben nog heel veel gelopen door de stad, we hebben geroosterde pinda's gekocht bij een vrouwtje en een bosje kleine kaarsjes. De twee laatste nachten hebben we in de mooiste straat geslapen, 'Aghmasheneblis straat' aan de andere kant van de rivier. In deze straat zijn alle vervallen huizen weer helemaal opgeknapt en zien er nu uit als taartjes.

2 december was het weer tijd om door te gaan. We kunnen nog weken door brengen in deze stad maar ja, we zijn op weg naar de Koning van Bhutan. Dus... En dan pas herinner je plotseling wat je allemaal nièt hebt gedaan, wat je eignlijk nog van plan was te doen. De dagen vliegen werkelijk voorbij, dus nu zijn we in Armenië. Nooit gedacht dat dit zo een fantastisch land zou zijn. Ook nooit gedacht dat we er ooit naar toe zouden gaan. Misschien wel het leukste land tot nu toe. Fris en helder mooi. Na de grensovergang zijn we doorgereden naar Ljevan. We kunnen weer gewoon oversteken, de autoos hebben weer bumpers en rijden zoals het hoort. Een warm bad, de eerste kennismaking met de Armeense mensen. We zijn meteen het dorp in gelopen en daar een speelgoedwinkel binnen gegaan. Bij ons in Holland staan er moeders in of jonge meisjes maar hier, twee boeven figuren, gangster typjes met stoppel baarden en donkere wenkbrauwen als een zwarte streep boven de ogen. Maar zo ontzettend aardig! We konden met ze lachen en grapjes maken. Ik heb er een Armeens alfabet gekocht. Wéér een andere. Maar wel met de neus in de boter! Toen we weer buiten stonden drong de ons zo bekende geur van BBQ-en onze neuzen binnen. Dus wij die geur achterna. Er stond een man in het donker op een stoepje voor zijn slagerij enorme spiezen met varkensvlees te roosteren. 1500 dram per spies. Klonk ons nogal duur in de oren want we wisten de wisselkoers nog niet. Met handen gewapper en varkens geknor hebben we met de slager kunnen onderhandelen. We kochten er twee, belegd op een heel brood met gebakken uitjes. Dit was ons eerste avondmaal in Armenië. Zooooo lekker, we aten onze vinger er letterlijk bij op. Miró en ik zijn bij een klein supermarktje op de hoek nog een toetje gaan halen. De dames in de winkel stelden zich netjes voor, helaas kan ik die lastige Armeense namen niet onthouden maar ook hier in deze winkel was het gezellig babbelen in onze eigen talen. Waar we wederzijds niks van konden verstaan. En toch is er dan een gesprek, met de gezichts uitdrukkingen en hand gebaren klopt het bijna altijd, dat wat je denkt dat de ander bedoelt, ook is wat de ander bedoelt. Toen we gezellig met z'n vieren thuis aan tafel zaten kwam er een witte auto naast ons staan. Met de radio heel hard aan. 'Waarom komen ze altijd naast ons staan' zei Mories. Ik keek uit het raam en zag twee jongens in de auto zitten, ze hadden heel veel lol reden weer weg en kwamen weer terug. Toen reden ze weer weg. 'Dat zijn van die jongens net als in Turkije de jongens met de schildpadachtige rat' zei ik. 'Die op vrijdag avond lekker even uit zijn'. Ineens stond de auto met die jongens recht voor de onze. Een van de jongens was uitgestapt en klopte op de deur. Hij had drie flessen Ararat bier 'Original Armenian Beer' in zijn handen. Hij stond te giegelen. (ooit wel eens een jongen met zware wenkbrauwen en stoppel baard zien giechelen?, dat is echt heel grappig) Hij kon ons niet verstaan en wij hem niet. Giechelend deed hij steeds een stapje achteruit en riep iets naar zijn vriend. Dan weer zei hij iets tegen ons. Zijn vriend kwam erbij staan. Ook hij begon te giechelen. Daar stonden ze samen. Het enige dat ze wilde doen is ons de drie flessen bier geven, da's al. 'No Money' zeiden ze. 'Snorakalutun!' (dank je wel!) belangrijk eerste woord in een nieuwe taal, riep ik naar ze. Daardoor werden ze nog vrolijker en spoten er als een speer vandoor in hun 4x4 Lada autootje. 'Waarom geven ze dat nou?' vroeg Mories verbaasd. 'Onze eerste nacht in hun land, het is een welkoms kado' zei ik.

3 december, Wakker worden in Ljevan. drie straat vegers lopen door de straat, een vrouwtje met een rood jurkje en een paars mutsje en twee mannetjes, een lange dunne en een oude kleine dunne met een kruiwagen met leger jasjes en mutsjes. We zijn naar de markt gegaan en hebben weer veel groente en fruit gekocht. Ik hou van dit soort landen waar je gewoon met een levende kip op de stoep kan zitten als je dat wilt. Via een pas van 2000 meter zijn we in Yerevan aangekomen. De hoofdstad van Armenië. 'OOOh Joepie' riep Miró. 'Ik hou van hoofdsteden'. Sjezes Yerevan is ook al zo'n mooie stad. Heel ruim opgezet en waanzinig mooie gebouwen een stad met heel veel theaters en musea. De dames zijn echt heel deftig, met lange warme jassen en hakjes aan en een bond muts op. We blijven hier in de stad want in het open land is het nu te koud. Op de pas hebben we nog een wandeling door de sneeuw gemaakt. Het was er verschrikkelijk koud. Maar eigenlijk wel lekker. Een hele droge kou, heel fris. Binnen 13 dagen gaan we naar Iran want langer mogen we hier niet blijven. Helaas.