Haji Abad, Iran.

(fragment: Jan van Nijlen, bericht aan de reizigers)

En arriveert ge in een vreemdsoortig oord,

waarvan ge in uw bestaan den naam nooit hebt gehoord,

dan is het doel bereikt, dan leert gij eerst wat reizen betekent voor de dolaards en de ware wijzen......

We hebben met heel veel mensen gesproken.

Pakistan is het probleem, onze poort naar het geluk.

De poort die we door moeten als we naar Bhutan willen.

Wat ons betreft zit hij nu definitief dicht.

We zijn tot het uiterste oosterse punt door gereden, hierna krijg je politie escorte tot aan de grens.

Ook hier hebben we nog informatie verzameld bij mensen die het kunnen weten.

Al in Nederland twijfelden we maar voor we hebben besloten niet door Pakistan te reizen wilde wat meer informatie van het land en vooral over dit moment.

Zegt het ministerie van buitenlandse zaken niet dat ze alle niet noodzakelijke reizen naar Iran afraden?

Gelukkig hebben we niet geluisterd en zitten we nu nog steeds in het wonderbaarlijke fantastische land.

In Turkije kregen we al het eerste voor ons betrouwbare bericht niet door Pakistan te reizen.

Ook hoorde we dat er in augustus van dit jaar mensen uit Zwitserland zijn ontvoerd en nog niet terug zijn.

'En ik wil liever niet ontvoerd worden' zei Miró. 'Maar ik wel!' hoorde we een gedempte stem uit het meterkastje roepen.

In Yerevan, (oooh ja we hebben met de reis ook nog de krant van Yerevan gehaald) spraken we met de journalist die vaak in het grensgebied van Iran met Pakistan werkt.

Hij drukte ons op het hart om niet door Pakistan te gaan, zijn baas is daar een paar weken geleden neergeschoten.

Het zijn niet de mensen zei hij maar de bandieten bendes waar we bang voor moeten zijn.

Of onze missie nu mislukt was?

Ja, de missie naar Bhutan wel maar gelukkig zijn wij en Haas flexibel genoeg, want dat moet je zijn op zo'n reis als deze, om er een andere missie van te maken.

Die van veilig weer thuis te komen.

Het is er ook niet beter op geworden nu de NAVO Pakistaanse soldaten hebben beschoten dat maakt de vijandigheid op mensen uit Europa steeds groter.

Terroristische aanslagen, onlusten, ontvoeringen, commando aanvallen.

Het moet natuurlijk wel grappig blijven.

Bovendien mogen we niet van Haas, hij komt er net vandaan, is ontvoerd geweest maar wist met zijn geluk te ontsnappen.

Hij heeft nu wel een gat in zijn linker oor door een kogel.

Haas heeft het spoor nà Bam uitgewist en is nu begonnen aan de reis terug.

Minstens zo lang en minstens zoveel te beleven.

Arme koning van Bhutan.

Moeten we hem teleurstellen en krijgt hij geen gouden geluks haas.

En arme Hélena in het meterkastje.

Ze ligt woedend te stampvoetten in die kleine ruimte, had ze eindelijk de kans eens echt ontvoerd te worden.

Dus genieten we verder van dit mooie land.

Vandaag 30 december 2001, hebben we ontdekt dat het 9 oktober 1390 is, over 8 dagen is het 17 oktober en wie is er dan jarig!!!!!! Goya!

Heeft hij weer, 2 keer jarig in een jaar én in de middeleeuwen.

In Kashan was het Kerstmis, Housein een man uit Kashan die de schoenpoetser voor mij betaalde, nodigde ons uit bij hem te komen eten.

'Merry Christmas!' riep Honeya, zijn dochter toen we bij hen thuis kwamen.

Hadden we toch nog een Kerstmaaltijd, Iraanse Pizza's!

Van Kashan zijn we naar Esfahan gereden en om Mories de rest van de rit te laten zingen hebben we de auto eens lekker vol gegooid met diesel.

Let op! 60 liter voor 70.000 rial, dat is nog geen 5 euro kijk daar krijg je Mories vrolijk mee.

In Esfahan kregen we een aanwijzing van Haas, de 500 jaar oude Khaju brug.

Shah Abbas II die de brug heeft laten bouwen, wist toen nog niet dat je Kajú zo schrijft, maar een vergissing is menselijk zei Haas.

De auto hebben we in een parkeergarage gezet bij de Hakim moskee, of eigenlijk net er buiten want het waterhoofd van 'Overland' paste niet onder het plafond.

We stonden midden in het centrum van Esfahan, een mooie plek om vanuit daar de stad te gaan verkennen.

En om zeker te weten dat we de parkeergarage konden terug vinden vroegen we aan de parkeerbeheerder of hij het adres op een briefje wilde schrijven.

Dat deed hij, in het Farsi's.

Toen we na een flinke wandeling weer terug wilde naar de auto en hier eens links en daar weer rechts waren gegaan was onze oriëntatie verloren gegaan.

Mories liet in een boekenwinkel het briefje aan de heel erg goed Engels sprekende boekenwinkel meneer zien.

Mories hield het briefje voor de man zijn gezicht omhoog.

Hij keek er een tijdje op, tuurde, en langzaam kreeg hij een glimlach op zijn gezicht.

Hij keek Mories aan en maakte het gebaar dat Mories het briefje om moest draaien zo kon hij het moeilijk lezen.

We zaten op de goede weg en al snel waren we weer terug bij de auto.

Bij de hefbomen waar de mannen in het hokje zitten en waar je voor het parkeren moet betalen werden we vrolijk uitgezwaaid en hoefde we niks te betalen.

De volgende dag ( 27 december) zijn we na een bezoek aan de aller mooiste moskee van de wereld de Imam Moskee aan het Imam square en de enorme bazaar aan hetzelfde square richting Yazd gereden.

Alleen al voor de Imam moskee zou je een keer in je leven naar Esfahan moeten afreizen, je weet niet wat je ziet.

Midden in de grote koepel liggen 7 stukken steen op de grond, als je daar op staat en je maakt het kleinste geluidje hoor je dat heel hard door de hele koepel.

Het geluid komt 7 keer terug in een echo.

Heel ongemerkt zijn we 1000 meter omhoog geklommen en was het buiten ineens weer ijs en ijs koud geworden.

We wilde de nacht in Kuhpayeh blijven.

Het was ook al donker geworden dus dat maakt een plekje vinden voor de nacht lastig.

Na een rondje door de straten toeterde er een grote blauwe bus.

Er sprong een man uit de bus met twee grote overlevings- pakketten van het Iraanse rode kruis die hij bij Mories door het raampje duwde.

En weg was hij weer.

Grappig.

Toen we weer een paar straten door waren gereden zagen we dezelfde bus weer in de verte staan, een andere man kwam uit de bus en vroeg wat we aan het doen waren.

'A place to sleep'. Zei Mories.

We moesten de bus volgen en daar reden we de garage van de Iranian Red Crescent binnen. Het Iraanse rode kruis maar dan een halve maan.

Het was een heel gedoe, er kwam een politieman en een soldaat, we moesten een brief ondertekenen die in het Farsi geschreven was en toen mochten we blijven slapen.

De ambulance broeders waren helemaal uitgelaten, ze kakelden door elkaar renden binnen en buiten en maakten foto's met ons allemaal met hun eigen camera.

We leken we popsterren.

Ze hadden heel lief een kantoor voor ons ingericht, twee kacheltjes neer gezet en we kregen nog drie blikjes met bonen.

En toen de nacht inviel lokte ze Mories een geheim klein deurtje binnen om de waterpijp te roken.

De jongens zijn twee uur op en twee uur af, de hele nacht door dus moeten ze iets.

Die nacht was er een ongeluk gebeurt op de weg naar Esfahan en reden ze met zwaailichten de garage uit.

De volgende ochtend leek het of de jongens een preek kregen van de manager.

Deze man was er natuurlijk niet vannacht en was blijkbaar niet blij met de actie ' geef de familie Witteveen een slaapplek' of wij dachten dat het daarom ging.

Mories en ik zijn de manager van de Iranian Red Crescent Kuhpayeh, district Esfahan hartelijk gaan bedanken voor de nacht en prezen zijn personeel de hemel in voor hun vriendelijkheid en 'reddings- actie' en kreeg hij een speciale Red Crescent geluks haas.

De 30ste.

De man begon te glimlachen en wilde graag met Mories en de mannen op de foto maar wel op een mooie plek, buiten voor de ambulance met uitzicht op het gebouw.

De jongens keken opgelucht en staken hun duim op naar Mories, de jongen die Miró het leukst vond omdat hij een heel sterk beulen lichaam heeft een een heel lief schattig gezicht zei 'you are a very great men'.

We vonden het tijd om weer door te gaan, we zouden gaan ontbijten bij Mohammad Tourist in Tudeshk 20 km verderop.

De jongens lieten ons niet gaan, ze gingen eerst nog 60 liter water voor ons halen en 6 flessen bronwater, we gaan nu namelijk de woestijn in, en ze wilde allemaal een met haas weg ansichtkaart met een verhaaltje erop en onze handtekeningen.

Ze leken wel een gillende meiden bende.

Omdat we zo verwend zijn door deze lieve jongens die eruit zien als taaie stoere sterke en mooie mannen ben ik het dak opgeklommen en pakte uit de zilveren schatkist 8 Nike petten die we van Nick meekregen.

De jongens kwamen als wespen op de honing af en één van hen pakte de hele stapel petten van mij aan.

Dol gelukkig met dansende glim oogjes liep hij ermee weg.

De andere bleven een beetje beteuterd bij de bus schuivelen.

'There is one for everyone! Go get them! Go get him!'riep Mories naar de jongens.

Als een kudde blije springbokken sprongen ze alle kanten uit om de petten.

Een voor één kwamen ze terug met hun buit.

Trots als pauwen showden ze hoe mooie ze stonden, blij als kleine kinderen met een kadootje van Sinterklaas.

Ze waren zo uitgelaten blij, alle ogen schitterden.

Nou Nick, deze petten zijn heel dankbaar weggegeven en ontvangen.

Nog lang nadat we weggereden waren zagen we de jongens met de petten zwaaien en met hun hoofden draaien zodat het kaartje dat er nog bovenop zat rond wapperde.

Mohammad tourist, de 'biker visser' uit Tudeshk heeft er een hotelletje voor reizigers opweg naar het oosten.

Jaren lang heeft hij er langs de weg gestaan om fietsers op te wachten en ze mee te nemen naar zijn huis.

De jongens van de Red Crescent hadden mohammad gebeld zodat hij kon tolken tijdens het gedoe van gisteravond.

Nu staat hij in de Lonley Planet en hoeft hij niet meer te vissen.

We hebben bij hem en zijn familie gegeten en zijn de volgende dag doorgereden naar Yazd.