Yazd de langst bewoonde stad van de wereld, 7000 jaar achtereen.

'ze hebben overal de oudste, de mooiste, de grootste, de gekste, van de wereld'. Zei Miró.

'Dat is om toeristen te lokken' zei Mories.

'ze zetten er niet op de lelijkste, de stomste op de borden of in de boekjes'.

28 december kwamen we in Yazd aan en we parkeerde ons 'hotelletje' in het oudste gedeelte van de stad.

Door het oude gedeelte van Yazd lopen is heel erg leuk.

Je waant je echt 7000 jaar terug in de tijd.

Daar we steeds in de oudste best bewaarde steden vanuit de oudheid rond liepen, waar je de muren niet meer mag aanraken omdat ze anders om kunnen vallen, lopen we hier door een 'levende' oude stad uit de oudheid.

Het is een doolhof van kleine nauwe straatjes tussen huisjes van klei maar vergis je niet!

Ook hier achter deze muren van klei onwaarschijnlijk mooie paradijsjes.

Enorme huizen en paleizen verstoppen zich achter de stoffige facades.

Want wat wel zo is, de hele stad is stoffig van het op waaiende woestijnzand.

Alles heeft ook de kleur van zand, en daardoor vallen de helder blauwe tegeltjes extra mooi op.

Een huis heeft hier ook meerdere voordeuren.

Een voor de gasten, een voor de bewoners, een voor het personeel en achter al die deuren een eigen hal.

De huizen zijn uitgerust met een waterbron die onder het huis door stroomt en waar er recht boven de badkamer is met een ruim bad en een emmertje aan een touwtje om het water in op te scheppen.

We zagen airconditioners van duizenden jaren oud.

De zogenaamde windtorens of 'badgirls' die de warme wind afkoelt, de afgekoelde wind wordt de kamer ingeblazen en de warme lucht stijgt weer op. Zoiets.

Geniaal, vaak staat de windtoren boven een bad of waterkoeler.

We hebben er onder gestaan en het werkt echt!

Het was echt koud in de torens.

Tot 31 december zijn we in Yazd gebleven hebben nog meer paleizen bezocht en zijn nog een paar keer verdwaald in het doolhof van zand.

Toen we de stad uitreden zijn even gestopt bij de 'towers of silence' .

In Rafsanjan hebben we inkopen voor oud en nieuw gedaan.

Een soort oliebollen maar dan veel lekkerder met honing en andere koekjes en melk.

Het is hier duidelijk te zien dat we in de buurt van Pakistan en India komen.

De mensen zien er nu echt Indiaas uit, de mannen dragen grote witte pofbroeken en de vrouwen heel veel mooie lange vel gekleurde rokken met prachtige bloemetjes doeken over hun haar.

Er lopen hier van die echte schoffies uit een film met vuile gezichten en zonder schoenen.

'Hè hè eindelijk' dacht ik.

Ik weet ook niet waarom, het was alsof ik nu eindelijk iets nieuws zag.

Dat is het gevaar van zo langzaam reizen en de tijd te krijgen om te wennen aan alles wat je ziet.

Op een gegeven moment zíe je het niet meer.

Dan raak je verwend en denk je, wéér een oude stad, wéér een mevrouw met een masker op, wéér van die bergen, wéér een mooie weg en ga zo maar door.

Op dat soort momenten doen wij de 'Nederland binnen rijden via Breda over de snelweg' meditatie.

Even met ons ogen dicht bedenken hoe het er ook weer uitziet daaro, benzine pompje, HSL, 100km borden, niet te snel rijden, grijs, miezerig, of zelfs koude regen.

En dan opgelucht en vlug onze ogen weer openen, bereid tot overgave aan het vreemde, verrukkende, nieuwe. ( die laatste zin heb ik niet zelf bedacht hoor, Hella Haasse).

Na onze inkopen zijn we de stad weer uitgegaan en hebben we de afslag naar het door ons uitgekozen dorpje gemist. Het was ook al donker.

Uiteindelijk kwamen we bij Mes-e-Sacheshmeh, daar moesten we spoorbomen door en zochten we een leuk plekje om oud en nieuw te vieren.

Nieuw jaar in Mes-e-Sacheshmeh, Iran. Wie had dat ooit gedacht.

Eigenlijk telt deze keer ook niet, ten eerste is het hier pas oktober en ten tweede zou het hier, als het nieuw jaar was, 1391 worden.

In Yerevan heeft Goya een klein beetje vuurwerk gekocht en Miró ontplopte zijn party plopper.

Toen zijn we maar gaan slapen.

De volgende dag werden we belaagd door schoolkinderen die zich gedroegen alsof wij from out of space kwamen.

De dapperste durfde de auto aan te raken, de anderen stonden op een veilige afstand toe te kijken.

Ze maakte ons wakker met hun opgewonden gekwetter, op nieuwjaars ochtend!

Dan renden ze snel de hoek om gauw naar school en vielen wij weer in slaap tot de pauze, want we hoorden de schoolbel gaan en kwamen al de kinderen weer voorzichtig het gevaarte uit de hemel onderzoeken.

Nu durfden ze allemaal een beetje dichterbij te komen maar wel op hun hoedde.

Nou ja, met kleine oogjes zijn we maar uit bed gerold en gingen we langzaam aan de dag beginnen.

Heel langzaam....

heel sloom......

Hier begint dan weer een nieuw avontuur.

Mories had de laptop uitgepakt om eens te kijken wat we vandaag konden gaan doen enzo.

Kwam er een auto aanrijden met zwaailichten op het dak.

Een mannetje met fanatieke oogjes stapte uit zijn wagen en begon aan de fietsen te voelen.

'paspoort!' verder verstonden we geen woord van wat de man probeerde te zeggen.

'problem?' vroeg mories.

'humff' snoof het mannetje en wapperde met beide handen dat we weg moesten gaan.

'oke jongen wat jij wil' zei Mories en stapte achter het stuur.

Heel langzaam reden we weg, richting de hefbomen, wat ik me de vorige avond al afvroeg, waarom je een stadje in moet via hefbomen, begon me steeds duidelijker te worden.

De auto met zwaailichten haalde ons in en die met de fanatieke oogjes begon uit allemacht te zwaaien.

We zwaaide terug.

Hij ging rechts af, en wij reden links af.

Dat vond die met de oogjes niet zo leuk, hier werd hij in zijn kruis getast, dus ineens stond hij weer voor ons blokkeerde de weg en had ineens een medepassagier.

Die heeft hij snel opgehaald, deze man kwam bij ons in de auto zitten want we moesten nu niet meer ontsnappen maar mee naar het buro.

Zo'n spectaculaire ontsnapping was het nou ook weer niet, geeneens een snelle achtervolging en botsingen en schieten, geen uiteen spattende hefbomen omdat we erdoorheen botsten. Nee gewoon met een slaperig slakkegangetje richting de hefbomen.

Mories moest mee naar binnen en wij mochten de auto niet uit.

Er werden steeds meer mannen opgehaald, soms door die met de oogjes en soms door de man die bij ons in de auto was gestapt.

De mannen hadden steeds mooiere pakken aan en zagen er ook steeds relaxter uit.

Wij zagen ze aankomen en Mories mocht met ze praten.

Ik werd door het raam ondervraagd over wat we daar deden, waarom we hier zijn, waarom we satelliet communicatie bij ons hadden en dat we gisteravond stellages op de grond aan het opzetten waren.

Dat had de man met de oogjes namelijk verteld en zelf gezien.

'Satelite! We hebben niet eens een navigatie!' riep ik verwonderd uit. 'We doen alles ouderwets met een kaart'.

Ik wees op onze 'Blokker' autoradio en zei: 'This is all we have'.

De man moest lachen en vroeg, 'is it enough?'.

Toen liep hij weg.

Alle hoge mannen van de stad waren inmiddels binnen en één voor één kwamen ze hoofdschuddend naar buiten.

De commissaris, de hoofdagent, hoofd beveiliging van de koperfabriek en de directeur van de fabriek.

'excuse me' zeiden ze allemaal door het raampje.

'We hope you will accept our apologie, we hope to see you back in Iran'.

Wat er nou was, in deze stad kom je namelijk niet, als je er niet woont.

Deze stad ligt ook op het einde van de weg van de doorgaande route af.

Maar ja het was donker en wij gaan waar de wind waait en we moesten nieuw jaar vieren.

Hier staat de belangrijke koperfabriek en Iran word bedreigt met een oorlog dus staat de beveiliging op scherp.

Die met de oogjes was iets te scherp en zag ons al alle coördinaten van de fabriek doorgeven aan de vijanden.

'Kom op' had de directeur van de fabriek gezegd.

'Een grote witte camper? Met een gezin erin? Bijna voor de deur van de fabriek? En de satelliet communicatie uitstallen voor jou ogen? .

Hij wilde dat we hem volgde tot aan zijn fabriek, daar stond al een man klaar met een grote tas met het logo van de fabriek erop.

Allemaal kadootjes voor ons erin om het goed te maken.

' Ooh and a happy new year' zei hij nog.

Onderweg naar Bandar Abbas begon het ons te dagen.

Die twee lichtflitsjes van Goya gisteravond was natuurlijk de stellage op de grond en de laptop het communicatie materiaal.

Nu was het te laat geworden om helemaal door te rijden naar Bandar Abbas dus stopten we in Baghat.

Dicht bij de grens met Afghanistan en Pakistan waar er veel smokkelwegen en drugshandel is.

In een klap is het hier donker zonder enige waarschuwing en toen begon het toch een beetje spookie te worden. We stonden namelijk midden in het niks aan de rand van Baghat.

En zie je werkelijk helemaal niks als je naar buiten kijkt en ineens werd er op het raam geklopt.

Een klein dun mannetje stond daar en maakte ons moeizaam duidelijk dat we bij hem voor de deur moesten gaan staan voor de veiligheid.

We waren net aan het eten dus wij alle potten en pannen, bekertjes en borden vast houdend reden we achter het hollende mannetje aan.

Na het eten werd Mories binnen gevraagd en 'wife and baby's' moesten ook mee komen.

Maar Mories had zijn instinct aangezet, zag mannen raar uit hun ogen kijken en een heroïne pijpje voorbereiden.

Of hij ook wat wilde.

De jongens en ik zaten nog in de auto we deden de afwas denk ik toen Mories weer terug kwam.

'En? Is het gezellig binnen?'.

'Nou nee, hier blijven we maar niet... rare lui'.

Het mannetje dat ons was komen halen was zichtbaar teleurgesteld en lokte Mories mee een citrusvruchtentuin binnen en alles dat wij zagen was dat de takken van de bomen heftig heen en weer bewogen.

Ze kwamen terug met armen vol sinaasappels en mandarijnen.

Het mannetje holde weer de tuin in en kwam terug met nog meer vruchten.

Hij legde ze allemaal voor ons op tafel en zwaaide ons uit tot we de hoek om waren.

We belandden in Haji Abad, waar we door de politie van de straat werden gehaald en we bij hun voor de deur moesten gaan slapen.

De volgende ochtend gingen we het winkelstraatje in om een emmertje te kopen en wat te eten toen we weer door de politie werden meegenomen naar de plek waar we geslapen hadden.

Zelfde liedje, paspoorten, gebrekkig Engels en wij gebrekkig Farsi.

'Geen stop in Haji Abad', zei de politieman.

'Geen beveiliging'.

'Haji Abad is gevaarlijk'.

'Ga maar naar Sirjan'.

De politie bemoeit zich alleen met ons uit bezorgdheid, ze zijn als de dood dat ons iets overkomt.

Ze zijn erg aardig voor ons, komen water brengen en soms zelfs extra dekens.

Dus gingen we maar weer Haji Abad uit verder richting Bandar Abbas.

Onderweg zijn we gestopt bij een geiser, de Geno Geiser, zwembad, pretpark, camping, tenminste er bleven mensen op het parkeerplaats slapen in een tentje die ze bovenop een Perzisch tapijt zetten.

Dus bleven wij ook maar slapen, twee nachten.

We ruilden er drie kipspiesen voor een rondje op de fiets.

Wij de kip zij het rondje.

Ik zag Goya en Miró ineens in de verte over de achtbaan heen voortbewegen in een langzaam piepend karretje.

Het was er super relaxed, alles is er om vermaakt te worden en al gauw begonnen we ons te vervelen dus gingen we de derde dag al vroeg weer op weg.