4 januari kwamen we aan in Bandar Abbas, maar voor we vertrokken van de Geno Geiser wilde een jonge vrouw met mij op de foto.

'Hello' zei ze. 'I am a geografie teacher in highschool, were are you from?'.

'Salam, goebi' zei ik. Dat betekend hallo, alles goed? 'We are from Holland'.

'Ah, Holland, Stockholm' zei de aardrijkskunde lerares van de highschool.

'No! Amsterdam!! en ik wees op het kaartje van onze route. 'Here is Holland and here is Stockholm, Stockholm is in Scandinavia, Holland is not.

De vrouw begon te lachen en pakte mijn hand stevig vast.

Ze schaamde zich een beetje en keek mij lachend aan. Ik zei, 'teach your studends Holland-Amsterdam, Holland-Amsterdam!'.

Ze moest nu harder lachen pakte me vast en gaf mij een stevige knuffel, alsof ze daarmee haar foutje heeft kunnen weg poetsen met om het af te maken een dikke kus op mijn wang.

Ze liep zich steeds weer naar mij omdraaiend weg en riep 'Holland-Amsterdam' toen ze bij haar man in de auto stapte.

In Bandar Abbas stopte we bij een vismarkt waar het stonk naar vis. Kleine kinderen liepen achter hun ouders aan met hun gezicht diep weggestopt in hun kraag of met de handen voor hun neus.

De mensen weten wat ze willen, heel kritisch bekijken ze de vis, geven de vis die niet naar hun zin is terug aan de visverkoper en bekijken met veel aandacht de volgende vis. Kieuwen, ogen, schubben alles wordt gecontroleerd een vis kopen duurt hier daardoor veel langer dan bij ons op de markt.

Wel mooi was het daar, hele bergen glimmende tonijnen, poon, pijlvissen, garnaaltjes noem maar op. Onder de toonbanken lag het visafval en af en aan kwamen er oude kromme mannetjes op grote witte rubber laarzen met kruiwagentjes het afval weg scheppen en afvoeren.

De deftige mensen kochten de wat duurdere vis in de vishal en net daarbuiten begon de markt voor de wat goedkopere vis. Hoe verder van de hal hoe goedkoper de vis en hoe meer het er stonk.

We wilde ook een vis en zijn de hal binnen gegaan, niet alleen het kiezen welke soort vis we wilde was onmogelijk ook welke van de soort we wilde was niet te doen.

Uit wanhoop zijn we maar weer weggegaan er was teveel keuze het ging ons duizelen en daarbij werden we van alle kanten geroepen, 'hello mister were are you from!' 'hello, hello, hello'.

Aan de kust stopte we even om naar de Golf te kijken, het begon net vloed te worden en daar zag ik iets wat ik nog nooit eerder had gezien. Ik zal het proberen te omschrijven maar ik denk dat het me niet gaat lukken. Zoiets als dat je een foto probeert te maken van een prachtige zonsondergang of een schilderij, deze zal nooit zo mooi worden als de echte zonsondergang.

Dus ik stond daar met mijn voetjes in de Golf, de Perzische Golf niet de Arabische wordt mij steeds duidelijk gemaakt door de 'Perzen', en zag ik zo ver als ik kon kijken dat de bodem enkel diep was. Eindeloos, het water kwam het strand op stromen zonder na elke golf weer even terug de zee in te stromen. Het kabbelde met steeds dezelfde snelheid en gelijke afstand van kleine lage golfjes tegen mijn benen aan.

Het geluid veranderde ook niet, een gefluister van kabbelend water.

En het ging snel! Binnen een paar seconden stond ik niet meer aan de rand van de zee maar er middenin. Mijn slipper die ik op het droge had achter gelaten waren al meegenomen door het water.

Ik vond dit zo bijzonder, ik was verbijsterd en ik ben er een tijdje verwonderd blijven staan.

Langs de kust van de Golf hebben we een heleboel Bandars bezocht wat haven betekend.

Bandar Abbas, Bandar-e-Khamir, Bandar-e-Lengeh, Bandar-e-Charak, Bandar-e-Moqam, Bandar-e-Bastanu, Persian en Bandar-e-Kangan.

Overal was de Golf weer anders, dat wat ik in Bandar Abbas gezien heb zag ik aan geen van de andere kusten maar wel heel veel leven in het water meer dan ik tot nu toe in welk water ooit gezien heb.

Het water is ook zo helder als drinkwater wat de zee ook bijzonder maakt.

Op Goya's Perzische verjaardag waren we in Minab dat is een stadje ten oosten van Bandar Abbas.

We hebben zijn verjaardag weer gevierd alleen konden we niet beslissen hoe oud hij nu geworden is.

Eigenlijk zou hij pas over 612 jaar geboren worden dus bestaat hij nog niet maar hij is er wel.

Goya vond het wel goed dat we dan zijn onder nul dag vierden.

In Bandar Abbas hebben we op een parkeerplaats aan de kust geslapen, elke avond komen de mensen er picknicken en kamperen in een tentje weer op een Perzische tapijt op het parkeer terrein of ze zetten het tentje op in een soort huisje zonder muren. Er staan er zelfs met windtorentje zodat je lekker koel kan zitten in de zomer.

Het is nu hartje winter al over de 20 graden, in de zomer is het hier ondragelijk, vochtig en heel heet. De kinderen lopen nu in winterjasjes en hebben wollen mutsen op, en wij lopen er zomers bij. De mensen vragen ons steeds of we het niet koud hebben met onze korte mouwen.

'nee joh', zeggen we dan. ' Dit is zomer in Holland'.

Miró en ik zijn gaan fietsen op zoek naar een gebraden kippetje, dat fietsen in Bandar Abbas was niet gemakkelijk, de stoep waar we overheen reden was al een mountainbike route op zich maar dan met dat hoofddoekje dat is een extra handicap. Soms woei die levensgevaarlijk voor mijn ogen , en soms woei die zomaar af.

Onderweg werd er naar me getoeterd door een politiewagen het doekje was afgegleden en of ik het weer netjes op wilde doen.

Maar het is me gelukt, fietsen in Bandar Abbas samen met Miró die voor mij uit fietsten om de weg te verkennen. Alleen de kip hebben we niet gevonden maar wel een soort hartige pannenkoekjes.

In Bandar-e-Khamir kwamen we een man tegen die een paar jaar geleden in Crailo gewoond heeft.

In Bandar-e-Lengeh ben ik voor het eerst uitgelachen om mijn outfit.

De kapper in die stad kwam er zelfs voor naar buiten om mij nog eens goed te bekijken en nog eens extra op zijn knieën te slaan van vermaak. Zijn klant die er voor de spiegel zat liet hij wachten tot hij uitgelachen was.

Tijdens zijn lachen deed zijn handen langs zijn hoofd van boven naar beneden en beeldde het hoofddoekje uit en wees naar mijn hoofd. Daarna deed hij of hij een rokje aan had en weer weer hij naar me. Recht in mijn gezicht uitgelachen, hij had veel lol, toen hij klaar was ging hij naar binnen en ging verder met het knippen van het jongetje dat soms nieuwsgierig omgekeken had.

Ik heb nog een tijdje voor zijn zaak naar binnen staan kijken, ook om te spieken hoe hij dat deed, knippen langs een kammetje maar ook om van mijn verbazing bij te komen.

De kapper keek nog eens om en zwaaide naar me, hij vond het kennelijk grappig dat ik mij speciaal voor zijn land als een Iraanse dame verkleed had. Ik vond zelf eigenlijk dat het wel goed gelukt was, het setje dat ik vorig jaar in Marokko kocht, een jurkje met bijpassend broekje en het doekje.

In Langeh kwamen we ook onze vrolijkste vriend tegen, Moslem, Miró lag met een beetje verhoging in bed, Goya, Mories en ik zaten op het stoepje een kommetje rijst te eten toen Moslem met zijn zus aan kwam rijden.

'Uhm,.... what do you think about....' hij keek even snel om zich heen 'our trees'?

Mories en ik keken elkaar aan en moesten lachen. Dit was de aller leukste vraag die we tijdens onze hele reis hebben gehad.

Ik keek even een momentje om me heen of ik een boom zag en heb hem zo goed als ik kon antwoord gegeven op zijn vraag.

Best leuk om eens na te denken over iets heel gewoons, hierdoor ontdekte ik dat ook de bomen in Iran best bijzonder zijn.

Sinds die vraag zijn we vrienden met Moslem, hij heeft ons zijn stad laten zien en we hebben bij hem en zijn ouders gegeten.

Na het eten bracht hij ons met zijn zussen naar een goede plek om te slapen en hij had moeite met afscheid nemen. Zijn zus riep uit het raam, ' you are very friendly'.

Moslem zei, 'you are realy a nice family, i always remember you in my head'.

Wordt vervolgd.