Hello mister... where are you from? Mister madam!!! Mister Madam! Riepen ze mij steeds na.

Misschien zijn ze een beetje in de war geraakt omdat mijn snor door komt en één zwarte baard haar maar wel een hoofddoekje draag.

12 januari werden we wakker in Bandar-e-Lengeh door aanhoudend geklop op de deur.

Er stond een man met een klein kindje die zijn grootste wens was ons mee te nemen naar zijn huis, voor lunch en avond eten en voor slapen en voor de dag erna.

Deze man was zo vasthoudend maar we wisten ons eronderuit te praten en hoefde niet met hem mee.

We kregen 3 kippeneitjes van hem en een hele doos sesamkoekjes.

De jongens gingen naar school aan de Golf en Mories en ik gingen heerlijk in de zon zitten luieren.

In de verte zag ik een man in een rolstoel aan komen, het was heel knap hoe deze man door het zachte zand tot aan de rand van het water wist te rijden, we raakten aan de praat.

Deze man was vrachtwagenchauffeur en had een vreselijke botsing gemaakt waardoor hij nu in de rolstoel zit. Het was heel gek want de man sprak geen woord Engels of een andere taal dan zijn eigen Farsi en toch konden we elkaar heel goed begrijpen.

We hebben vaker dat we mensen helemaal niet begrijpen en de mensen ons niet maar het leek wel of ik heel goed Farsi kon verstaan als deze man sprak.

Aan het einde van de dag toen de zon net onder ging kwam er een witte auto, een man stapte uit en had een zak verse vis bij zich die hij net gevangen had, hij gaf de vis aan ons en verdween weer.

Wat een lieve lieve mensen, het wordt alsmaar erger.

Op het parkeerplaats in Bandar-e-Kong vroeg een man of we iets nodig hadden en prompt vertrok hij met onze water flessen om ze vol weer terug te brengen.

En 6 flessen bronwater.

Meisjes zwemmen met al hun kleding aan. Rokken jurken schoenen hoofddoek alles.

13 januari wilden we de boot nemen naar Kish eiland. Het zou ons 75 euro kosten om daar te komen.

We zijn niet gegaan, van dat geld kunnen we heerlijk uit eten en Kish eiland is natuur, strand en winkels. Dat hebben ze hier ook.

We zijn in Bandar-e-Charak gebleven voor de nacht.

Na het eten keek ik naar buiten.

'oooh jongens, kijk nou een pick-up truck met kamelen achter op! Daar in de verte.

Ik ga even kijken'.

'Ik ga mee' zei Miró.

We gingen op een holletje en toen we halverwege waren dacht in ' het foto toestel!' dus rende ik snel terug. Ik zag de mensen op straat al een beetje gek kijken en zich afvragen waar we zo opgewonden van waren geworden. 'Ik dacht nog, ja een bak vol kamelen of struisvogels of zoiets zien ze hier misschien elke dag maar voor ons is het heel bijzonder.' dus rende ik snel weer naar Miró met het fototoestel in de aanslag.

Ineens zag ik wat het was, dat wat ik dacht dat kamelen of struisvogels waren.

Miró en ik rolde om van het lachen we kwamen niet meer bij.

Achter de pick-up stonden 3 of 4 mannen met hun vuisten omhoog om een rooster boven op de auto te tillen. De armen leken op de nekken en de vuisten op de koppies......

'En?!..... vroeg Mories toen we terug kwamen.

Via Bandar-e-Moqam , waar door een totale onbegrijpelijke conversatie tussen mij en Rosia, mijn hele woud aan haar boven mijn ogen in dunne streepjes werden geëpileerd,

-Hebben de Iraanse dames eindelijk hun zin gekregen. Ik heb de rest van alle volgende dagen met een ongeloofwaardige verbaasde blik uit mijn ogen gekeken. Het leek wel of ik on ophoudend mijn wenkbrauwen optrok, tijdens dat ik de juf was en streng moest zijn, tijdens dat we serieus waren, tijdens dat we de weg niet meer wisten, tijdens dat ik een klein momentje van boos zijn had, of weer heel hard ergens om moest lachen.

Ik vergat natuurlijk steeds dat ik er zo uitzag en deed gewoon zoals ik altijd doe maar zag steeds de jongens en Mories raar naar mij kijken, ze vinden het niets die streepjes dus zijn ze inmiddels al aardig aangegroeid-.

zijn we langs nog meer Bandaren gereden en uiteindelijk in Bandar-e-Kangan gestopt.

Daar wilden we 2 dagen blijven maar hebben er meer dan een week 'gekampeerd' aan de Golf.

Mooie weer, lieve mensen, lekker eten steeds weer bij andere mensen die later allemaal familie bleek te zijn.

Bandar-e-Kangan is één grote familie.

Het was heerlijk zomer in de winter voor ons maar uiteindelijk moesten we ook hier weer afscheid nemen van de hele familie en terug rijden naar het noorden, naar Shiraz, Persepolis (het oude centrum van het Perzische rijk), Kashan en terug naar Esfahan.

We vonden het heel leuk weer in Esfahan te komen, hier wisten we de weg en vonden snel onze parkeergarage terug.

We mochten er blijven slapen en één van hen bracht 's morgens een broodje kaas naar ons.

Miró vind het super leuk dat hij de weg weet in Esfahan. 'Ik weet in Esfahan net zo goed de weg als in Rotterdam' zei hij en bracht ons naar alle mooie bekende dingen van de stad.

We hebben alles nog een keer gedaan daar.

De Moskee op het Imam Square nog eens bezocht en de bazaar waar we werden herkend door de winkelhouders.

Het leek een beetje op thuis komen in je eigen stad.

In Persepolis kwamen we onze Iraans- Nederlandse vrienden uit Ridderkerk tegen die ook een huis in Esfahan hebben tegen.

Ze nodigden ons uit voor een happie eten of een koppie thee als we in Esfahan aan zouden komen.

Het happie eten werd een logeerpartijtje en het logeerpartijtje werd de verjaardag van Aryan die 4 jaar wordt in mei.

Het was een fantastisch feest, die duurde tot 3 uur 's nachts.

Iedereen dansen, iedereen zag er ook prachtig uit, de dames hadden ook mij gemake-upt ( nu was ik helemaal onherkenbaar geworden) een prachtige enorme Lightning Mc Queen taart, heerlijke kebab het ontbrak er aan niets.

Dit was een van de leukste kinderfeesten die we ooit hebben meegemaakt.

Maar ook van deze fantastische familie moesten we op een dag afscheid nemen.

Na Esfahan zijn we in één keer doorgereden naar Zanjan waar het heel erg koud was en sneeuwde. De nacht voor onze aankomst vroor het er 25 graden.

We kwamen in het donker aan en gingen op ons oude plaatsje staan, deden gauw de kachel aan en maakten warme bedjes.

Toen we allemaal in bed lagen hoorden we een auto stoppen, en weet je wie erin zat?

De hele familie van Mr Naser, onze vrienden.

'Mr Mories?'.. en toen geklop. 'What are you do-ing here?

Mr Naser was echt verbaasd. 'Why are you not in the Garden house?'.

Het was heel fijn om de familie Naser weer te zien. Inmiddels was het al ver na middernacht maar Naser stuurden zijn familie met een taxi naar huis en bracht ons samen met zijn broer Mansoer naar The garden house.

'your house' zei hij steeds.

We hadden nog maar 6 dagen over in Iran, dan zou het visum verlopen dus waren we van plan maar 1 dag te blijven. Dat kwam er natuurlijk niet van. We bleven 4 dagen. Elke dag was feest maar de laatste avond was de bonte avond. We hebben ab goest gegeten, dat kregen we de eerste keer toen we bij de moeder van Naser aten tijdens sjab jalda ( de langste nacht) omdat we dat zo lekker vinden. En we hebben gedanst de hele nacht. De volgende ochtend zijn we als dieven in de nacht Zanjan uitgereden.

Zanjan en de familie Naser zijn zo leuk en lief dat we ons er van los moesten scheuren.

We hadden nog 2 dagen om Iran te verlaten er we reden door tot aan de laatste stad voor de Turks-Koerdische grens.

De volgende dag 12 februari zijn we de grens over gegaan naar Turkije.

Een waar oorlogsgebied in. Het werd snel donker en we reden tot aan de eerste stad.

Op de stadsthermometer stond de temperatuur van – 16 graden!

De straten waren van ijs, de mensen hadden het steen en steen koud en wij ook.

'hier blijven we maar niet' zei Mories. We rijden tot we de bergen uit zijn.

De motor had moeite warm te worden en daardoor bleef het koud in de auto omdat daardoor ook de verwarming het niet deed.

Elk kruispunt had een Turkse legerpost met gewapende soldaten en tanks met gevaarlijke wapens op het dak.

En op elk kruispunt moesten we onze paspoorten laten zien en vertellen waar we heen willen en waar we vandaan komen.

De jongens hadden het koud!! niet te geloven, in de vrieskou buiten staan midden in de nacht.

Ze waren wel heel aardig voor ons en geïnteresseerd bij één post gingen ze speciaal 3 grote sinaasappels voor ons halen.

We kwamen aan in een stadje waar de sneeuw al een beetje gesmolten was en waar we zijn blijven slapen. De volgende ochtend reden we verder door de sneeuwbergen in Koerdistan.

Langs nog meer Turkse legerposten en langs Koerdische mensen.

En hè hè Bert!!!! in die Koerdische bergen een heleboel MUILDIEREN. We zijn gestopt en hebben een heel rolletje vol geschoten van die dieren. Het hele dorp liep uit.

Kinderen en mannen, en de vrouwen staken nieuwsgierig hun hoofden uit het raam.

Het was lekker weer, wel veel sneeuw maar een warme zon dus was deze pauze ook wel heerlijk om even van de warmte te genieten.

We moesten wel een prijs betalen voor onze actie bij de volgende legerpost.

Ze wilden de foto's zien die we daarnet genomen hadden.

Hoe ze in vredes naam wisten dat we foto's gemaakt hebben weten we niet, misschien dat ze ons al de hele tijd in de gaten houden via verrekijkers en elkaar snel door seinen wat die gekke witte bus daar in hun bergen doet.

Dus de hele lelijke oppersoldaat bekeek met een heel streng en serieus gezicht AL die foto's van de muildieren, foto's van de oren, van de hoeven, van de ogen, van de staart, 2 muildieren naast elkaar, een net weglopende muildier, een boze en noem maar op.

Er kwam geen lachje om zijn mond, later bleek, beter maar ook want hij had de slechtste zwarte tanden die ik ooit gezien had, het duurde heel lang en daarna moest hij nog onze paspoorten zien en bleef hij heel lang weg met onze paspoorten.

Er kwam nog een andere soldaat bij staan en uiteindelijk mochten we weer verder rijden.

We hebben maar geen foto's meer gemaakt anders komen we nooit meer ergens aan.

Na een prachtige rit door de bergen kwamen we aan in een dorpje waar we voor een theehuis gingen staan.

Natuurlijk kwamen ze meteen thee brengen en vrienden worden, kinderen dromde zich om de bus heen en keken ongegeneerd door de ramen naar binnen.

We hebben de mannen van het theehuis een haasje gegeven die staat nu op een ere plek op een zuiltje.

Mories is bij zijn vrienden blijven kletsen over de Koerdische toestand toen Miró en Goya naar bed gingen.

De politie in deze Koerdische steden zijn Turken en lijken meer op soldaten dan politiemannen.

De politieauto's zien er ook meer uit als tanks met wapens op het dak en de hele dag vliegt er een leger helikopter over de stad.

Er lopen een heleboel mensen met geweren over straat, ook niet soldaten, dat zijn ook Turken.

De Koerden worden de hele tijd in de gaten gehouden en onderdrukt ze mogen helemaal niks.

Niet eens een leuke bergwandeling maken, want ze mogen de bergen niet in.

Wij roepen steeds 'geef die Koerden toch een eigen land!'.

Een van de Koerdische mannen zei dat we naar Irak moesten gaan, naar Koerdistan. Dus zijn we gegaan.

24 februari

We zijn nu al een week in Koerdistan, Irak.

Het is hier een heel stuk relaxter.

Bij de grens werden we geholpen door een lieve Koerdische man die 12 jaar in Nederland heeft gewoond en nu blij is weer terug te zijn in zijn eigen land.

We hebben een paar nachten bij hem en zijn familie gelogeerd.

22 februari

In Duhok hebben we 'de over en weer gelukswens' op een basisschool uitgedeeld.

En Miró's 11de verjaardag gevierd met drilpudding en kokoskoekjes.

De klas van Goya en de klas van Miró hebben gelukshazen gemaakt voor kinderen in Irak.

Haas vond het wel een goed idee de kinderen in Irak een beetje Nederlands geluk te wensen dus heeft hij een leuke school in Duhok voor ons gevonden.

De kinderen werden door de gymleraar keurig in strakke rijen gezet en één voor één gaf ik ze de gelukshaas met een foto van het Nederlandse kind die de haas gemaakt had.

De kinderen waren er heel blij mee.

De bedoeling was eigenlijk dat ik ook met deze Iraakse kinderen haasje zou maken voor de Bussumse kinderen maar dat is niet gelukt.

De kinderen in Bussum krijgen een foto van het Iraakse kind als 'weer gelukswens'.

Nu zijn we in Zakho en Mories is met onze vriend van bij de douane mee naar zijn werk.

Kijken of we handel kunnen gaan drijven met Irak, onze nieuwe business.

Want daar moeten we langzaam weer aan gaan denken voor we totaal platzak maar rijk van geest terug komen in Nederland.