Toen we in Irak door de bergen reden, waren we opzoek naar school.

Wie weet waar de school van de jongens vandaag zal zijn?

Er lag overal sneeuw langs de weg en de zon scheen, we konden met korte mouwen naar buiten want zolang we in de zon konden zijn was het lekker warm.

Wij dachten dat we slim waren en de bergen door moesten voor het mooie weer en even leken wij ook gelijk te hebben want het weer werd steeds mooier.

Dat kwam niet omdat we door de bergen naar het zuiden reden maar dat dachten we toen wel en zeer tevreden waren we met onze zogenaamd slimme zet.

In Duhok waar we vandaan vertrokken was het echt koud, slecht weer, sneeuw zelfs en

's nachts winterstorm.

Daarom werden we door een hoteleigenaar bijna uit onze camper getrokken.

We moesten van hem in zijn hotel slapen maar wij wilden dat niet. Money yok! Geen geld!

Hij verstond geen woord van wat wij zeiden, namelijk dat we ons eigen huis hebben en dat we al 6 maanden in dit kleine huisje, hotelletje restaurantje, schooltje enz. wonen en dat we ook al kou, sneeuw en vries hadden overleefd.

De man was erg vasthoudend en accepteerde geen nee als antwoord.

Maar wij waren ook vasthoudend en het gevecht was begonnen .

' oeh pas op, straks begint hij te slaan' zei ik tegen Mories.

Uiteindelijk hebben wij gewonnen!!! maar de volgende ochtend stond de man al bij ons voor de deur om ons mee te nemen naar zijn restaurant. Voor het ontbijt. Nu konden we niet meer weigeren en hebben heerlijk bij hem gegeten, money yok.

's avonds ook in het hotel gegeten en, heeft hij toch een beetje gewonnen, de nacht in zijn hotel geslapen wat eigenlijk ook wel heel relaxed was. Money yok.

Hij was zelfs een beetje beledigd dat wij hem voor het eten en de nacht wilden betalen, ' wij zijn vrienden en hebben jullie geld nodig, dat zeggen jullie het maar'. Dat was de derde Iraki die ons geld aanbood. Dan gaven wij haas no 45, voor het Lomana hotel in Duhok.

De haas staat op een mooie plek in de lobby van het hotel.

Wij waren blij met de beslissing door de bergen te rijden naar het mooie weer en het lukte.

Het was er heerlijk, en wat wij toen nog niet wisten, overal was het mooi weer geworden.

Eindelijk daar stond de school van de jongens, boven op een pas in de zon in de sneeuw.

Tijdens het huiswerk maken hoorden we plotseling schoten, eerst één en daarna nog drie. Als een hond die zijn naam hoort strekte Mories zijn hals en snel als de wind stond hij buiten.

200 meter van ons vandaan werd er geschoten met een pistool.

Met zijn handen in zijn zakken kuierde Mories naar het geluid toe.

Een paar minuten later hoorden wij weer 2 schoten.

In de achterkijkspiegel zag ik Mories terug lopen met een tred tussen huppelen en rennen in, de kleine oogjes zag ik vanuit de verte glunderen en zijn gezicht glom van geluk.

' En?' vroeg ik.

' twee schoten gemist' zei Mories.

' wat gemist'

'de fles'.

De verkeerspolitie, nou ja verkeerspolitie het verkeer is er een zooitje, stond daar om een vaste hand te oefenen en we mogen hopen dat ze nooit hoeven schieten want ze raken nog geen fles op vier meter, en Mories ook niet.

Na school reden we verder, leuke weg links en rechts kleine dorpjes met heel veel schapen en langharige geiten, tentjes en vuren.

Rennende kinderen in de verre groene vlaktes, het leek wel een decor uit een film.

Het was of we in een klein treinkarretje op safari waren en konden kijken hoe de echte Iraakse bergbewoner leeft.

Een beetje Teletubbie land soms of een houtvolk dorp uit de 'rode zwaan'.

In het eerste dorp zijn we even gestopt, wat gaan we doen, want ook voor Irak hadden we een plattegrond van de Efteling mee dus reden we maar wat.

Een paar minuten later stond er een meneer naar binnen te kijken.

Of we met hem mee gingen naar zijn huis waar hij met zijn vader en zijn moeder zijn vrouw en zijn vier kinderen woont in één van de leukste huisjes die we gezien hebben.

We deden alsof we met deze man hadden afgesproken en gingen mee, zijn zus was er ook met drie kinderen dus het was er een drukte van belang en heel erg gezellig.

Weer ongelooflijk lieve mensen die ook niet wilden dat we in de auto gingen slapen.

We logeerden bij hen in de tweede kamer en 's morgens zagen we steeds de deur een beetje open gaan en de kinderen keken of we al wakker waren.

Hele lieve kinderen , giechelen en stoer dingen roepen onze kamer in.

Omdat ze niet kunnen wachten tot we weer wakker werden en met ze kwamen spelen.

Ze hebben haas no 46 aan de lege licht groene muur gehangen

We moesten de volgende dag weer verder want we hadden een afspraak met de basisschool in Duhok voor de ' over en weer gelukswens'.

Taxi's zijn hier niet duur, mensen doen boodschappen met de taxi of een wasmachine kopen.

Hop! Machine in de achterbak. Met de taxi weer naar huis.

Post gaat mee met de taxi, geld ook.

Sabah, (bezitter van haas no 44) onze vriend uit Zakho heeft ons Irak uitgeholpen, er is daar aan de grens helemaal niks aangegeven en ook de douane eambten hadden geen idee hoe ze ons het land uit konden laten gaan.

En ook niemand spreekt er Engels en sturen ons van oost naar west en van noord naar zuid en weer terug.

Mories kan het niet, bij de douane, hij is daar niet geduldig genoeg voor en schiet in de ezel ik werk niet mee houding waardoor de beambten nog minder zin hebben ons snel te helpen en ons nog eens een rondje kantoortjes laten zien.

Laat mij maar, zeg ik dan en ga voor hem staan en vind alles goed wat de mannetjes van ons willen zien.

Dan veranderen de ogen van de mannen en kijken naar de kinderen, vragen of we wapens bij ons hebben en viola de exitstempel.

Mories houdt niet van die onduidelijkheid bij zo'n grenspost en tot overmaat van ramp kwam er tijdens de autodoorzoeking een klein douane mannetje met gespreide armen op Mories aflopen, de man was niet veel groter dan ikzelf, ik zag het al aankomen het boze gezicht van Mories die verwaand van bovenaf op het mannetje neerkeek.

Wat!

Het leek erop dat deze man Mories een knuffel wilde geven en Mories houdt daar niet van,

vreemde mannen die hem willen knuffelen.

In Duhok had hij ook zo'n lief 'vriendinnetje' die hand en hand met hem het hotel uit huppelde om een foto met hem en de jongens te laten maken door mij.

Met dat nog vers in zijn geheugen dacht Mories 'wat!! ik ga jou echt geen knuffel geven'.

Ik moest zo verschrikkelijk lachen dat de tranen over mijn wangen biggelde, en lang daarna nog in een lachbui schiet als ik het gezicht van Mories weer voor mij zie toen de man hem wilde fouilleren.

Miró dacht steeds dat we see you riepen als we naar de W.C (double u cee, Engels uitspreken) vroegen.

Hij vond het al zo'n goede naam voor de W.C. Dat je even naar de W.C gaat en zegt, zie je later!

Terug in Turkije voor de 3de keer. 25 februari 2012.

de volgende dag zijn we naar Gaziantep gegaan waar je de lekkerste baklava van de hele wereld kan eten.

Dus dat hebben we gedaan en voor ons is Ünlüler de baklavabakker de winnaar!

Niet te zoet, als je een hap neemt hoor je krssssss de smaak van nootjes was heerlijk.

Deze baklava met pistachenootjes is perfect.

Omdat Ünlüler gewonnen heeft moesten we de volgende dag weer vier stukjes kopen om het te vieren.

29 februari 2012.

rotweer! Koud en heel veel regen, na school zijn we naar Kizkalesi gereden, omdat Mories zich niet goed voelde en boven in bed lag ben ik naar ons oude plekje gereden, uitzicht op het kasteel in zee.

We konden niet naar buiten, de jongens en ik hebben een lounge gemaakt van de woonkamer en gingen we een tekenclubje beginnen.

We hebben de hele avond tekeningen gemaakt met het fenomeen verdwijnpunt.

'waarom heb je dat ons nooit eerder geleerd' zei Miró.

Ze maakten de ene na de andere mooie tekeningen met gebouwen naar het verdwijnpunt tot we met z'n drieën beneden op de lounge in slaap zijn gevallen.

Mories was nog niet beter en bleef boven op het bed liggen maar we hadden een klein beetje haast want Oom Nico Koek komt de 4de naar Antalya gevlogen en ik vond dat we er dan wel moesten zijn.

We wisten nog van de heenweg dat het laatste stukje door de bergen heel lang duurt en een slechte weg is dus ben in doorgereden tot aan Bozyazi waar ik ook daar weer ons kampeer plekje terug vond aan zee.

En waar ik een handwas heb gedaan zoals de vorige keer.

De volgende dag het wasje droog, de Mimosa bomen bijna in bloei, wat zou dat heerlijk gaan ruiken.

Het cafeetje aan de overkant van de straat kwam vier kopjes thee brengen, na de thee ben ik doorgereden naar Alanya en weer hebben we op ons oude vertrouwde plekje geslapen daar waar we met Jort en Els zaten.

De hele dag heerlijk niks gedaan op het strand.

Het weer wordt vanaf nu alleen maar beter de zon schijnt en de zee is niet zo koud er zwemmen zelf mensen in en oude Scandinaviërs liggen in hun zwembroekjes in de zon.

Miró droomde dat hij en Goya reizigers waren.

4 maart zijn we Oom Nico Koek op gaan halen op het vliegveld in Antalya.

Door de schuifdeuren zagen we Nico aan komen lopen, alsof hij met de trein van Walsoorden naar Amsterdam is gekomen.

Op dat moment zat Mories nog op de See You dus stuurden we Nico naar de W.C's.

In de aankomsthal hoorden we dat Nico op de deur van de W.C aanklopte en hij begon met zijn harde stem met zijn broer uitgelaten te praten.

Een vrolijk gesprek, mensen die door de schuifdeuren naar buiten kwamen keken even op.

Een man die net van de W.C kwam zagen we glimlachend de hal binnenkomen en nog eens omkijken naar Nico die tegen een invaliden W.C deur stond te kletsen. Mories vindt dat schoner en groter.

' Hé Maurice! Met je bruine kop!' hoorde we Nico plotseling blij uitroepen.

Gelukkig had hij dropjes mee het doosje was al open en voor de helft leeg , 'ja ' zei Nico ' ze zijn ook zo lekker'.

' hééé! Jongens kunnen jullie al een beetje Iraans'? Vroeg Nico aan Miró en Goya in de auto.

' Ja, salam goebie zeggen ze in Iran dat betekent, hallo hoe gaat het ermee'.

' Salam koekie'? Vroeg Nico. Hij doet zijn naam eer aan onze Oom Nico Koek.

We zijn met Nico naar het zuiden gereden het weer werd steeds beter en op dit moment is het echt warm.

10 maart 2012

Nu zijn we in Kas waar ik met Thees, Hendriekje en Do ook ben geweest.

Waar we met zijn vieren over een muurtje liepen en zongen dat we een optocht hebben en gevolgd werden door Turkse jongetje die meezongen en op de maat ' optok, optok' zongen.

Nico, Miró, Goya en ik zijn gister over hetzelfde muurtje gelopen en hebben ook gezongen

'we hebben nu een optocht een optocht een optocht'.

Maar we kregen geen volgers dus het was een korte optocht dit keer.

Het is een vrolijke boel met Nico in Turkije, geen gebak of koekje is veilig met Nico in de buurt en hebben we een klein blokje om gelopen vind Nico dat hij wel wat lekkers heeft verdient.

En gelijk heeft hij want je leeft maar één keer.