Ongeveer precies een jaar geleden won Miró twee retour tickets naar één van de nieuwe bestemmingen van Transavia, bij een quiz in Zestienhoven.

'Maar ik ga een jaar reizen met mijn ouders, over land naar Bhutan' zei Miró toen hij het ticket van John Buijsman overhandigd kreeg. ' Wanneer moet ik dan vliegen'?

Het ticket kon Miró zelf niet gebruiken omdat het maar geldig was tot oktober 2011 en tegen die tijd waren we al een heel eind op weg.

Miró had er een hele mooie andere bestemming voor.

Een paar dagen voor we vertrokken zijn we bij Mickey en Nick gaan eten, daar heeft Miró het ticket aan Maan gegeven om naar hem toe te kunnen vliegen. (Maan het vriendinnetje van Miró al sinds de kleuterschool).

Het ging allemaal niet zo gemakkelijk als dat het leek, er zaten namelijk een heleboel voorwaarden aan het ticket. Zo mochten ze bijvoorbeeld niet vliegen in vakantieperiode, alleen naar één van de nieuwe vliegbestemmingen in Europa en wij zaten al in Turkije toen Maan en Nick de konden komen en Turkije is geen Europa.

Het leek er toch op dat ze konden komen in oktober 2011, later bleek het toch niet te lukken maar ze hadden het wel voor elkaar gekregen dat ze in november 2011 naar Antalya konden komen.

Helaas moesten we Turkije toen al verlaten vanwege het Turkse visum dat afliep en het visum van Iran dat we in Georgië (later Armenië) moesten ophalen.

Miró en Maan heel verdrietig, jammer dat ze elkaar nu heel lang moeten gaan missen en jammer van het gewonnen ticket dat nu niet gebruikt kon worden.

Maar!!!! toen we in Irak waren ( april 2012), kregen wij het bericht van Nick dat met de ontzettende lieve hulp en inzet van Esther, niet alleen moeder van van de KMS en vriendin van Mickey en Nick maar ook piloot bij Transavia. Zij heeft voor elkaar gekregen om via de hoogste baas van Transavia het ticket te verlengen. Zo konden Maan en Nick in maart naar Antalya komen vliegen!!!!

Eureka ! Miró was dolblij en rolde van plezier en geluk over de kleden in ons logeerhuis.

16 maart 2012.

Een dag voor we ze van het vliegveld gingen ophalen, zat ik in de theetuin in Kas een theetje te drinken. Tegenover een deftige Engelse dame van 94 jaar.

Ik vertelde haar het verhaal van het gewonnen vliegticket en dat Miró zijn vriendinnetje laat komen omdat ze elkaar missen.

Oooh how romantic!! riep de dame uit en ze sloeg haar handen tegen haar zachte wangetjes.

Ze kon haar ogen niet van Miró afhouden en zei af en toe zachtjes bijna fluisterend ' how romantic'.

In Antalya stonden we naast het hek van het vliegveld, tegenover een köafeur en naast alle lijnbussen die morgen, net als wij passagiers van het vliegveld moesten ophalen.

De kapper kwam twee kopjes koffie brengen net toen we een sms-je van Oma Joon kregen.

'om 11.00 vertrek ik en land om 15.45 in Antalya. Met Onur Airlines Flight no. OHN 302'.

Komt ze ook. Heeft ze besloten.

Wauw dat komt toevallig goed uit!! Dat we hier al zijn en tegelijkertijd Maan & Nick en Oma Joon op kunnen halen.

In dezelfde hal als daar waar we Oom Nico Koek ophaalden stonden we te wachten op Maan en Nick. Wij allemaal schuifelden zenuwachtig door de hal, alleen Miró keek cool.

Dus plukten wij aan zijn kleren en vroegen steeds ' ben je niet zenuwachtig dat Maan zo komt?' ' neehee' zei Miró en ging steeds een beetje verder van ons afstaan maar langzaam schuifelden wij dan weer richting Miró om hem lastig te vallen en om hem zenuwachtig te maken.

En dan JAAAAA! Daar zagen we ze door de schuifdeur die even open bleef staan. Esther was meegekomen om ons even te zien, maar ze mocht eigenlijk niet naar ons toe omdat ze direct weer terug moest vliegen naar Amsterdam.

Maar nee is geen nee, dus Esther kwam mee met Maan en Nick om ons gedag te zeggen en haar ere passagiers veilig af te leveren op hun bestemming.

Maan mocht in de cockpit meevliegen samen met Nick. Controleren of Esther wel op de goede knopjes drukte en of ze wel snel genoeg reden om op te stijgen, eenmaal in de lucht ging ze als stewardess met thee en koffie langs de 'gewone' passagiers. Daarna croissantjes rollen en bakken voor de piloot en de copiloot. En aan het einde het aller belangrijkste kijken of de landing zacht en smooth verliep.

Eerste keer vliegen in je leven en dan gelijk zo'n belangrijke taak.

Met belangrijkste reden: vliegen naar je vriendje!! how romantic!!!!

Oma Joon kwam pas 4 uur later aan dus zijn we naar het strand gegaan gepick-nicked, de kinderen hebben zelfs gezwommen en kastelen gebouwd.

Toen kwam joon met de ouden-van-dagen vlucht, allemaal grijze mensen uit Amsterdam en de leukste was mijn........... moeder.

We hadden een appartementje in Kas gehuurd en tegen de tijd dat wij goed en wel ' thuis' kwamen zat Esther weer thuis in Bussum met de kinderen aardappelen te eten. Wat een gekke wereld eigenlijk, zo groot en zo klein tegelijkertijd.

18 maart 2012.

Na het Turkse ontbijt renden de kinderen het dorp in met een paar lira op zak voor iets lekkers. Wij oudjes kwamen iets langzamer op gang en liepen een hele tijd later ook naar het lieve vissersdorpje.

Nick en Mories gingen de ene kant op ik en mijn moeder de andere kant.

We liepen tussen de houten boten door die op blokjes hout stonden en in onderhoud waren.

Schilders, houtbewerkers, lassers en later de inspecteurs-boot-eigenaren waren in de weer.

Joan en ik zaten op de rotsen in de zon naar de zee en naar het eiland Meis, Griekenland, te kijken toen we Maan, Miró en Goya over de rotsen onze kant op zagen klauteren, ieder droeg een tasje en wat zat erin!

Een Toblerone reep, 500gr baklava en een fles water , hun koek pick-nick voor aan het water.

's avonds hebben we heerlijk zeebaars en een andere zeevis gegeten bij Smileys en na het eten zijn we in het donker naar het amfitheater gegaan en hebben we ons ingebeeld dat we in de vroegere tijd naar een opera of iets anders chiques aan het kijken waren. En als je over de piste van het theater in de verte kijkt, zie je de prachtige zee met een enorme verre verte.

Nick en Mories waren Cees (Nederlander maar sinds 6 jaar woontie lekker in Kas) tegengekomen en hadden een wandelafspraak met hem gemaakt.

Het was een fantastische wandeling die we de volgende dag met Cees gemaakt hebben.

We beklommen de hoge berg die we al dagen aan het bewonderen waren en lijkt op een reus die op zijn buik naar Griekenland ligt te kijken.

Het was een behoorlijke klim, de zon gaf al behoorlijke warmte, af en toe moesten we even rusten.

Joan stapte behoorlijk door met de verende wandelstok van Cees en de kinderen waren al in het eerste oog van de reus toen wij nog op de helft aan het zwoegen waren.

Daar in het oog, gingen we lunchen en wat langer uitrusten want de wandeling was hier eigenlijk nog maar pas begonnen.

Boven op de berg is de waanzinnige hoogvlakte, ongerept en fris groen gras met bloeiende amandelbomen. Overal waar je kijkt liggen stukjes witte steen, het lijkt daar op een sprookjes landschap en voor je het weet heb je de kans een kaboutertje of een elfje tegen te komen, denk je.

Joan en ik liepen te genieten van alles wat we zagen en zochten de mooiste stenen uit op mee te nemen. Joan vond stenen met een gat erin ( die ze van de douane niet in het vliegtuig mee mocht nemen) en ik vond een steentje die precies lijkt op een pepernoot.

De mannen liepen door met ferme pas, niet verder dan twee meter vooruit kijkend om de pas erin te houden. De de kinderen holden als hondjes heen en weer en wij raakten steeds meer achter, dartelend tussen de steentjes door over een dierenpaadje.

Omstebeurt een verrukte kreet uitslaand, als we weer iets moois op ons pad tegen kwamen.

Totdat we in de verte de mannen met geërgerde lange nekken onze kant op zagen draaien en wild met hun armen zwaaiden dat we op moesten schieten en niet zo moeten treuzelen. Ze riepen iets over nog uren wandelen en een bus.

Dus zijn we maar wat op gaan schieten, stiekem toch nog heel even een foto maken en iets van de grond af pakken om bij te komen.

Een eindje verderop kwamen we twee hele lieve kleine hondjes tegen die op hun rug gingen liggen als je bij ze in de buurt kwam. Ze rolden speels om en konden de kinderen niet met rust laten.

Joan en Cees liepen nu voorop en verdwenen al snel een hoekje om.... Nick en ik liepen er snel achteraan en waren ze eventjes kwijt maar zagen later de witte haren van Joan een paadje inslaan.

Mories en de kinderen waren we kwijt, ze bleven te lang bij de hondjes en liepen de verkeerde kant op.

Met fluiten konden we horen waar ze heen gelopen waren en met fluiten konden Mories en de kinderen ons weer terug vinden. Het duurde toch nog een hele tijd voor we elkaar weer vonden. Veel langer dan het getreuzel van Joan en mij, want wat er ook nog bij kwam, de hondjes waren helemaal met ze mee gelopen en wij vonden dat we ze terug naar de boerderij moesten brengen voordat ze zouden verdwalen.

Joan, Goya en ik zaten te wachten bij een waterput.

Het was inmiddels toch laat geworden, dus besloten we naar de weg te lopen en de eerste de beste bus terug naar Kas te nemen. Die bus kwam pas een klein uurtje later voorbij.

20 maart zijn Nick en Maan met de bus terug gegaan naar Antalya en vlogen naar Amsterdam.

We gaven Esther, de Transavia piloot, de 47ste Haas voor het voor elkaar krijgen dat de gewonnen tickets van Miró gebruikt konden worden. De 48ste haas aan de P.A van de Chef van Transavia, die getekend heeft voor het akkoord om de tickets te verzilveren. De 49ste Haas is voor Maan en Nick omdat ze met hun bezoek ons op vier hele leuke dagen hebben getrakteerd.

We zijn met Joan nog vier dagen in Kas gebleven, Joan is naar de vismarkt geweest We hebben schildersklasje gedaan in de haven, we hebben thee gedronken in de thee tuin en bij Smileys, citroenen geplukt van de bomen en nog veel meer. Op 24 gingen we de bergen om Joan ook nog een ander stukje Turkije te laten zien.

We kwamen op een plekje waar allemaal mini-bloemetje bloeiden, hele kleine Margrietjes, Anemoontjes, Irisjes, Boterbloempjes, Paardebloempjes, Orchideetjes, Tulpjes en andere licht roze bloemetjes. Heel schattig. Hier zijn we gaan slapen. Met z'n vijven in ons huisje.

De volgende ochtend begonnen we relaxed, ontbijtje, buiten spelen, kleine klusjes en daarna zijn we doorgereden naar Elmali. Daar kregen Joan en ik de volgende ochtend een Turks ontbijtje van vier oud ijzerhandelaren terwijl de jongens nog lagen te slapen.

De mannen sliepen naast ons in hun truck, één op de voor stoelen één in de laadbak op twee kistjes met daar boven op een oude radiator en een matrasje. Twee in een andere truck.

De mannen noemden de man die het ontbijtje aan het maken was, een ei soepje met brood en thee, Sophie. Ha ha dat was hun grapje..... echt grappig.

We hebben deze mannen de 50ste Haas gegeven voor de gezelligheid en het delen van hun ontbijtje.

We waren echt vroeg op, Mories en de jongens lagen nog lang te slapen dus zijn wij naar een marktje gegaan.

Ineens hoorde we een stem uit een luidspreker komen en iedereen stond stil met hun handen als kommetjes voor hun gezicht of borst. Behalve één mannetje die gewoon doorging met tomaatjes uitzoeken.

Joan stond ook ineens, als alle andere mensen, met haar handen als een kommetje voor haar borst mee te doen met het gebed. Tenminste ik denk dat het een gebed was.

De luidspreker was ineens stil en de wereld begon weer te draaien.

De school was moeilijk te vinden vandaag, maar we vonden het in een weiland. Ongeveer 20 km van Antalya want morgenochtend vliegt Joan weer terug naar Nederland.

We hadden een bonte avond met BBQ vlak bij het strand in een parkje. We zijn laat naar bed gegaan en de volgende ochtend vroeg weer op. We moesten om 08:30 uur op het vliegveld zijn.

Het ging allemaal anders dan we dachten. We kwamen niet om 08:30 aan op het vliegveld. Volgens onze klok wel, maar volgens de wereld niet. De klok was een uur vooruit gezet en dat hadden wij op ons minibloemenveldje niet meegekregen!

We waren dus een uur later, een half uur voordat haar vliegtuig vertrok dus te laat.

Joan haar vliegtuig gemist, we waren zo goed op weg, we waren precies op schema.

We kochten een nieuw ticket, ze vertrok nu pas om 20:55 dus hadden we gelukkig nog een hele dag bonus met oma Joon!! dankje Haas, je weet altijd weer op een verrassende manier ons te verrassen.

Voor de lunch hebben we weer ge-BBQ-ed en nu waren we ruim op tijd weer op de luchthaven.

Om 20:50 kregen we een sms-je dat Joan op het punt stond te vertrekken.

We keken met zijn vieren door ons zolderraampje en zagen een paar minuten later een vliegtuig opstijgen. ' dat moet oma Joon zijn' riepen we allemaal tegelijk.

' daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag!! Oma Joooooooooooooooooooooooooooon'.

We konden haar de rest van haar reis volgen want ze stuurde ons steeds een smsje. Dat ze geland was, dat ze in de trein zat naar Rotterdam en dat ze met de taxi naar huis ging.

We zijn op weg Turkije te verlaten, weer naar nieuwe landen te gaan en onze ogen te openen voor alles wat er om ons heen gebeurt.