Omdat we bang waren dat we verder niks meer mee zouden maken en dus niks meer te schrijven valt voor op hazenpad,zijn wij zo onverstandig geweest onze auto net over de grens een heuvel op te rijden. Met een prachtig uitzicht van boven op de grensovergang om daar de nacht door te brengen.

Die nacht kregen wij bezoek van de Servische grenspolitie. Natuurlijk. Wat we daar deden en waarom we precies daar stonden, en een van hen wees naar de grensovergang in de verte.

En onze verderkijker (zoals Miró het vroeger noemde) die voor het raam lag.

Euh... ja.., en leg het dan maar eens uit. Daarbij ook nog de handicap dat deze politiemannen slecht Engels konden en Duits niet wilden spreken.

Ik hield mij slapende, want hier is Mories heel goed in.

Onschuldig kijken, begrijpend kijken, grapjes maken en geruststellen.

Ik hoorde vier verschillende stemmen, drie stemmen waarbij ik mij in mijn verbeelding grote mannen kon fantaseren met petten op en uniformen aan.

En één klein stemmetje, die het meeste zei, en waarbij ik een klein mannetje voor mij zag in een te groot pak en een scheve pet.

Een beetje aan de dikke kant met zachte puddingachtige wangetjes. En hoe langer ze bij onze camper stonden hoe grappiger dat mannetje in mijn verbeelding werd.

Maar ik bleef mijzelf onder de deken verstoppen zodat ik het spel van Mories niet in de war zou sturen. Ook al werd ik steeds nieuwsgieriger naar de man met het hoge kleine beetje hese stemmetje, dat ik met moeite mezelf moest tegenhouden niet stiekem te kijken.

We mochten op deze plek blijven slapen, Mories heeft de borderpolice weten te overtuigen dat we hier toevallig op deze strategische mooie plek stonden omdat..... we er niet van houden in een stad te staan en omdat we van de natuur houden en meer van die praatjes.

'Goed gedaan Mories', zei ik trots. 'Jij blijft altijd zo lekker rustig, haha.'

Wat een grappig mannetje was dat zeker hè? Die met dat hoge stemmetje' vroeg ik Mories.

Eerst begreep Mories niet precies wat ik bedoelde en zei later, ' er was één vrouw bij'.

13 april (vrijdag).

Niet om het een of ander, maar deze dag had ik helemaal geen zin om op te staan.

En ik wist nog niet eens welke dag het vandaag was.

Onze rechter voorband was lek, er zat een grote schroef in. De krik die we bij ons hebben is niet de goede, hij is te kort en kan onze auto niet op krikken dus band verwisselen lukte ons niet.

Een politiepatrouille kwam poolshoogte nemen en vroeg onze paspoorten, toen ik op onze lekke band wees trokken ze alleen hun schouders op.

We stonden ver van het dorp Dimitrovgrad, omdat we zo nodig in de natuur wilde staan.

Mories is op de fiets opzoek gegaan naar een krik die nergens te koop was en kwam terug met een bandenman die voor 50 euro!!! de band wel wilde verwisselen en plakken.

Toen we later weer op weg waren scheelde het maar een beetje of we hadden een frontale botsing, in het sombere Smederevo, met een autootje waarvan de bestuurder iets anders aan het doen was dan op de weg te letten en in de flauwe bocht op onze weghelft reed.

Onze nacht werd verstoord door het gedreun van een disco aan de kade van de grote rivier ( waar overigens de film Black cat White cat is opgenomen).

De volgende dag zijn we naar Belgrado gereden en door naar Novi Sad.

Servië is ook een prachtig land en het gekke is, ik was zelf ooit in Joegoslavië, een groot land.

Nu hebben de mensen er grenzen tussen getrokken en denken wij steeds, ' oooh hier is het ook mooi, en hier dit land ook.

Van Novi Sad zijn we Kroatië binnen gereden tot aan Vukovar waar we op de heen reis ook al waren geweest.

Vukovar is de meest gebombardeerde en beschoten stad van Kroatië, we stonden onder een watertoren die 600 keer geraakt was door kogels van de Serven.

Links van ons deze toren, die de Vukovaren als monument hebben laten staan, en rechts van ons een lief klein speeltuintje, met gras en fruitbomen die in bloei staan.

Links de oorlog, rechts vrede.

Er komen heel veel mensen hier om te herdenken, ook mannen die zelf mee vochten in de Joegoslavische oorlog.

We waren op weg met de geluksreis maar Haas wijst ons de weg langs een oorlogsroute.

Eerste Kroatië in Joegoslavië, Sarajevo, Georgië met Rusland, zuid-Oosetië, Armenië met Turkije, Iran en Irak, Afghanistan, Pakistan, Koerdistan, we scheren langs Syrië. Ook kunnen we de Noord Afrikaanse route niet nemen vanwege de ruzie van Algerije en Marokko, in Egypte is het mis en in Libië ook niet veilig.

En wij rijden met ons sukkelige autootje door en langs de brandhaarden, die van vroeger en die van nu.

In de huizen van Kroatië zitten de kogelgaten nog, de hele voorkant totaal verminkt door een hagel van kogels.

Dat maakt veel indruk, nu de tweede keer meer dan de eerste.

In één dag zijn we door Kroatië naar Slovenië gereden waar we weer met de Euro moeten betalen en waar de boodschappen ook weer Europese prijzen hebben en waar we elkaar met heimwee aankeken.

Heimwee naar het Oosten, naar Azië, naar dingen die we nog niet kennen en waar we ons nog kunnen verbazen.

Hè bah! We zijn gewoon weer thuis.

Teneergeslagen zijn we in drie dagen door Italië ( wel mooi hoor) naar Frankrijk gereden.

We hebben ons tijdens onze hele reis nog niet zo onveilig gevoeld als in Italië. De auto alleen laten staan lijkt ineens geen goed idee meer. Da's gek hè!

Voor ons toch eigenlijk thuis.

We werden nog door twee maffe Italiaanse politiemannen aangehouden die als de Dukes of Hazard uit hun rijdende politieauto sprongen en ons dwongen te stoppen. In zenuwachtig Italiaans schreeuwde ze ons iets toe en dat ze ons in de gaten hebben.

De kleine trok met zijn wijsvinger het vel onder zijn rechter oog naar beneden zodat wij de rode binnenkant konden zien. Niet om zijn Italiaanse gezondheid te tonen maar ten teken dat hij ons in de gaten hield.

'Die hebben gister een maffiafilm gezien en spelen die nu na' zei Goya.

Maar we konden doorrijden, later kwamen ze terug en keken ons langs de kant van de weg na

met hun handen in hun zij en knikten met hun hoofden om ons te laten weten dat we er niet zomaar mee weg komen.....

Whaaaaa! Gauw weg uit dit rare land. Geef ons de politie uit Turkije maar of nog beter die uit Iran, die zijn tenminste vriendelijk en ook al kan je ze niet verstaan, we begrepen ze tenminste!

26 april,

zijn we nu in Avignon en morgen willen we in Spanje zijn.

We gaan snel weer naar een vriendelijk land.

Over een week terug in de tijd, we zijn op weg naar Marokko.