Goya's gedichtje:

het vlees is op

mijn brood is rood

daar kan geen vissie op.

24 mei 2012, ( 41 jaar).

' En hoe voel je je vandaag?' vroeg Mories.

' alsof ik een gouden kroontje op heb '.

Vandaag ben ik jarig en dit is de bijzonderste plek in 41 jaar waar ik mijn verjaardag gevierd heb.

In de Erg Chebbi, vlak bij Merzouga op een ontzettende leuk camping in de zandduinen,

'Haven la Change desert hotel' 1 euro per nacht per persoon inclusief een zwembad die's avonds verlicht is en waar je overdag, als de zon je laat smelten in kan springen om af te koelen.

Maar het mooiste nog van alles, de zandduinen, het niets anders dan zand waar je ook kijkt.

Vandaag neem ik dus een kijkje 'over the hill', maar het valt eigenlijk best mee.

Ik ben heel langzaam de heuvel op geklommen liep hier en daar wat achter op de rest.

Dan neem ik aan dat de heuvel af met hetzelfde gangetje rustig naar beneden gaat.

Een extreme laatbloeier ben ik dus zal ik wel net aan het bloeien zijn boven op de heuvel.

En trouwens ik zie daar beneden een prachtig dal.

De jongens hadden het huisje op wielen versierd met slingers en er stond een halve meloen op tafel met kaarsjes erin.

We hadden nog drie van die taarten dus dat was heel de dag taart eten.

Bij het zwembad kreeg ik lunch gemaakt door Miró.

Na zonsondergang, waar wij met zijn vieren in de duinen naar zijn gaan kijken kreeg ik een romantisch diner voor vier bij het verlichte zwembad.

Het eten was heerlijk, wat een top camping, met een heel goed restaurant erbij.

En om het feest helemaal af te maken zijn we met zijn vieren in het zwarte donker van de woestijn de duinen in gelopen om een plekje te zoeken om te slapen.

We namen dekens en matrasjes mee en twee vuurwerk fontijnen om het feest feestelijk af te sluiten.

Het plafond was de sterrenhemel en het warme zand was ons bed.

Wat hebben we er heerlijk geslapen!

De volgende ochtend werd ik voor de zon wakker en heb ik naar de zonsopgang gekeken.

De jongens lagen nog heerlijk te slapen.

Ik zag dat door ons bedje een woestijn torretje zijn weg geblokkerd was, rondom zag ik de kleine paniekerige voetstapjes van het torretje die zijn weg zocht.

Het was net een versiering van onze vloer.

Verderop zag ik nog meer sporen van diertjes en toen Miró en Goya ook wakker werden gingen wij proberen te ontdekken van welk dier het zou kunnen zijn.

De verre duinslapers komen in groepjes uit de Erg Chebbi op kamelen.

Mooi gezicht in het ochtendgloren.

We moesten voor de hitte de duinen weer uit zijn dus natúúrlijk waren wij net te laat en sprongen de jongens oververhit en met een rode kop het heerlijk koele zwembad in op de

'Haven la Change'.

We zijn de volgende dag verder gereden richting Zagora, Tazenakt waar de warme woestijnwind om ons heen blaast en Quarzazate, waar we speciaal voor de pasteri's en de fruit drankjes heen zijn gegaan.

Er zat een musje op ons aanrecht, er vloog een musje door de raampjes binnen en weer buiten en tikte mij in zijn vlucht even aan.

En nu zit er een heel mooi zwart vogeltje met een wit kapje en een mooie witte staart steeds voor de deur.

' Tekens!' zeg ik.

' Of ze komen op ons brood af ' zegt Mories.

In Quarzazate streken we neer op een parkeerplaats voor een bar met een groot terras.

We hebben er geslapen en de volgende ochtend tijdens de school van de jongens kwam de ober van het cafe een pot thee brengen.

Van een anonieme gever. Zei hij.

Later die dag, in de avond, liet de ober weten dat onze anonieme weldoener een grote tagine met vlees en coucous is komen brengen en die konden we in de bar komen opeten.

Het was heerlijk! En het was veel, we hebben het met zijn vieren niet op kunnen eten.

Aan de ober heb ik Haas nr 58 gegeven en of hij de Haas aan onze onzichtbare weldoener wilde door geven.

Later zagen we, ha ha !, toen we nog een theetje op het terras aan het drinken waren, een man met het Haasje in de hand en een riem met een hondje eraan in de andere hand weglopen.!

Weet je wat zo grappig is? Ik ben een tante in Marokko.

Van Quarzazate zijn we in een paar dagen via Demnate en Imdahane naar Marrakech gereden.

In Marrakech parkeerden we de auto bij ' parking gare routiere' waar we ook mochten slapen.

We kwamen 's avonds na de hitte van de dag in Marrakech aan toen het nog erg heet was.

Vanuit ' parking gare routiere' zijn we naar la place Djema el Fna gewandeld en daar hebben we de hele verdere avond doorgebracht.

Onderweg hebben we het broekje van Goya laten naaien bij een naaimannetje.

Een van de broekspijpen van Goya was helemaal uitgescheurd.

Toen wij op het platteland, de woestijn of in kleine dorpjes waren vonden wij dat niet zo erg.

Handig zelfs want als Goya en ik samen door kleine schattige straatjes liepen werden we door niemand lastig gevallen.

Ik een echt Marrokaanse vrouw en Goya een arm zwervers jongetje.

Door Miró en Mories werden we verraden.

En als ze achter ons liepen hoorden we de winkeliers ' kom kijken in mijn winkel!, niks kopen, seulement pour les plaisir des jeux.'

en dan liepen Goya en ik iets harden om niet ook in de val te lopen en te doen alsof we die twee witte mensen niet kennen.

Maar nu in de grote stad vonden we dat het broekje weer gemaakt moest worden en in korte tijd zag je er helemaal niets meer van.

Heel vakkundig heeft het mannetje de broekspijp weer gerepareed en loopt Goya er weer keurig bij.

Op' la place' was het een groot feest, koninginnedag op z'n Marrokaans.

Overal ' illegale visrestaurandjes' waar je heerlijk kan eten en sinaasappelsap kraampjes en slakkebarretjes en mensen die truckjes kunnen en mensen met slangen of apen (aaaaaah nee niet een aap, gilt Goya) waarmee je tegen een kleine vergoeding op de foto kan.

We raakten verwart in het spinneweb van kleine restaurantjes waar je van de ene naar de andere gepingpongd werd.

' Bonjour madam! Regarde la menu de chez nous!, vous venez de ou? Aaah Hollande, allemachtig! Madame! Viens manger chez nous! Chez nous! Chez nous! '

minstens 85 restaurateurs trekken er aan je arm of houden er het menu voor in de hoop dat je bij hen aan tafel aanschuift.

We waren echt van plan lekker te gaan eten op 'la place' en om even op adem te komen zijn we een heerlijk soepje voor 35 euro cent gaan eten.

Daarna hebben we het nog een keer gewaagd en sprongen we weer in het gekkenhuis van de restaurantjes.

Nu waren ze nog op dringeriger en wapperden de mannen met hun menu's voor onze gezichten en versperde ons de weg op zoek naar nr 23, tip van Horas, of nr 124.

Maar alle nummers staan kriskras door elkaar dus het is echt zoeken.

En ineens verloor Mories daar zijn geduld.

Hij slingede een menu kaart weg en zwiepte een mannetje een paar passen terug.

' touche pas ma FEMME!' riep hij een andere toe die mij de weg versperde en mij tegen probeerde te houden door mij terug te duwen.

En dat vind Mories ook niet leuk, vreemde mannen die aan zijn vrouw komen.

' joh wind je niet zo op ' zei ik tegen Mories.

En om mij heen zag ik verschrikte gezichten van toeristen die lekker zaten te eten.

En in ganzepas liepen we van het restaurant gedeelte weg om net daar buiten bij de speciale kruidendrankjesstalletjes een kruidendrankje te drinken.

' Ik ga daar nu niet meer in hoor' zei ik.

En ben met de jongens tolletjes gaan kopen om te tollen op ' la place'.

Mories is nog terug gegaan en heeft bij een restaurantje waar alleen maar Marokkanen zaten te eten een schapenkop gegeten.

Lekker rustig want als de wapperende menukaart houders bijna Mories hun tentje in probeerde te lokken en hem net optijd herkende, hielde ze de kaart snel naar beneden en slikte en verstikte zich bijna in hun eerste woorden.

De kleine man die het gewaagd had mij aan te raken zei nog dapper omhoog tegen Mories

'Tu n'est pas tres gentille'.

We zijn nog tot laat in de avond op het plein gebleven, tollen samen met de tollenman die alle truckjes kan en sinaasappelsap drinken.

We zijn de volgende ochtend vroeg weer weggereden uit Marrakech naar de kust bij Taghazoute.

5 dagen zijn we op het strand bij Taghazoute gebleven.

We betaalde onze parkeerwachter 5 dirham per dag ( 0,50 cent).

Het was er super.

Ongelovelijk mooi strand, schoon, lekker oceaan water en hoge golven.

Bijna vakantie, was het niet dat de jongens elke dag naar school gingen en ik maar hazen aan het maken was dan zouden we het bijna geloven.

14 juni 2012 Sidi Ifni

We zijn nu al bijna een week in Sidi Ifni, wat een leuk dorp is dit.

We staan op het strand, er is elke dag verse vis, tonijn net uit de zee voor 2 euro per kilo, een leuk centrum en een super grote markt op zondag en hele leuke lieve mensen.

Goya heeft er op de markt een gouden Rolex gekocht door flink te onderhandelen .

Gister kregen de jongens een klein haaienbekje op de vismarkt van een jongen die er werkt.

Ze waren er zo blij mee dat we 's avonds terug gegaan zijn en een grote bek kochten met drie rijen grote tanden erin.

Deze hangt nu te drogen in de zon en daarna moeten we hem schoon borstelen en vernissen.

We komen hier maar niet weg elke dag is weer een fijne dag en het leuke is dat we de bijzondere en gekke mensen leren kennen.

't mannetje met het jampot brilletje en de tandjes

't mannetje met de walkman die het verkeer regelt met een badmeesters fluitje

't mannetje die elke dag vraagt of hij de auto kan wassen

't mannetje met het Marokkaanse viooltje met een snaar

de nachtwaker met het mutsje en het oranje hesje.

We komen ze elke dag weer tegen en dan is het steeds een vrolijk weerzien.