Het Russische schoppendans lied

Midden in de nacht van 27 op 28 september word Goya wakker.

' Miró......Miró.......' fluistert Goya.

' Hoor je dat ?'.

' Wat ?' vraagt Miró.

' Ze zingen het Russische schoppendans lied. Ze kunnen alleen niet zingen, ze zingen vals.'

' Ik hoor niks.'

' Nee, steeds als ik het je wil laten horen stoppen ze. Ja!! hoor je dat?.Dat klinkt eng.'

' Nee.'

' Dat heb ik vaak, dat ik alleen wakker ben en enge geluiden hoor.'

het werd stil. Goya en Miró waren weer in slaap gevallen.

28 september 2011

We zijn gisteravond in een dorpje gebleven ongeveer 5 kilometer van Pamukkale.

De polis kwam bij ons langs om te vragen of alles goed ging.

Omdat Goya en Miró niet zo goed geslapen hadden, door een of andere Russische schoppendans lied, lieten we ze uitslapen.

Mories en ik gingen een Turkisch kahvé drinken in het barretje naast de auto.

Na de kahvé en een bezoekje aan het internet café ( dat café waar de schapen over je voeten heen lopen) gingen we verder naar Pamukkale.

Van heel ver zagen we de witte kalk bergen al in de zon schitteren. Langs de weg stopte we om de bergen te beklimmen via een illegale weg. Want wat we al gezien hadden: verderop stonden al tientallen touringcars in rijen van 4 opgesteld. Daar moeten we niet zijn. Dus wij beklommen Pamukkale vanaf de achterkant omhoog. Zo wit dat je er pijn van kreeg in je ogen. Ik hoorde een stroompje water ergens lopen. Miró klom verder omhoog. Goya en Mories liepen veel verder achter ons. Het water dat daar stroomde was zo helder en fris. Klaar water noemt Mories dat. Inmiddels zijn ook Goya en Mories de witte kalk bergen op geklommen, ze stonden bovenop de top en ineens hoorde we een schel fluitje. Een Pamukkale bewaker. Wat! We keken elkaar aan, we begonnen te lachen, haha en zwaaide naar de vrouw met het fluitje die gebaarde dat we weg moesten gaan. We voelde ons betrapt en ook weer 20 jaar jonger, stoute dingen doen leuk joh. Goya had er de pest in . ' dit is toch gewoon natuur!, hier mogen we toch lopen!' We hadden het wel gezien dat Pamukkale, het is er wel mooi maar om er nou voor tussen drommen andere toeristen te gaan staan ging ons iets te ver. Wat vele malen mooier was, was de plek die we voor die nacht uitgezocht hadden. Aan de voet van de Pamukkale berg. Het moment dat het donker werd zal ik nooit meer vergeten. Dit is het bijzonderste en waanzinnigste uitzicht dat ik ooit heb gezien. De stad in de verte “Denizli”, heeft alle lichtjes aangestoken. De jongens liggen in bed, Mories maakt koffie, ik sta in het donker naar al die lichtjes te kijken. Een magische plek en een perfecte temperatuur.

29 september 2011

Wilde we de bergen in, bij Cardak gingen we de hoofdweg af richting Bayindir, we hebben 3 uur naar de goede weg gezocht uiteindelijk zaten we niet op de goede weg maar het was wel op een hele mooie weg. Aan het einde daarvan kwamen we in een dorpje, Hayriye. We hebben er thee gedronken in het cafeetje. Tussen de Turkse mannetjes met hele leuke mutsjes op. Er kwam een mannetje binnen met een zakje eieren die hing hij op aan de kapstok en bestelde een kopje thee. Ze zitten hier en alle mannetjes hebben een kopje thee voor hun op tafel staan. Wij vonden het net zo leuk naar hun te kijken als zij naar ons. Er komen hier vrijwel nooit toeristen, toevallig een paar weken geleden nog wel. Een paar Engelse jongens op de fiets en daarna wij. Na de thee gingen we weer verder op zoek naar de weg naar Bayindir. Het was echt een wonderlijke weg, over bergweggetjes, langs moerassen waar de vogeltjes met ons mee vlogen zoals dolfijnen mee zwemmen met een schip. En Helle honden die achter ons aan rende, met stekel halsbanden. Soms was het landschap weer helemaal plat en kon je ver de natuur inkijken. Natuurlijk zijn we nog een paar keer verkeerd gereden want wegwijs borden zijn hier niet. Uiteindelijk zaten we op de goede weg, toen we een heuvel op reden zagen we voor ons het meer Corak G. Het wonderlijke was, dat er door het meer autobanden sporen liepen. 'Wat is dat?' dat was een gek gezicht! Toen we dichter bij kwamen zagen we dat het hele meer was droog gevallen. Aan de overkant lag Bayindir De bewoners en bezoekers van dat dorp reden voortaan dwars over het meer naar Bayandir. Het dorp is hier ooit gebouwd omdat hier een meer is die niet meer is.

Aan de overkant van het dorp zijn wij in een marmer mijn gaan staan voor de nacht. Met een prachtig uitzicht over het meer. De zon is al verdwenen achter de bergen, de maan staat er nu voor in de plaats. In de verte horen we alleen een kudde schapen of geiten de bellen hoorde we bellen en de herder af en toe roepen. Miró, Goya en ik zijn het meer opgelopen, dat is zo groot dat je er bang van wordt, zoveel lege ruimte om ons heen zijn we niet gewend dat maakt echt bang. En daarbij kregen we weke knieën als we dachten aan de Helle honden die hier in de buurt rond lopen. Met de kriebels in onze benen zijn we zo hard we konden weer naar de oever gerend en terug de camper in.

30 september.

Bayindir staat wél op de kaart maar is er eigenlijk niet. of wel maar er is niks. Hebben we daar gister de hele dag naar gezocht. er liepen 4 mannen naar het theehuisje, 1 vrouw die de boontjes uitdrogen had gelegd en 3 geiten aan een touwtje om hun beentjes. We zijn 3 keer het dorpje door gereden met 'Overland' die bijna twee keer zo groot was als Bayindir zelf op zoek naar een bakkertje of ander winkeltje. De 4 mannen keken ons elke keer na als we wéér langs reden. ' zo, dat was een hele gebeurtenis daar '. Zei Mories. ' vanaf nu zullen ze zeggen: was dat vóór of na dat die camper 3 door ons dorpje kwam'.

We zijn maar verder gereden en kwamen door steeds meer dorpjes van maximaal 137 inwoners zonder brood winkeltjes. Als we ergens stopte om even na te denken sprongen de mannen van hun stoel en wilde ons allemaal de weg wijzen. Maar we gingen nergens heen. Snel verzonnen we dan een bestemming op de kaart en wezen die aan. Probeer maar eens in het Turks uit te leggen dat je nergens heen gaat, dat je de weg niet zoekt.

Wat we zochten was een bakker en een goede plek voor school. Brood hadden we uiteindelijk gevonden en een schoolplek ook. Grappig dat de meester ook steeds weet waar de school is, deze is toch bijna elke dag op een andere plek.

We zijn langs een landweggetje gaan staan, na het ontbijt gingen de jongens naar school. Een tijdje later stopte er een tractor met Yilmas erop. Hij gaf ons 2 meloenen en vroeg of we thee bij hem kwamen drinken, dachten we. Maar na een uurtje kwam hij ons halen (want de jongens zaten nog op school) en kregen we een echte Turkse plattelands lunch! klaar gemaakt door Yilmas's moeder, Musea. Vader was er ook hij heet Ilyas.

Yilmas woont in een nog kleiner dorpje dan Bayindir is. Hij woont in Beyköy, 42 inwoners. Hij heeft 300 schapen en 6 Helle honden. Ze moesten erg om ons lachen toen we probeerde te vertellen dat we bang zijn van die honden, dat ze ons in onze kuiten bijten. Het was er erg gezellig, met het zakwoorden boekje kwamen we een heel eind op weg naar een gesprek. Yilmas kreeg de 10de Haas. Hij was er echt blij mee en wenst een bruid. Dus Haas doe je best!! stuur Yilmas een bruid.

1 oktober,

We zijn in Egirdir aangekomen, een heel vreemd stadje.

Het lijkt net of alles net niet is gelukt. Er is hier een winkelcentummetje met winkeltje die niet lopen en allemaal hetzelfde verkopen, een krantendrukker die alleen maar aan het gokken is op voetbal wedstrijden en een kleding zaak van een hippe jongeman die er niet is als je hem zoekt.

Een Hamami met een heel groot deftig ijzeren hek opslot en puin op de stoep. Het is er wel rustig en vriendelijk en je kan er ook lekker eten.

De jongens en ik zijn nog even naar de Citadel gelopen maar die had geen ingang. Het meer is wel heel mooi en groot. Toen we eraan kwamen stond er een enorme wind. De golven in het meer leken wel die van een zee.

We hebben 2 nachten in Egirdir geslapen en zijn nu in Sütcüler. Tussen liggend verhaal komt later want onze stroom is nu op. xxxxxxxx IMMG

Een 'klassieker' De Familie op de TV bij de NCRV

http://altijdwat.ncrv.nl/pagina/lach-land-van-geluk

Ach weer zo'n leuk verhaal.

In Yenifoca zijn we 4 dagen gebleven. We konden bijna niet geloven dat we nog niet door iemand zijn weggestuurd. In tegendeel. We kregen weer van alles, koekjes, water, kopjes koffie, weer een doosje olijven, we werden nog uitgenodigd door Ensoy en Minime om bij ze te komen eten. Daar konden we ook allemaal een douche nemen, de was ging in de wasmachine en mochten we de andere dagen van hun buiten douche gebruik maken. Zij hebben de 8ste Haas mogen ontvangen. De mensen zijn hier zo ongelovelijk vriendelijk. Eerlijk, ik denk dat we ergens in nederland al lang door de buurt bewoners zouden zijn weggestuurd. Of door de politie met een boete voor hun target. Er zwemmen hier botsvissen in de zee. Ze zijn ongeveer zo groot als een haring. Als je heel stil blijft staan, botsen deze vissen tegen je benen aan. Dat doet best zeer, want ze botsen echt hard, vooral als ze steeds tegen dezelfde plek aan botsen.

21 september was het noodweer. De straten werden rivieren maar het duurde niet lang. Na de storm kwamen de putjesscheppers de putten leeg scheppen.

22 september was een top dag! Een van de gasflessen was weer eens leeg. Ooh ja had ik al verteld dat we het opzetstuk voor de gasflessen, om ze te vullen niet bij ons hebben en dat daarom de opdracht 'vul de fles' best een moeilijk is. Nou vandaag hadden we het weer voor elkaar. We zijn in Aliaga naar Milangaz gereden. Een raffinaderij, een gigantisch gasvulstation voor de hele regio. Daar vroegen we of ze onze fles wilde vullen. Eerst kon het niet, toen kon het toch en later toch weer niet. Uiteindelijk moest de man eerts een kopje thee drinken voordat hij kon beslissen. Mories was weer in de auto komen zitten en we wachtte af..... opeens kwam er een vrouwtje 2 kopjes thee brengen. Een kwartiertje later kwam daar de man mét een volle gasfles.

Jullie wisten natuurlijk nog niet dat de uitlaat doormidden gebroken was. Dat hadden we verzwegen. Maar de uitlaat bleef gebroken. Op de weg van Aliaga naar Sigacik in Buruncuk, zag ik langs de weg een uitlatenwinkel. Alleen maar uitlaten. We gingen eens even kijken of deze uitlatenman ook iets voor ons kon doen. Nog geen kwartier laten lag er een keurige lasnaad over de uitlaat heen. Super blij en 25 Turkisch Lira ( 12 euro) lichter reden we vrolijk weer verder. Tuurlijk heb je dan nog geen topdag. Voor een echte topdag moet er nóg een klein wondertje gebeuren. Eigenlijk konden we het niet uitstaan dat we het opzetstuk voor onze gasflessen niet meegenomen hadden. Dan konden we gewoon bij elke pompstation lpg in de flessen tanken. In Troye konden we een opzetstuk van een vrindelijke Engelsman lenen, in Albanië heeft Bruno (de ontvanger van de 3de Haas) ons geholpen, daar kochten we een tussen opzetstuk, waar we eigenlijk niet zo veel aan hebben. Dus......vandaag hadden we onszelf nog een opdracht gegeven, die bijna net zo onmogelijk leek als onze vorige twee. ' zoek een Italiaanse lpg koppeling in Turkije'. Nou ja we hadden een topdag dus jullie raden het al. Ook zo'n gek ding hebben we hier in Turkije gevonden. Het was geen makkelijke tocht en het heeft ons de rest van de dag gekost maar we hebben er een! Nooit meer angst dat we zonder gas verder moeten. Want we zijn inmiddels wel verwend geraakt met een koelkastje en kooktoestelletje in ons kleine huisje op wielen. We vonden het in Bornova, vlak voor Izmir. Bij een benzinepomp vroegen we met handen en voeten of ze misschien zo'n adaptor verkochten. Niet daar maar een man tekenden voor ons een kaartje naar een plek waar we zeker zouden slagen. Toen we weg wilde rijden sprong er een jongeman bij ons in de auto en wees de weg. Tevens ook handig als tolk. Op een industrie terrein in een hardwarestore kochten we het opzetstuk, dat nog niet paste. Nu kwam het Albanische tussenopzet stuk van pas. Bij een andere zaak tapte ze daarin een schroefdraad zodat de Italiaanse lpg koppeling erin gedraaid kon worden. Het was gelukt! We hebben een bijzondere !! Een Turkse 'Italiaanse lpg koppeling' koppeling, een Albanees tussenstuk en een Nederlandse bajonetfitting. Een Turks Italiaans Albanees Nederlandse samenwerking.

Om 20:00 uur kwamen we in Sigacik aan. Goya heeft ons daar getrakteerd op calamaris met frietjes. Sigacik vinden we maar een raar vissers dorpje. Met een uitgestorven kermisje. Daar hoef je niet persé heen als je het ons vraagt.

23 september vertrokken we vroeg in de ochtend, toen de kinderen nog sliepen. Sigacik vonden we niet zo'n leuke plek voor school. Waar zou vandaag de school zich bevinden. Lang de weg richting Selcuk zijn we een weggetje richting zee ingegaan. Ja daar was school, weer zo'n prachtige plek aan zee! De jongens zijn na school de zee weer ingedoken. Ze moeten hard werken op school van de meester en de juf. Maar als de school uit is! Kunnen ze bijna elke dag de zee inspringen.

28 september.

we zijn nu in een heel klein dorpje in het binnenland van Turkije. De schapen lopen je hier over de voeten in het ' so called ' internetcafé. De afgelopen dagen zijn we in Pamuca geweest, een strand vlakbij Selcuk en Efes. Het was er zo relaxed en we werden weer eens in de watten gelegd door Ali, de strandtent medewerker. Het is ons uiteindelijk gelukt deze fantastische plek te verlaten, we komen hier zeker nog eens terug. Ali kreeg natuurlijk de 9de Haas. Straks gaan we naar Pamukele en dan door richting het oosten.

van Ayvalik naar Bergama

12 september waren we op weg naar een enorme markt in Bergama. Deze markt is alleen op maandag tot 15:00 uur. We zijn tot Ayvalik gekomen. De weg van Sahil Cadesi naar Bergama duurde langer dan verwacht, komt ook doordat we 3 keer verkeerd gereden zijn. Dus om 15:00 uur kwamen we aan in Ayvalik. Een heel leuk havenstadje. 'Als we hier lang genoeg blijven kunnen we volgende week naar de markt'. Dus zo geschiedde. We vonden een prachtige plek net buiten de stad met een super uitzicht op de haven. Er was daar Club 'Kapri Plaji' een strandclubje met parasolletjes en ligbedden. De Club werd elke avond opslot gedaan met een groot ijzeren hek voor de ingang. Voor de rest kon je van alle kanten de Club in. De muurtjes waren knie hoog. We vonden het zo lief dat de eigenaar steeds zorgvuldig zijn Club opslot deed. We leende elke ochtend een beetje water van de Club voor een verkwikkende frisse douche. De eerste nacht kwam er een Polisi ( Turks) auto met zwaailichten naast ons staan. We hoorden de polisiradio tidelidie, en bij ons thuis kleurden de muren rood/blauw, rood/blauw, rood/blauw. Oh oh. Foute boel.... . De polisi stapte uit hun wagen. En ….. Hadden een momentje pauze. Ze kwamen van het uitzicht genieten. Lieten de deuren van de auto openstaan zodat ze de radio konden horen. De volgende 3 avonden kwamen ze weer. Samen met ons van het uitzicht genieten. De volgende dag hadden Miró en Goya weer school. Ze gaan als een speer. Wat zijn de juf en meester trots op de jongens. Ze verstaan ook al heel goed Engels, en dat staat niet eens op het programma. Na de schoolbel was Goya zo blij dat hij vrij was dat hij mij een hele stevige knuffel met een dikke kus gaf. ' Ik ben de juf hoor ,' zei ik tegen Goya. 'oh'. Zei Goya en schaamde zich echt, hij lachte verlegen en wist niet hoe hij kijken moest. Uiteindelijk gaf hij mij een hand en zei ' tot morgen '. Na zijn rondje terug naar huis zei hij, ' ik ben ook zo gewend dat jij mijn moeder bent '. Ayvalik is zeker de moeite waard om eens te bezoeken. Het is er niet touristis, alleen de Turken zelf gaan er op vakantie. De sfeer is er super relaxed. 17 september gingen we weer weg uit Ayvalik naar Bergama. Voor we vertrokken ging Mories nog op jacht. Brood jagen . Op de fiets want die hebben we mee. Vanuit onze plek zagen en hoorde we al knallen. Toen Mories in het centrum aan kwam was het er heel druk, allemaal polisi's ( onze vrinden) en militairen en hoge piefen. Mories wilde op zijn fiets springen toen hij ineens iedereen stil zag staan, niemand verroerde een vin. ' oeh!' dacht hij en stapte van zijn fiets bleef stokstijf staan totdat alle andere mensen ook weer bewogen. Een plechtig moment. Heeft hij dat zomaar mee mogen maken op jacht naar brood. Het 5de haasje hebben we aan de stad Ayvalik gegeven. Voor de gastvrijheid, de gratis douches bij club Kapri, de vriendelijk mensen & dieren, liters drinkwater dat we kregen, een doos olijven van een buurtvrouw, de polisi en de vissers die ons hebben geholpen met geen vis vangen. Het haasje staat er in een boom vlak bij onze illegale kampeerplek. Voor de eerlijke vinder. Langs de weg van Ayvalik naar Bergama zijn allemaal katoen velden. Als ik jullie een tip mag geven: ben je van plan een geneeskundestudie te gaan volgen, ga dan naar Bergama! Dit is zo'n leuke studenten stad. Het is er mooi er zijn hier veel Griekse oudheid vondsten. ( ja, Merlijn je hebt gelijk) De Asklepion de plek om geneeskunde te studeren. De Akropolis, ja ook hier. En overal waar je kijkt oude poorten, zuilen en brokstukken gemaakt door de oude Grieken. Ik ben er naar de Hamami gegaan. Daar ben ik flink onderhanden genomen. Ik schaamde mij dood, het meisje dat zich over mij ontfermde hoorde ik zuchten en gebaren dat ze het er warm van kreeg. Ze was mij aan het schubben, na een kwartiertje sauna. Het washandje was zo zwart. Oud vel bleef zich maar oprollen. Ze sprak geen woord Engels en ik maar 1 woord Turks. Maar ik kon duidelijk zien dat ze zo een vies tiepje niet vaak behandeld had. Nadat ze mij overgoot met thermisch water kreeg ik een heerlijke massage. Mijn gedachtes dwaalde weg en ik keek de Hamami rond. Zo'n badkamer wil ik later ook. Toen ik weg ging zei ik 'sorry for all that skin'. Ze kon mij niet verstaan maar ik heb in elk geval mijn excuses aangeboden. Haas gaf mij nog 2 aanwijzingen. In Ayvalik stond er een grote Mimosaboom voor de Marina. En toen ik mij gedroeg als bewoner van Bergama en bij een theehuisje een kopje thee ging drinken kwam Isa, een Turkse gids bij mij aan het tafeltje zitten. Mijn poging tot niet opvallen mislukt. Hij rade ons aan naar het thermaalbad de 'zegTINDALi' te gaan. 19 september. Vandaag naar de markt waar we al een week met smacht op hebben gewacht. Maar eerst de jongens naar school. Toen we eindelijk op de markt aankwamen zei Goya, ' dit is een saaie markt'. 'Nee hoor '. zeiden Mories en ik. 'Dit is een hele grote markt'. We hebben niet een week gewacht om naar een saaie markt te gaan! Maar Goya had wel gelijk. Voor hem dan. Ze verkochten er alleen maar groente en fruit en kruiden. Mories en ik deden ons best om niet te vinden dat we een hele week voor niks rond om Bergama gedwarreld hebben. Dus zei ik, 'maar eten is toch het belangrijkste van het leven, daarom verkopen ze hier alleen maar eten'. Mislukte poging. Ik geloofde mezelf niet eens, het is waar ik ben niet vaak op zo'n grote markt geweest maar misschien hadden we er teveel van gehoopt in onze week vóór de markt. We hebben er wel kilo's groente, fruit en noten gekocht. Genoeg voor minstens 3 dagen eten. We hebben er ook de 6de Haas gegeven aan een groenteman die ons tijdens onze pauze in 'Overland' een zak met tomaten en komkommertjes gaf door het hek. Toen ik met behulp van een zakwoordenboekje en een polisman, die ook geen Engels sprak, kon uitleggen dat het een geluksding was, gaf de groenteman het haasje een kusje op zijn hoofdje. Hij borg hem voorzichtig op. Later toen ik nog een kilo appels ging kopen zag ik dat hij het haasje aan 3 nieuwe polismannen liet zien. we zijn nu in Yenifoca.

Update tot nu toe.

22 augustus 2011.

Soms,..... is het de moeite waard een paar kilometer om te rijden voor een waanzinnige maaltijd.

- oké 2000 kilometer om- Dit is Bosnië-Hertzecovina's top kwaliteit. Op een kronkelig bergweggetje van het noorden naar Mostar en de Kroatische kust, waar boeren langs de weg hun eigengemaakte honing verkopen in kleine stalletjes zitten we in een restaurant. 'LOVACKI DOM'. Hier roosteren ze het hele lam aan het spit. Het is zo simpel, geen fratsen. Het lam wordt ingezouten verder niks. Binnen 5 minuten hadden we 2 lamsbenen en een portie vlees, zo van het spit op ons bord. Het lam werd geserveerd met een aardappel en een perfect rode sappige tomaat. Voor 24,50 km (12,54euro) zaten we met zijn vieren buikjes rond en rond. Het lekkerste lam dat we ooit gegeten hebben!

Mories kocht na het eten nog een lamshoofd 'to go' voor het avond eten. 2,50. En weer hadden we die avond een verrukkelijke maaltijd!

28 augustus 2011.

We zijn in Albanië. Vlak bij de grens met Macedonië. De weg bracht ons bij een heel klein vissers dorpje 'Lin', aan het Lake Ohrid. Het leukste plekje waar we tot nu toe zijn geweest. De mensen zijn heel vriendelijk en 'Overland'paste maar net door het smalle straatje en enige straatje van dit dorp. De huisjes staan aan de rand van het meer. We hebben er een nacht geslapen, de was gedaan, gegeten, gezwommen, met de kinderen uit het dorp gespeeld. 's morgens werden we wakker van het geluid van mannen stemmen en het spatten van water. Af en aan kwamen er kleine roeibootjes met vis. Er stond een mannetje op de kade met een weegschaal en kocht de vis van de vissers. Het was 06:30. De man met de vissen ging om 08:30 weg. Op weg naar de markt om de vis te verkopen. In dit meer zwemt een vis die alleen in dit meer voorkomt, en super lekker is. Deze vis dus die hier verhandeld werd. Voor mij was het iets te vroeg om te reageren en te bedenken dat we hier de lekkerste verste vis konden kopen. Ik heb er nog spijt van.

4 september 2011.

De dag vóór de school begint. We staan op een fantastische plek aan zee! Beter nog dan ooit! Op de tweede vinger van de Griekse provincie 'Halkidiki'. Dit schiereiland heet 'Sithonia'. Waar de regenboogvissen met snorharen zwemmen en vissen met tandjes.

5 september 2011.

De eerste schooldag. Goya heeft er zin in. We hebben het lustrum gevierd. Voor school namen de jongens nog een frisse duik in zee, fris gewassen naar school. Met hun schooltasjes rende ze naar school met appeltje en rekenboeken. De schooldag was om voor ze er erg in hadden op 12:45 lagen ze alweer te snorkelen in de Egeïsche zee.

6 september 2011.

Na school gaan we lekker gymmen. Goya en miró nemen elke ochtend na het ontbijt een bad. Een bad waar vissen in zwemmen. We geven ze elke dag een pauze hapje mee naar school, als het dan pauze is nemen ze het hapje uit hun tasjes. Na school zeggen ze meester Mories en Juf Isabel gedag, pakken hun tasjes en roepen 'tot morgen'. Ze lopen het rondje in tegengestelde richting terug naar huis. 'was het leuk op school?'

7 september 2011.

Kavala Griekenland. Wat een leuke stad!

8 september 2011.

Alexandroupolis Griekenland, om 16:10 lokale tijd rijden we Turkije binnen.

De foto's op de auto wekken veel sympathie op. Vooral aan de grensposten, de altijd zo serieuze douane moet er steeds om lachen, maar schieten wel weer snel in hun functie en vragen zo streng mogenlijk onze papieren waarna ze dan vriendelijk vragen of dat allemaal familie is.Vooral alle foto's aan de linker kant krijgen veel aandacht.

9 september 2011.

We hebben gister mogen overnachten bij Turkse nomaden. Het was in Gelibolu, Turkije. Daar hebben we vandaag de boot genomen naar Lapseki. Bij de nomaden was het erg gezellig. Ik stapte wel meteen uit de auto om te zeggen dat we in vrede kwamen. 'Zal ik even uitstappen om te zeggen dat we in vrede komen' zei ik tegen Mories. Een woord dat ik nog wist in het Turks heeft het ijs direct gesmolten. In eertse instantie leek het er namelijk op dat we weer weg gejaagd werden door de mannen van het kamp. Ik riep (het was al donker) 'do you speek english?' '

'Turkish!' riepen ze terug. Het klonk hard, maar zoals we al eerder hadden opgemerkt,.. het lijkt vaak dat Turkse mensen ruzie hebben als ze met elkaar praten maar het klinkt alleen zo voor ons denk ik. Want na een fikse ruzie (zoals wij dan denken) zie je lachende gezichten en slaan ze elkaar vriendelijk op de schouders. ' Fransais?' riep ik . ' Turkish!' En een van de mannen kwam mijn richting op gelopen. ' ooh oo!' dacht ik maar stapt op de man af. Ik wees op mezelf 'No Turkish' zei ik. Wacht eens dacht ik ik ken nog één woord 'tessekur' riep ik . En de man begon te lachen. 'Tessekur, tessekur' riep hij naar achter. En iedereen vrouwen, kinderen en mannen begonnen te lachen. Het ijs was gebroken. Ik maakte het slaap gebaar en vroeg ' oke?'. 'Oke !' zei de voorste man en deed mijn slaap gebaar na. We werden uitgenodigd om bij hun tent te komen zitten waar ze honderd uit tegen ons begonnen te praten en te gebaren. Geen idee waar ze het over hadden maar het was wel gezellig. Vanochtend kreeg ik een nomade ontbijt met een kopje thee. Ik mocht bij hun onder het tentje. Goya en Miró lagen toen nog te slapen en Mories bedankte voor het ontbijt. Voor we weg gingen heb ik ze de 5de gelukshaas gegeven. Voor de overnachting en de gastvrijheid. Na de overtocht zijn Miró en Goya in Canakkale naar school gegaan, na school zijn we op excursie naar Troye geweest, waar de jongens een schrijf opdrachtje voor maandag van moeten maken en bij juf Isabel moeten inleveren.

ps. tessekur betekend dankjewel. dat wist ik nog van de reis naar Turkije met Thees, Piek en mezus 20 jaar geleden.

We zitten op de goede weg!

We zitten op de goede weg. Haas heeft een mooie speurtocht uitgezet. We reden langs de grotten van Han. Op de autobahn kwam er ons een vrachtwagen tegemoet van de firma HAAS. En reden langs 'Holtzhändel Glück'. Van München naar Wenen reden we langs de Chiemsee. Verder op in Duitsland doorkruisden we het dorpje Alland (pas op dislect aan het werk. Maar hier toch echt goed geschreven. Eerlijk gezegd zag ik pas bij het dorp uitrijden dat er geen Allard stond ). Nog verder Duidsland in zagen we aan onze rechter hand Knöten Vösendorf. Een vrachtwagen met het nummerbord '1 AUG-336' haalde ons in op de snelweg in Oostenrijk. 1 augustus is trouwens wel een gekke dag om een wereldreis te beginnen. En het viel ook nog op een maandag. Begin van de maand én begin van de week. Toen we een parkeerplaatje zochten in Osijek, Kroatie, stonden we tegenover Restoran (! weer geen dislectische fout. Zo schrijf je dat in het Kroaties). Dus 'Restoran Luka'. En speciaal voor Goya zijn we in Bosnië- H over een prachtig bergweggetje door het kleine dorpje Olovo. In Montenegro stond een huis te koop, de makelaar heet Engel en Völker. En een stadje in Albanië waar we langs reden heet Zusi. Het is nu 23 augustus en we hebben na 2 weken wildkamperen een paar dagen rust ingepland. Even aan de geweldige Kroatische kust, rust. Als we later verder rijden dan hopen we dat Haas weer van die leuke aanwijzingen achter heeft gelaten. P.s hier aan de kust wemelt het ook van de dorpjes die Luka heten. Dus zeker de goede plek om weer in vorm te geraken. Inmiddels hebben we Albanië al verlaten. En zitten nu aan het Lake Ohrid in Macedonië. Albanië is echt geweldig!Op de markt in Ohrid verkocht een marktman een handoek met een konijn die een grote paddestoel in zijn hand had. Boven de tekening stond met grote letter LUCKY! Laatste aanwijzing van Haas dat we nogsteeds opde goede weg zitten. Foto's volgen als we weer stroom hebben. En Internet natuurlijk dat is heel lastig. Maar we hebben het super!!!!! En genieten

van München naar Simontornya (Hongarije) via Wenen.

We moesten 4 dagen in München blijven ons huis was het Westpark. Lekkers schone wc's alleen gingen ze om 20:00 op slot. Maar dan werden ze wel elke morgen schoon gemaakt. 4 dagen omdat we er voor een Carnet de passages moesten zijn en vrijdag (12 aug) middag aankwamen net een paar minuten te laat wat achteraf niet zo veel uit maakten want we zaten op het verkeerde adres. Daar kwamen we de volgende ochtend achter toen de bali medewerker dat ons vertelde. En ook dat hun headquarters pas weer dinsdag (16 aug) open gaat. Gelukkig want dan konden we de 13de toch naar Kungfu Panda 2 die in het park draaide. Onderweg maakte Miró nog een Kungfu Panda hoofdrol en rolde van een helling naar beneden op zijn gezicht met zijn benen omhoog. Het deed geen pijn gelukkig. En we zijn een hele dag door München gelopen met een dagpas voor de metro. Mories was ziek geworden en lag met 39 grade koorts in de camper te slapen wel 2 dagen lang. Het ophalen van het Carnet is een heeeeeel lang verhaal. Het kwam er bijna op neer dat we nog eens een week moesten blijven. Maar gelukkig zijn we met zijn allen op een oplossing gekomen en konden we toch weg. Op naar Oostenrijk richting Wenen. We zitten nu in Simontornya Hongarije. Het dorp van Nathaniël vriendje van Miró en ook van Goya.

Bramen, frambozen, vijgen en brandnetelsoep.

Voor wie zich zorgen maakte of we het wel zullen redden met het kleine budget dat we hebben. Geen zorgen! We hebben ons vandaag rond gegeten aan zelf geplukte frambozen. Later kwamen we bramen tegen en een enorme vijgenboom. Toen we in het gras lagen uit te buiken zag Miró dat er langs het grasveld heel veel brandnetels groeiden. Hij wil al heel lang eens brandnetelsoep eten dus........We hebben net een overheerlijk brandnetelsoepje op. Heerlijk! nog even van de zon genieten. Wat een leven, Wat een leven! Be lucky met alles wat we in de natuur kunnen vinden. Haas at klaver daar was er ook een overvloed van en Ratje? Die eet alles.