Georgia!
Hoogstepunt en sneeuw!
Wat Miró en ik hadden bedacht toen we door het sprookjes wonderland van Cappadocia wandelde: we kunnen zo'n huisje gemakkelijk kraken, ze staan al meer dan een jaar leeg. We weten al welk huisje. Met een prachtig uitzicht op een boomgaard, appels of zo. Maar nu is het te koud. Geen ramen geen deuren de gure wind door ons huisje, nu even niet, nu gaan we verder richting Kayseri.
7 november reden we Kayseri binnen, recht voor ons zagen we de 'Paramount pictures' gigantische sneeuwberg. De 3916meter hoge Erciyes Dagi. Geweldig mooi gezicht! We zijn in Kayseri bij de Metro naar binnen gegaan om boodschappen te doen, een soort Makro. Dus we waren weer uren lekker warm aan het winkelen en hebben allerlei overbodige artikelen gekocht. De groenten waren niet lekker en de champions roken naar oude vis. Dus een tip voor onszelf en iedereen die het weten wil: Koop groenten en fruit op de markt! Veel goedkopen en veel lekkerder. We sliepen op een heel saaie, dood verlaten industrie terrein. Geeft niks, als je slaapt zie je er toch niks van. Dus reden we de volgende dag snel weer verder naar Sivas. Mories had in de Lonely planet al gelezen dat er in Sivas de oudste moskee van Anatolië staat. Het leek mij wel leuk deze moskee te gaan bekijken. Maar omdat het vaak al donker is als we een stad binnenrijden en we doorgaans de weg niet kennen leek het mij iets te veel gevraagd om met onze camper heel Sivas door te rijden op zoek naar de moskee. Dus ik zei niks. We parkeerde de auto op een klein parkeerplaatsje voor een theehuisje, we maakte een beetje eten en toen gingen we slapen.
9 november, de volgende ochtend ging ik op pad om een ontbijtje te kopen, toen ik het zag! Naast de auto, hele oude graven, de oudste stamde uit het jaar 1162. Ik liep er omheen en heel langzaam begon het tot mij door te dringen dat we de nacht door hebben gebracht op het terrein van de aller oudste moskee van Anatolië. De oude minaret staat helemaal scheef, en staat volgens mij op omvallen. Later hoorde we in het theehuisje dat de andere bij een aardbeving al is omgedonderd. Dankje Haas! Die Haas toch..... zo vriendelijk om onze route perfect uit te stippelen. Na de thee zijn we weer verder gereden naar Erzican. Over een pas van 2000 meter. Tussen de dorpen Karlik en Gemecik. Het hoogste punt tot nu toe. En heel veel sneeuw op dit hoge punt. We reden over de hoogvlakte tussen de uitgestorven vulkanen en meren. Een prachtige weg, om nooit meer te vergeten. 'Overland' is ons bewegende kasteel. Overal waar we stoppen is ons huis en nog steeds voelen we ons weer overal thuis. Ik heb nu al heimwee naar dit uitzicht. In Erzican zijn de jongens naar een 7D bioscoop geweest, waar ze in een westernkarretje een spoorlijn over reden. Buiten de bioscoop konden Mories en ik de jongens zien op een tv schermpje. Ze zagen er zo grappig uit, de 3D bril van Goya vloog steeds bijna af omdat hij, net als ik, geen neus heeft. Ze vonden het heeeeeeeeeeel leuk. Maar we moesten de stad uitvluchten, de hele stad zag blauw van de rook die op onze longen sloeg en we werden misselijk van de geur. De hele stad stookt op kolen en alle rook wordt uit duizenden schoorstenen uitgespuwd. Op goed geluk zijn we net uit de stad in een straatje gaan staan.
10 november. De volgende ochtend werden we wakker van geschuivel om ons heen. Heel voorzichtig keek ik door een spleetje van een gordijntje en zag ik een meneertje nieuwsgierig naar de camper kijken. Later ook nog een vrouwtje. Nog iets later een jonge vrouw. De bewoners van deze straat hebben de hele ochtend nieuwsgierig om de camper heen geschuifeld en toen wij 'decent' rechtop zaten in de eetkamer en eindelijk de gordijntjes durfde open doen, kwam de Taze van de familie ons thee brengen en broodjes. In de straat waar we stonden woonde alleen maar familieleden, en Taze was duidelijk de baas. Toen zij eenmaal bij ons thuis was geweest kwamen ze allemaal even langs. Taze heeft nu de 20ste Haas. Nu op naar Erzurum waar het heel koud is, zeggen ze. Het sneeuwde er. We stonden midden in de stad , net optijd voor de chaos die er ontstond door de sneeuw. Auto's die de straat niet meer op wilde rijden en botsinkjes. Wij stonden in een winter wonderland, a real White Christmas, de slager waar we de kip kochten werd er gek van. 'het sneeuwt hier ALTIJD'. zei hij. Maar wij hebben vast Kerstmis gevierd, perfecter kan niet.
11 november zijn we vroeg de stad uitgereden, de sneeuw vooruit, voordat het weer glad wordt want het was aan het dooien. Gelukkig maar want onderweg zijn we nog veel sneeuw tegen gekomen. Weer een fantastich mooie weg. Loen! pak je paarden in en kom hier heen. Bert! neem je muildieren mee! Het is hier zo prachtig dan gaan we de rest van ons leven paard rijden als echte cowboys. Haas hebben we al een hele tijd niet meer gezien en echt veel aanwijzingen zijn er ook niet meer. Misschien vind hij dat we een level moeilijker moeten speuren omdat we al zo goed zijn. Nou ja geen aanwijzingen: 'jawel joh!' zei Mories. 'Waar staan we nu dan in? met onze band!'. 'In de paardenpoep'. 'Ja! paardenpoep, paard, paardenhoef, hoefijzer. Wat betekent hoefijzer?'. 'Geluk?'. 'Ja, geluk. Je moet wel een beetje doordenken'. Langs de rivier waar we reden hadden ze om de 200 meter een kabelbaantje gemaakt naar de overkant. Om zichzelf of om de oogst van het land over het water te kunnen brengen. Want aan de overkant zijn al de tuintjes. Toevallig werd er een oogst opgehaald op de plek waar wij even pauze hielden. Hele pakken met aubergines, tuinbonen, en sperzibonen kwamen de rivier over. Twee hele ladingen vol. Onderweg zijn we nog drie keer tegengehouden omdat ze aan de weg bezig waren. Grote bulldozers gooide van hoog op de berg stenen naar beneden. Daardoor kwamen we heel laat aan in Artvin. Net zaten we nog in een stad op 1800 meter. Nu in een rare dunne stad op 240 meter. het verschil in temperatuur is goed te voelen. Artvin is een gekke stad. De stad is een dunne lange straat met heel veel kleine winkeltjes. De stad klimt met zijn lange dunne weg slingerend de berg op. We zijn naast het Atapark gaan staan waar Miró aan de armen van Popeye heeft geschommeld. Toen ik eten aan het maken was vroeg Goya. 'wat maak je?'. 'Knokkies'. zei ik. 'of eendenleverpaté?' vroeg hij.
12 november, vandaag, hoefde we maar 60 kilometer te rijden. We zijn niet verder gekomen dan Borçka. Hier werden we aangehouden door de politie die vroeg of we sneeuwkettingen bij ons hebben. Zonder kan je de pas niet over. Wij kunnen de pas niet over. We zitten nu in Ada restaurant & café. Morgen kunnen we er door. De eigenaar houd het voor ons in de gaten. dus morgen gaan we weer verder. We zijn nog geen 100 kilometer van Georgië waar er een subtropisch klimaat heerst. Eerst zien dan geloven maar het staat in de gids.Als het weer het toelaat, zijn we over een dag in Georgie en aan de zwarte zee..
bericht voor HUGO van Goya
we hebben niet altijd internet daarom kon ik niet reageren en als we internet hadden was ik het vergeten en ik heb een leuken juf en meester de juf lijkt op me moeder en de meester lijkt op me vader we zijn in Göreme waar er huisen in de rotsen zijn gehakt in Kizkalesi zijn we naar een eiland gezwommen in de hogen golven gister hebben we een pot met groenten met koe en saus gegeten op de deksel van de pot hebben ze het brood gebakken het was heel lekker
nu gaan we een wandeling maken door de grot woningen. groeten van goya
Van kust naar kou.
Duss we zaten lekker aan de warme kust.
Nu zitten we in de kou tussen de grotwoningen in Kapadokya.
We hebben de boot naar Cyprus niet genomen, de heen en weer tocht was te duur.
Dat zou ons dag- budget tot nul euro hebben gereduceerd voor de komende twee maanden.
28 oktober zijn wij aangekomen in Kizkalesi.
We zijn er meteen de warme zee ingedoken en met zijn vieren hebben we een overtocht gezwommen. Naar het fort in de zee. Zijn we toch op een eiland geweest.
Onze nieuwe plek was zo heerlijk dat we er perongeluk bijna een week zijn blijven staan.
Dat kwam ook mede door de leuke Nederlandse mensen die zo verstandig zijn geweest een appartement in Kizkalesi te kopen.
In deze week zijn we nog vier keer naar het fort gezwommen waar er nog prachtige mozaïek te zien is.
De eerste dag kwamen Wim en Jacobine bij ons langs.
Twee dagen later, toen we net wilde vertrekken naar een ander vreemdsoortig oord, nodigde Jaqueline ons uit om macaroni bij haar te komen eten.
Ze is nu in het bezit van de 18de Gelukshaas, we kregen van haar ook nog een citruspers en fijne tijdschriften om op het strand te lezen.
De volgende dag, toen we toch weer verder moesten, kwamen we Rob tegen en omdat we ook deze dag wilde vertrekken en dat niet hebben gedaan zijn we de dag erna bij Rob, Marga en Jeanette goulash gaan eten. Maar voor we bij hen aan tafel schoven hebben we een wijntje gedronken bij Wim en Jacobine. Het leek bijna wel of we weer thuis waren, super gezellig en heel erg leuk.
Rob is de volgende dag met Mories naar Mersin gereden, de grote stad in de buurt en daar kocht Mories een taartje om te delen met onze nieuwe vrienden, Marga en Jeanette hebben in de tussen tijd twee wassen voor ons gedaan en we zijn er heerlijk onder de douche geweest.
En daarom hebben zij nu de 19de gelukshaas!
Ooh ja en niet te vergeten de heerlijke reis verhalen van dit 3-tal.
29 oktober,
hebben wij een bezoekje gebracht aan de Hemel en de Hel.
Twee grotten in de buurt van Kizkalesi.
Van de Hel kreeg ik weke knieën, deze was zo diep dat het onmogelijk was er naar beneden te klimmen.
Ze hebben er een balkon boven gebouwd waar je op kan staan boven het diepe gat.
De Hemel is een enorme grot.
Om de Hemel te bereiken moesten we 445 traptreden afdalen tot diep in de berg, en natuurlijk ook weer beklimmen.
Voor het eerst in mijn leven heb ik een rivier boven mijn hoofd horen stromen, een grote ondergrondse rivier die uitmond in de zee.
Wij stonden in de grot en boven ons stroomde de rivier, een heel gek idee, gelukkig hadden we de hoofdlampjes van de jongens mee zodat we helemaal tot het einde van de grot konden lopen.
2 november,
zijn we uit Kizkalesi vertrokken en we hebben in Mersin naast het Lunapark geslapen.
Natuurlijk zijn we het Lunapark in gegaan, entree was 25 Lira cent per persoon. Dat kon wel van ons budget af. (10 euro cent p.p.).
Het leek wel of we terug in de tijd waren.
Dit Lunapark is echt nog mooi met ouderwetse attracties.
Jammer genoeg begon het ineens heel hard te regenen, net toen Mories met Goya en Miró in de achtbaan klaar zaten om te vertrekken.
Door de regen konden ze niet vertrekken maar in de plaats van een ritje in de achtbaan mochten ze in de botsautootjes.
Ik ben bij miró in het autootje gestapt. We hadden er een dolle pret. Botsautootjes zijn eigenlijk heel erg leuk.
Voor we naar het Lunapark gingen zijn we door de stad gelopen.
Mersin is een echte grote moderne stad.
Met sjieke winkels en heel veel verkeer.
We zijn naar de bakker terug gegaan waar Mories de dag ervoor een taartje had gekocht voor Rob en de vrouwen.
We kochten er 12 heerlijke koekjes en een nog heerlijker brood. Wat een goede bakker is dat zeg!
Ben je ooit in de buurt van Mersin, ga dan naar UN-ZE op Güvenevler Mah. 1913 sk. Altubas.
Apt.Alti No: 8/A Mersin.
3 november,
gister zijn we hier aangekomen in Kapadokya.
We hebben geslapen in Ürgüp.
Toen we hier aankwamen zijn we door het stadje gelopen en het was KOUD!!
jeetje zaten we daar diezelfde ochtend nog in 20 graden, nu is het hier 3.
In Ürgüp zijn we bij een antiek winkel binnen gegaan, ook om de kou te ontvluchten.
Dit is een van de leukste winkels die ik ooit ben binnen gelopen, deze man verkocht zoveel mooie oude dingen, je zou er dagen in kunnen rond snuffelden en je dan nog niet vervelen.
Goya en ik willen er morgen weer heen, om te kijken en misschien vinden we er wel een schat.
4 november,
vandaag zijn we door Kapadokya gereden.
Eerst naar Göreme, daarna naar Nevsehir en langs het wonderbaarlijke landschap terug naar Ürlüp.
Nu staan we in Göreme, het leukste plaatsje in de buurt.
We moeten ons schap zetten want we moeten door de kou.
We moeten verder naar het noorden, maar als we eenmaal in Iran zijn gaan we snel weer naar de kust.
Vandaag hebben we besloten eerst nog een bezoekje te brengen aan Georgië.
de laatste dagen in Alanya
25 oktober 2011
De herfstvakantie is voorbij en wij zijn verder getrokken richting het oosten.
De vakantie met Els en Jort was heel erg leuk en super gezellig.
Goya wide nog een kinderpartijtje, dus de laatste avond hebben we feest gevierd op het strand.
Met een illegale BBQ en een echte verjaardags- taart.
Jort en Els hebben de 17de Gelukshaas gekregen omdat ze speciaal voor ons helemaal naar Alanya zijn gevlogen.
De dag voor vertrek nam Els mij mee naar de Hamam bij ons op de hoek in Alanya.
Ik had er mijn bedenkingen al over.
Ten eerste had iedereen op de foto een zwempakje of bikini aan.
Ten tweede, op de foto's werd je gemasseerd en gescrubd door mannen.
En ten derde, je kon er samen met je echtgenoot(e) genieten van een Turks bad.
De Hamam is strikt gescheiden, en hoe kan je je nou wassen met een zwempakje aan!
Maar wij gingen.
En we hebben het geweten.
Als in een achtbaan werden we heen en weer geslingerd, geknepen en gemaskerd.
Ik had het gevoel in een spookhuis wagentje te zitten, ik hoorde Els joelen en ik zag haar over de warme marmeren vloer heen en weer getrokken worden tijdens de schuimmassage.
We hadden wel veel lol en moesten vreselijk lachen maar het was wel een Disneyland Hamam.
Alles eraan was nep.
Tijdens de zogenaamde hoofdmassage kwamen de volgende kandidaten het washok al binnen gelopen en moest de man mij snel afspoelen anders botste het zogenaamde spookhuis karretje tegen die van mij aan.
Haast klus dus.
Heel leuk eens mee te maken maar geeft een na smaak van Mc Donalds of een pretpark.
Volksvermaak, voor ons dan, mensen uit Europa alsof we niet weten hoe het er in een echte Hamam aan toe gaat.
Op de ochtend van vertrek kwam Els met het nieuws dat er een heftige aardbeving in oost Turkije is geweest met heel veel dode. Een grote ramp.
'haas heeft jullie gered' zei ze. 'door Haas zijn jullie nog hier, anders waren jullie al in de buurt van die aardbeving'.
Dat klopt. Precies daar moeten we onze visum voor Iran ophalen.
We wilde eigenlijk maar een paar dagen in Alanya blijven.
Twee of drie dagen hooguit, maar de tijd vliegt en wij zijn de piloten, het was te gezellig dus hebben we besloten de kist hier voor een week aan de grond te laten staan.
Vandaag zijn we verder richting oosten gereden tot aan Bozyazi.
We zijn weer in ons oude vertrouwde Turkije, weg van de massa toerist terug bij de vriendelijke Turk.
Daar horen ook de zeer slechte wegen bij maar hier zijn we toch weer een beetje thuis.
Aan de kust hebben we weer een super plek gevonden om, in een parkje met douches, wc's en BBQ plekjes.
De kinderen zitten weer op school, ze hebben over de vakantie mogen vertellen aan de meester.
Na school, natuurlijk, een lekkere duik in de zee en dan zien we weer verder of we verder trekken of nog een nachtje hier blijven staan.
26 oktober
we zijn in Tasucu.
Waar de boot naar Cyprus vertrekt.
Een gewone door de weekse dag met school en administratie.
herfstvakantie
En dan is het herfstvakantie.
Wij zijn op vakantie gegaan naar Alanya- Turkije. Jort en Els zijn naar ons toe gevlogen en we hebben het heel erg naar ons zin bij zon, zee en strand. Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Robinson Crusoë even een stukje terug de bergen in bij een horizontale waterval. 'gewoon een snel stromende rivier' zei Miró. Deze man was erg tevreden met zichzelf en leefde van alles wat er met de rivier mee kwam. Hij verkocht wel dure thee en gratis cola. En hij plopte zelfs een paar pannetjes popcorn voor ons op zijn houtvuurtje. Ook gratis.
Gister hebben we fietsen gehuurd en zijn we door Alanya gefietst echt zo'n vakantie, lekker even niks doen. Het echt oude Alanya is binnen de 6,5km lange muur van een middeleeuwse citadel. En langs deze muur zijn wij naar boven gelopen, langs een richeltje met aan de linker kant de diepte van de rots waar de citadel op gebouwd is en diep beneden de mooie blauwe zee met zeerover schepen waar de mensen in polonaise over het dek heen en weer dansden en de platte muziek tot boven bij ons goed te horen was, en aan de rechter kant de stad, met nu ook nieuwe huizen tussen de oude ruine muren van de oude stad. Heel eng en heel mooi en heel hoog. Hier liepen dus vroeger de soldaten met kokende potten pek en pijl en boog over dit richeltje om de vijanden weg te jagen. Het einde van het richeltje eindigde doodlopend. We konden 2 dingen doen. Of weer helemaal terug lopen naar beneden of langs de steile muur naar beneden klauteren. Het ergste van dit alles was dat we nu als sukkels in een foto album komen van een andere dikke tourist die met de auto naar boven is komen rijden. 'koek mal! die dumme Hollanders sie kliemen iemmer auf die mouer die nicht fur klimmen iest'. Het zij zo.
Hè hè eindelijk avontuur Roef!
Thees! gefeliciteerd met je verjaardag!!!!!!!! xxxxxxxxxxxxxxxxxxjes
5 oktober 2011.
' ik zag een heel oud Turkje met een heel hip mobieltje ' – Miró.
6 oktober 2011 in Sütçüler.
' Hello ' er stond ineens een meisje bij het raam van ' Overland '.
' Hello ' zei ik.
' Welkom ' zei het meisje. ' What is your name? '
' Isabel , and what is your name? '
' Merve ' . ' Your car is ….beautiful! '. ' You are beautiful ! '.
' Thank you '.
Merve is 12 jaar oud en ze spreekt heel goed Engels, we hebben een tijdje door het raam met elkaar gepraat, de jongens lagen al boven in bed maar ze keken stiekem uit het raampje naar een film die op de tv was bij het café.
' Jongens ' riep ik naar boven. ' Dit meisje is net Hélena '
' Volgens mij is dat Hélena ' zei Goya. ' kijk eens in het meterkastje! '.
' Nana! ' riep ik en klopte op het deurtje van de meterkast. ' Nana!..... Ze is er niet '.
' Haha zei ik tegen Merve, ons hou je niet voor de gek! Je bent gewoon Nana.'
Merve moest lachen. 'zie je wel ' zei ik tegen de jongens. ' Nana, je mag niet zomaar uit de kast hoor, als de politie dat ziet.... we hebben je paspoort niet mee.
Merve moest weer lachen, ze verstond mij natuurlijk niet maar vond het allemaal heel grappig.
Later kwam haar kleine zusje erbij staan, Rabia van 10.
Merve en Rabia twee zusjes uit Sütçüler.
Ze wezen naar de foto's op de auto. 'Beautiful !' zei Merve haar zusje vond dat ook.
Rabia kan nog niet zo goed Engels dus doet ze mee met haar grote zus.
' Yes, look this is my mother'. En ik wees naar de foto van mijn moeder op de auto. Met Hazen oren op en een Hazensnoetje. De meisjes moesten heel hard lachen.
Ik moet ook steeds om die foto lachen, elke keer als ik de mensen laat zien wie mijn moeder is.
Merve en Rabia hebben mij een rondleiding gegeven door hun dorp en daarna werden ze opgehaald door nog een zus de oudste van 14 jaar.
3 zussen in dit leuke dorpje Sütçüler.
Een dorpje aan het einde van een bergweggetje waar niks gebeurt, wat er gebeurt dat zijn wij.
We zijn er langer gebleven dan gedacht.
Het was er zo relaxed, we stonden tegenover een super leuk café waar we thee dronken tot we erbij neer vielen.
Een voor één komen de mensen een praatje maken, brood brengen en thee. We zagen de mannen een paar keer per dag naar de moskee gaan na een grondige voeten was beurt in het voetenwas plaatsje naast de moskee. Geen vieze stink voeten hier. Hoogstens die van ons.
Om 15:30 zijn we uit Sütçüler vertrokken.
Het plan was om nog een paar dagen in de bergen te blijven.
En daarna pas weer terug naar de zee.
De bergen bevallen ons wel, authentieke dorpjes, mensen die hun halzen strekken als wij voorbij rijden en ons argwanend na kijken. We wilde terug naar Aksu. Dan de hoge bergen oversteken naar Dumanli. We zijn er niet eens in de buurt geweest. I.p.v. Aksu zijn we per ongeluk in Kasimlar terecht gekomen hierna houd de weg op, op de kaart. We zijn van de kaart af gereden over prachtige weggetjes waar op een top van een heuvel een wit paard stond met een mooi zadel en hoofdstel, in volle uitrusting, de ruiter lag ervoor op de grond naar de verte te staren. ' het lijkt wel nep, dat hebben ze mooi gedaan ' zei ik. 'en dan gaat hij dadelijk snel op zijn paard ergens anders staan als boer of zo'. Zei Mories. 'ja dat we echte Turken kunnen zien voor onderweg '.
Wegwijs borden zijn er hier bijna niet zoals je weet, maar met behulp van het kompas konden we koers houden.
De gaten in de weg werden steeds groter en de ravijnen steeds dieper.
' Hé hé eindelijk een avontuur hè Roef '. We hebben de Koeriloe van Thea Beckman voorgelezen.
Ik genoot van elke meter die we vooruit kropen, van de dieren, planten en bomen. Van de mensen die over de weg sjokte met hun vol bepakte ezeltjes.
Het word hier al vroeg donker.
Als het hier 19:00 uur is is het bij jullie pas 18:00 uur, dan staat de maan hier al hoog aan de hemel. En wij reden nog door de bergen op weggetjes die niet op de kaart staan.
Ineens zag ik een wegwijs bord.
Linksaf naar Derebucak en Beysehir, rechtsaf naar Antalya.
Naar Antalya wilde we allemaal niet, niet weer naar het Benidorm in Turkije.
Derebucak was veel aanlokkelijker, dus gingen we linksaf.
Na 8 kilometer kwamen we aan in een spook dorpje.
Het bord naar Derebucak en Beyesehir wees naar links. Maar er was geen weg.
Een paadje met lossen steentjes. Rechtdoor was wel een weg. Wat te doen?
We besloten het bord maar te volgen het paadje op. 100 meter verder stonden we weer stil.
' Gek weggetje ' zei ik.
' Dit is geen weg' zei Mories. En even staarde het donkere paadje in.
Langzaam reden we achteruit weer terug naar het dorpje.
' We kunnen ook de auto hier in het dorpje neer zetten en morgen bij daglicht de weg zoeken ' zei ik.
Miró vond het ook een goed idee.
We parkeerde de auto naast het paadje richting Derebucak.
Mories wilde het pad lopend verkennen om te kijken of het verderop beter werd.
Toen er een man aan kwam lopen. Een griezelige man met een wezenloze blik.
' Ga jij maar het weggetje verkennen, ik denk dat ik jullie beter niet alleen kan laten met deze man '.
' Dat is net zo eng als hier achter blijven ' zei ik.
' Welnee!' zei Mories.
Dus ik met een hoofdlampje dat weggetje op.
Goya ging dapper met mij mee.
'Ik laat je niet alleen mama '. zei hij.
Met zijn ogen dicht liep hij dicht tegen mij aan.
Het was ook best wel eng, maar we liepen door om te kijken of we er met de auto door konden. Het paadje leek verderop weer een weg te worden.
' Verderop lijkt het paadje weer een weg te worden' riep ik in het donker richting Miró en Mories.
De enge man cirkelde nog om de auto heen en stak de ene sigaret met de andere aan.
Om hier de nacht door te brengen vonden we alle vier niet het fijnste plan dus waagden we het erop en reden weer het paadje op.
Het leek er even op dat de weg beter werd.
Maar toen we een paar bochten om waren werd het al maar slechter.
' Wauw! Nick had dit echt heel tof gevonden, dit is echt iets voor hem ' zei Mories.
' Zullen we maar weer terug gaan?' vroeg ik.
' Overland is gemaakt voor gladde snelwegen, straks stort hij helemaal in elkaar,'
' Niet zo snel opgeven' zei Morris. ' We kijken het nog even aan'.
Beter werd de weg niet het werd steeds minder weg en steeds meer helemaal niks.
Uiteindelijk zijn we omgekeerd en terug gereden.
Voor de jongens hebben we een bed gemaakt en wij zijn doorgereden richting.... Analya.
In Side zijn we gestopt, een plaatsje aan de kust.
Voor de deur bij Mehmet en zijn Apart Hotel.
Mehmet kwam bij ons kijken en vroeg of we een kamer nodig hadden.
' No ' zei Maries. ' We have our own house '.
' Otje ' zei Mehmet. ' If you need something, anything come to me.
You can use the bathroom, take a shower. Tomorrow you can use my swimmingpool. Oke? '
' Oke '. Super!.
7 oktober 2011
Na de laatste schooldag van deze week zijn we het zwembad ingesprongen.
Het is oktober maar nog lekker warm hier.
Mehmet heeft de 11de Haas gekregen, hij hangt op de deur van zijn kantoor.
We hebben weer een heerlijke warme douche genomen en thee bij hem gedronken.
We zijn weer verder gegaan, nu staan we aan de kust bij een vreselijk strand, hier waar de mensen vermaakt moeten worden.
De ene tent heeft nog een slechter act dan de andere om mensen te lokken, buikdanseressen, goochelaars, zangers, karaoke, lazershows die in de golven van de zee schijnen.
Wat een verschil met waar wij gister vandaan kwamen.
Er lopen hier alleen maar hele dikke Engelse en Duitse mensen.
Of juist hele dunne.
Het is dat het te laat is om nog te vertrekken, maar ik denk dat we morgen weer snel de bergen in verdwijnen.
Over een week komt Jort met Els naar Alanya, dus we hebben nog genoeg zee in het vooruitzicht.
8 oktober zijn we de bergen weer ingegaan, tot Akseki.
Akseki is heeft een vreemde sfeer. De mensen kijken hier raar uit hun ogen en er zijn hier heel veel Hotels terwijl het best afgelegen in de bergen ligt.
We hebben er 1 nacht geslapen. Akseki heeft een haan met een mensen stem. Die vroeg in de ochtend begint te kraaien. Miró droomde dat het een man was die heel hard begon te schreeuwen en ik dacht dat de haan van het dorp was gestorven en ze tot dat er een nieuwe kwam de haan vervangen moest worden door een man. De volgende dag stonden er een paar jongetjes aan de overkant van de weg. 'what is your name?' riepen ze. 'my name is Isabel' en verder kwamen we niet met ons gesprek.
We hebben heus wel door gehad dat een van de jongetjes Luka was hoor. In Süçüler is Hélena uit het meterkastje ontsnapt en hier hebben we Luka! Wel leuk om ze even te zien.
9 oktober 2011
Vandaag hadden we zin in even echt weer in de wildernis te kamperen, een beetje meer avontuur je kent het wel.
Het avontuur is gelukt!
We dachten een leuk plekje gevonden te hebben in een oude rivier bedding, wisten wij veel dat het de komende 3 dagen ging stort regenen en onweren.
Die nacht ging het onweer behoorlijk te keer.
De nacht was gitzwart als we uit onze raampjes keken zagen we niks anders dan donker.
Maar als de bliksem het landschap verlichtte leek het wel voor een paar seconden of de zon weer scheen.
Dan konden we alles weer zien, alle bergen en de vlakte om ons heen. Een waanzinnig mooi gezicht. Dat we het een voor een uit joelde van plezier.
Mijn dromen waren iets minder mooi.
Ik droomde dat we wakker zouden worden in een grote plas met water, dat we weg dreven. Gelukkig lijkt ons dak op een bootje dus heb ik er van gemaakt dat 'Overland' ondersteboven op het water met de stroming van de rivier terug dreef naar de zee.
10 oktober
leek er nog niks aan de hand, totdat we na school weg wilde rijden naar Seydisehir.
De bodem was zo zacht geworden dat we er al na een paar honderd meter in vast kwamen te zitten.
Het regende nog steeds heel hard.
We hebben er van alles aan gedaan om het allemaal nog veel erger te maken. We kwamen steeds vaster te zitten. En steeds dieper.
Na 3 en een half uur waren we precies één wiellengte op geschoven, en nog die kei harde regen op onze kop.
Inmiddels was het al 16:30, 2 uur voor het hier weer donker word.
Gelukkig zagen we in de verte een auto rijden.
Mories toeteren en ik maar zwaaien.
De auto stopte en ik rende naar de man toe die uitgestapt was.
Deze man was de held hij heeft ons met 3 van zijn kamaraden uit de blubber getrokken en geduwd.
In de stromende regen na een uur stonden we weer op de verharde weg.
Alles zat onder de zware rivier klei van onze voetzolen tot in onze oren.
Ook binnen in de camper leek het als of er een modder bom was ontploft.
Natuurlijk hebben we deze helden allemaal een Haas gegeven.
We hebben die nacht in een bizar gek dorpje geslapen, Ibradi.
De mensen zijn er wel aardig, natuurlijk, zoals overal in Turkije maar het dorpje zelf leek wel verlaten mét mensen die er wonen. De mensen lijken zich zelf ook te hebben verlaten dus dat kan de verklaring zijn.
11 oktober,
We zijn nu in Seydisehir.
Een hele leuke stad.
Mories is op dit moment 23:40, met zijn nieuwe vrinden op everzwijnen aan het jagen in de bergen.
Vrienden maken we hier steeds weer in bijna elke nieuwe stad.
Maar reizen is afscheid nemen dus dat doen we ook als maar weer.
13 oktober,
De nacht van de jacht kwam Mories om 3 uur thuis met twee achter benen van een wild zwijn. Ze hadden en twee geschoten. We zijn nu nog in Seydisehir, gister zijn we allemaal naar de Hamam geweest. Deze stad hoort nu bij een van onze favoriete 'levende' dorpjes/ steden tot nu toe. We zien wat we doen we kunnen hier nog een paar dagen blijven maar eigenlijk willen we de widernis weer in en het achter been van het zwijn op een hout vuurtje roosteren. Eigenlijk denk ik dat we dat gaan doen vandaag.En als Obelix aan het bot kluiven.
Adada
Ja Haas maakt het ons nu wel heel gemakkelijk. De eerste schooldag van de week in Adada. ' Ada was een goede juf ' zei Goya. ' ja jullie hebben geluk met haar gehad ' zei ik. Maar ja zonder andere wegwijs borden kan hij ook bijna niet anders. Gelukkig hebben we van Sohé Dodo een super compas meegekregen anders waren we zeker van de wereld afgereden.
Gister waren we in de oud romeinse stad Adada, of wat daar van over is. Dit is een prachtige antieke stad, hoe oud deze stad precies is weten ze niet maar geschat is zo'n 4000 jaar oud. We hebben in deze stad de nacht door gebracht. Met onze lieve auto 'Overland ' zijn we in de stad gaan staan, tussen de omgevallen muren, zuilen en kapotte tempels. De beheerder vond het prima, zoveel volk komt hier niet. Er zijn hier geen hekken, witte bussen met dagjes mensen, hier is niemand. Alleen borden waarop staat waar we naar kijken, of wat we zouden zien als hetgene er nog stond. De muren van een Romeinse basiliek, tempels of de tribunes van een theater met plek voor 3000 toeschouwers. We sliepen die nacht in de geestes tijd van de oudheid. Met allemacht probeer ik in mijn gedachte de muren weer op te bouwen en de bewoners van de stad te horen. Alles ligt er nog, zuilen, muren van de enorme zware viekante stenen. Ik vraag me af....hoe hebben ze deze stenen hier gekregen, dat lijkt al onmogelijk maar dan. We kijken omhoog, hoe hebben ze deze stenen boven op elkaar gekregen en de bovenste steen dan! Dit moet echt een hele grote stad geweest zijn, zo ver als je kan kijken zie je muurtjes. We zijn het er alle vier over eens dat we deze stad mooier en bijzonderder vinden dan Efes aan de kust. Tijdens school krijg ik een kopje thee van de beheerder 'Hasan ', Mories geeft de jongens spelling, soms spreekt hij met een duits accent de woorden die ze moeten leren dan weer is hij een Nederlands Turk die ' weet ' woorden en ' luister ' woorden uitlegt. Het klink heel grappig van een afstand we horen de jongens steeds lachen. Soms kijkt Hasan mij aan met verbaaste ogen als Mories blij met zijn succes als Turkse meester een Nederlands woord uitroept en de jongens gieren van het lachen . ' Okul ' zei ik tegen hem. Dat school betekend school. ' oooh ' zei Hasan. ' Cay ? ' vroeg hij en wees naar het klasje. Ik knikte ik denk dat ze dat wel lekker vinden een kopje thee. Hasan spreekt geen engels, Duits, Frans of Nederlands maar misschien is hij wel een gids. We zijn de hele dag alleen samen met Hasan in Adada geweest en na school hebben we de stad bezocht. De oude weg ligt er nog die vanuit de kust langs andere belangrijke steden van de oudheid naar het noorden liep. De mensen leefde hier tot in de 9de eeuw.
Vandaag zijn we nog in Sütcüler, de jongens en Mories hebben school op een terrasje tussen de thee drinkende mannetjes. Sütcüler is een heel leuk berg dorp, rustig, vriendelijk, relaxed. Een huis hier kost 15.000 euro, nog een heel klein duwtje en we blijven hier wonen. Maar eerst moeten we naar de koning.